Σε ερώτηση δημοσιογράφου, γιατί το ΚΚΕ απορρίπτει το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας με ένα κόμμα, το οποίο θα δεσμεύσει σε ένα πρόγραμμα που θα κινείται σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση, όχι με μαξιμαλιστικούς στόχους, αλλά για την κατοχύρωση ορισμένων εργασιακών δικαιωμάτων, η Αλέκα Παπαρήγα απάντησε:

«Είναι ξένη προς το ΚΚΕ η άποψη ότι την "κλοτσιά" ως την "επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα" θα την κάνει το ΚΚΕ. Οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει η πάλη με ό,τι αποτέλεσμα να έχει, θα είναι απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Βεβαίως, το ΚΚΕ προπαγανδίζει, διαδίδει θέσεις - δεν είμαστε ουδέτεροι - αλλά αυτό θα γίνει μόνον όταν ο λαός θα αποφασίσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης και πρέπει να το διεκδικήσει. Τώρα με ποιες μορφές και τρόπους δεν μπορώ να το προδιαγράψω αυτό, αν δεν το αποφασίσει ο λαός. Κανένα κόμμα Κομμουνιστικό δεν μπορεί να το κάνει μόνο του.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί ακριβώς να συμβάλλει, να βοηθάει, να δίνει ώθηση. Επομένως - γιατί μπαίνει σ' εμάς αυτό το ερώτημα - αφού δεν μπορεί ο λαός να νικήσει, γιατί δεν κάνετε κάτι που να νικήσει λίγο; Αυτό δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς τι κάνουμε τόσα χρόνια; Διατυπώνουμε γενικότερες πολιτικές θέσεις, διαμορφώνουμε στόχους πάλης και αγώνα. Πηγαίνουμε σε Συνδικάτα, παντού, στους Συλλόγους εκεί που είναι μαζικοί χώροι, και καλούμε το λαό να οργανωθεί, να παλέψουμε με κάθε μορφή. Να έχουμε Σωματεία ζωντανά και όχι σφραγίδες και όχι υποκατάστατα των διοικήσεών τους και όταν μάλιστα οι διοικήσεις ασκούν κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Προσπαθούμε δηλαδή και δεν το φοβόμαστε αυτό, ο λαός οργανωμένος να διεκδικεί, να είναι στο προσκήνιο.

Διατυπώνουμε συγκεκριμένους στόχους πάλης σε κάθε φάση του αγώνα. Δε λέμε ή όλα ή τίποτα. Βεβαίως, έχουμε και πρόγραμμα πάλης για το Σοσιαλισμό, δεν το κρύβουμε αυτό. Προσπαθούμε, αν θέλετε, να υπάρχουν έστω και μικρά αποτελέσματα σαν αποτέλεσμα του αγώνα και για να ελαφρύνουν τη θέση των εργαζομένων, αλλά κυρίως να αποκτούν κουράγιο και συνείδηση της δύναμής τους».

«Δηλαδή, από εμάς εξαρτάται μόνο αυτό; Να πω ένα παράδειγμα. Το νομοσχέδιο Γιαννίτση. Δεν πρόλαβε να αναγγελθεί το νομοσχέδιο Γιαννίτση και εμείς βγήκαμε και είπαμε δεν παίρνουμε μέρος στο "διάλογο". Δεν το είχαμε και πολυδιαβάσει, ξέραμε όμως τι θα πει, γιατί δεν είναι τίποτα άγνωστο, άμα δε θέλεις κάνεις πως δεν ξέρεις.

Προχωρήσανε οι εργαζόμενοι και ταξικά σωματεία και όχι μόνο κομμουνιστές, σε καταλήψεις συμβολικές υπουργείων. "Επαναστατική γυμναστική" μας έλεγαν κάποιοι ανανεωτές, και κορόιδευαν και όλοι κοίταγαν πώς να γίνει ένα ενιαίο πλαίσιο που να βελτιώσει το νομοσχέδιο Γιαννίτση.

Βεβαίως, όταν και οι ηγεσίες των συνδικάτων είδαν ότι ο λαός δεν το δεχόταν, αναγκάστηκαν να βγουν και να πουν και κατά του "διαλόγου". Εγινε μια μεγάλη κινητοποίηση, ήμασταν μέσα εκεί εμείς και μέσα και μπροστά και πίσω και με κριτικό τρόπο ήμασταν μέσα.

Τι έγινε μετά; Η κυβέρνηση το πήρε πίσω. Θρίαμβο λέγανε όλοι. Τι λέγαμε εμείς; Είναι μια πρώτη νίκη των εργαζομένων, προσέξτε, θα το πάρουν πίσω, όμως, θα το φέρουν με άλλο νομοσχέδιο που αντί να έχει τα 10 άρθρα, να έχει τα 8. Και σιγά - σιγά αυτό το κίνημα το συγκεκριμένο, στο οποίο πραγματικά για πρώτη φορά υπήρξαν Επιτροπές Απεργιακές έξω από τους τόπους δουλιάς, υπήρχε μια τεράστια ανάταση, αυτό το κίνημα ανακόπηκε. Και τέτοιες μεγάλες κινητοποιήσεις δεν είχαμε ποτέ.

Πώς ανακόπηκε; Με ευθύνη βεβαίως και των κομμάτων, αλλά και των ηγεσιών στο συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του Συνασπισμού και όλων των άλλων, οι οποίοι άρχισαν να ρίχνουν νερό στο κρασί τους. Αποκορύφωμα, εδώ στο Ζάππειο έγινε η συνάντηση της ΓΣΕΕ με τους εκπροσώπους των κομμάτων και εδώ ήταν τότε ο κ. Σκανδαλίδης, αν δεν κάνω λάθος, δε θυμάμαι ποιος ήταν από το Συνασπισμό, άρχισε το κρασί να νερώνεται. Και ήρθε ο "νόμος Ρέππα".

Είναι διαφορετικό πράγμα, ένας αγώνας να μην οδηγήσει στην απόσπαση των κατακτήσεων που θέλει, και είναι άλλο πράγμα, να εγκαταλείπεις τον αγώνα και να μινιμοποιείς εσύ τις κατακτήσεις σου και να υποκύπτεις στους ελιγμούς των κυβερνήσεων.

Βεβαίως, όλα ή τίποτα δε γίνεται. Λοιπόν, σας λέω καθαρά, εμείς δεν μπορούμε να μπούμε σ' αυτή τη λογική. Γιατί μέσα στο κίνημα φαίνεται μέχρι πού μπορείς να πας, και εκεί δε βάζουμε εμπόδια. Πάρτε τις θέσεις των κομμάτων μετά το νομοσχέδιο Γιαννίτση που το πήρε πίσω.

Τι έκανε η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, για να προετοιμάσει το λαό να αντιπαλέψει το καινούργιο σχέδιο νόμου; Τίποτα. Τι κάνουν σήμερα τα συνδικάτα, οι κεντρικές ηγεσίες να προετοιμάσουν το λαό - δε λέω τώρα παραμονές των εκλογών - για το τι σημαίνει η Συνθήκη της Λισαβόνας; Τίποτα δεν κάνουν.

Και το τελευταίο. Το να εξαγγείλεις μια απεργία, τώρα πια δε λέει τίποτα. Αν θέλεις να πετύχει η απεργία, πριν απ' όλα θα πας να στηρίξεις εκεί που γίνεται το μεγάλο ζόρι, στα εργοστάσια και στους τόπους δουλιάς. Κάθε φορά εμείς βάζουμε ζήτημα, 5.000 απεργιακές επιτροπές έξω από τα εργοστάσια, να εκφραστεί αυτό που θέλει ο εργαζόμενος, να απεργήσει. Διά των αγώνων υπονομεύουν τους αγώνες και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τώρα που είναι αντιπολίτευση και από δίπλα ο Συνασπισμός, επειδή δεν μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τη Σοσιαλδημοκρατία παραπαίει, παραπαίει κυριολεκτικά πότε έτσι, πότε αλλιώς.

Ε, όχι, εδώ πρέπει να έχεις σταθερή γραμμή. Ούτε για τα άμεσα υπάρχει σταθερή γραμμή. Δεν είναι δικιά μας ευθύνη».