ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κάθε αδιέξοδό τους για καλό

Κάνε τη σύγκριση: Ανάμεσα σ' αυτούς που παράγουν (εδώ το καπνεργοστάσιο ΣΕΚΕ) και σ' αυτούς που παριστάνουν το σοσιαλιστή στο σβέρκο των εργατών

Ευτυχώς που 'χε η τηλεόραση μπάλα κι έτσι είδαμε αυθεντικό κλοτσοσκούφι.

Κατά τ' άλλα, βάσανα που 'χει η σοσιαλδημοκρατία στον καιρό του ιμπεριαλισμού... Οσο είχε να αντιμετωπίσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε μπορούσε να εμφανίζεται με κοινωνικό προσωπείο, χωρίς ποτέ να πάψει να εκτελεί τη βασική αποστολή της: Να πείθει μεγάλες μάζες εργαζομένων πως σοσιαλισμός είναι ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Μετά το '90 ελλείψει αντίπαλου δέους και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το κοινωνικό προσωπείο της σοσιαλδημοκρατίας - ειδικά εκεί που ασκούσε κυβερνητική εξουσία - πήγε περίπατο. Τότε είναι που ανέλαβαν ρόλο - έτοιμες από καιρό - και διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις τύπου «χωρίς σύνορα» για να καλύψουν δήθεν το «ανθρωπιστικό κενό». Αυτό που κάλυψαν πράγματι είναι τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, όλοι μαζί, αναζητούν ρόλο σε μια εποχή που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός βάζει τη σφραγίδα του με τέτοιο τρόπο που δε σηκώνει «μισή» διαχείριση, σε μια εποχή που οι ίδιοι οι καπιταλιστές επιβάλλουν αυθεντική πολιτική εκπροσώπηση των συμφερόντων τους.

Σε μια τέτοια στιγμή ορισμένοι απλά βρίσκονται σε αδιέξοδο. Δικό τους είναι, θα το διαχειριστούν. Οι εργάτες γιατί να ανησυχούν; Οσο πιο πολλά τα αδιέξοδα στην αστική πολιτική σκηνή τόσο καλύτερα.

Πιο ύπουλα είναι επιχειρήματα του τύπου «μέσα στη γενική χαβούζα κάποιοι συμπολίτες μας επέλεξαν ΚΚΕ γιατί αναπολούν την αθωότητα». Υποβιβάζει έτσι μια ταξική - πολιτική επιλογή στο επίπεδο της ηθικολογίας. Αρκεί, δηλαδή, να εμφανιστεί ένας πολιτικός Ντι Πιέτρο να καθαρίσει τη χαβούζα και παύει η ανάγκη των εργατών να επιλέγουν ΚΚΕ. Κούνια που τους κούναγε, αλλά το επιχείρημα είναι ενδεικτικό ορισμένων ανησυχιών που πρέπει να κρατάμε στα υπόψη καθώς στη νέα Βουλή διάφοροι θα εμφανιστούν να παριστάνουν και τον Ρομπέν των δασών προκειμένου να κοντρολάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να την περιορίσουν στα όρια μιας «δημιουργικής κριτικής».

Για να μην ξεχνιόμαστε: Οταν το κεφάλαιο παριστάνει την κοινωνία και στο όνομά της αξιώνει να επιταχυνθούν διάφορα, τότε είναι η ώρα που μια ακόμα πρόβλεψη του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται. Ερχονται χρόνια δύσκολα: Παιδεία, χρόνος εργασίας, Ασφαλιστικό, όλα στο μεϊντάνι. Και το μεϊντάνι είναι το κεντρικό σημείο της αγοράς!

ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

ΒΑΣΑΝΑ ΠΟΥ 'ΧΕΙ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: «Η πολυσυλλεκτική στρατηγική έχει ανεκτό κόστος για έναν υποψήφιο προερχόμενο από τον χώρο της Δεξιάς και απαγορευτικό γι' αυτόν που προέρχεται από την Αριστερά. Επιστροφή στην πολιτική δε σημαίνει αναπαλαίωση, δε σημαίνει νοσταλγία του Λαϊκού Μετώπου και του Κοινού Προγράμματος. Σημαίνει αναζήτηση μιας πρότασης που να αντέχει στο χρόνο πέραν της προεκλογικής εκστρατείας και πέραν της περιόδου χάριτος που ακολουθεί κάθε εκλογική νίκη. Αν οι Σοσιαλιστές αγνοήσουν την παραπάνω διαπίστωση και αναζητήσουν απλώς τον ΑντιΣαρκοζί, τότε θα χαράξουν την πορεία μιας προδιαγεγραμμένης ήττας, που τη φορά αυτή θα είναι συνώνυμη της πολιτικής ακύρωσης» (για τις εξελίξεις στη ...Γαλλία, ο Γ. Καπόπουλος στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΟΣΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ: «Η άνοδος ενός δυτικού κομμουνιστικού κόμματος στη μετακομμουνιστική Ευρώπη είναι έκπληξη πρώτου μεγέθους, όμως η "ιδιόρρυθμη" επιλογή ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να σημαίνει για κάποιους Ελληνες αναπόληση της αθωότητας» (ο Μανώλης Πιμπλής στα ΝΕΑ).

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: «Το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής οικονομίας θα είναι δυσοίωνο εάν το εκπαιδευτικό σύστημα συνεχίσει να δίνει πτυχία που οδηγούν στην ανεργία, εάν οι σπουδές συνεχίσουν να είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα της αγοράς. Η μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, στο σύνολό του, πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα, για όλους! (...) Η ουσιαστική απελευθέρωση των αγορών, η πραγματική απελευθέρωση - διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, η κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, η απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και των ιδιωτικών επενδύσεων από την κρατική γραφειοκρατία, η επένδυση στην έρευνα και πολλά άλλα, που οι υπουργοί υπόσχονται, δεν μπορούν να περιμένουν. Η οικονομία, η κοινωνία το απαιτούν! (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΤΟΥ ΚΚΕ για τα προβλήματα των πληγέντων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ρητορική μεταρρυθμίσεων

ΕΘΝΟΣ: ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ με το βλέμμα στο ΠΑΣΟΚ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΟΠΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ

ΤΑ ΝΕΑ: Τεστ ενότητας η ημερομηνία εκλογής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Βαθαίνει το ρήγμα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Η ΧΩΡΑ: Ο Παπανδρέου θα καταγγείλει συγκροτήματα και Σημίτη για υπονόμευση

Ο ΛΟΓΟΣ: ΑΥΣΤΗΡΕΣ συστάσεις

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Εντολή Καραμανλή: Πιάνουμε αμέσως δουλειά, δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μεταρρυθμίσεις ολοταχώς

Η ΑΥΓΗ: Κόψτε και πουλήστε για να βγει ο προϋπολογισμός

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ασφαλιστικό, Φορολογικό άμεσες κυβερνητικές προτεραιότητες

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!

Ιμπεριαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο

«Ενας επαναστάτης, ένας άνθρωπος που παρουσιάζεται αποφασισμένος να σώσει τους κολασμένους της Γης (...) στην πραγματικότητα ο "ανθρωπισμός" του δεν είναι παρά μια συνταγή για την καταστροφή (...) "Αυτό που κάνει τον Κουσνέρ επικίνδυνο, είναι το δόγμα του", έγραφε ο Χάμοντ. "Το δικαίωμα επέμβασης στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών"».

Επεμβάσεις χωρίς σύνορα

«Με την ίδρυση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, το 1971, ο Κουσνέρ αποφάσισε να κάνει όλα όσα δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει ο Ερυθρός Σταυρός: καμιά εθνική κυριαρχία δε θα εμπόδιζε πια την ανθρωπιστική δράση μπροστά στις ωμότητες (φανταστικές ή πραγματικές). Η ιστορία της Μπιάφρας, όπως τη διηγείται ο ίδιος, ήταν ένα έπος στο οποίο έπαιξε τον ηγετικό ρόλο. Η αλήθεια είναι διαφορετική (...) η γαλλική κυβέρνηση (που από την αρχή βοηθούσε κρυφά τους αντάρτες εναντίον του νιγηριανού καθεστώτος που το στήριζαν οι Βρετανοί) είχε ανακοινώσει ότι υποστηρίζει την απόσχιση της Μπιάφρας πριν ακόμη ο Κουσνέρ αναχωρήσει από το Παρίσι. Δεν πήγαινε λοιπόν ενάντια στο ρεύμα, όπως κόμπαζε, αλλά μαζί με αυτό».

Ενας κερδοφόρος ανθρωπισμός...

«Μετά την πτώση... του Τείχους του Βερολίνου, οι "ανθρωπιστικές επεμβάσεις" προσφέρουν νέες ευκαιρίες στις μεγάλες δυνάμεις. Το 1992, ο Κουσνέρ βλέπει άλλη μια "γενοκτονία από λιμοκτονία" στη Σομαλία και φωτογραφίζεται να αποβιβάζεται στις ακτές της με ένα σακί γαλλικό ρύζι στους ώμους. Πιέζει τη γαλλική κυβέρνηση να μετάσχει στην αμερικανική "ανθρωπιστική εισβολή", από την οποία έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες Σομαλοί. Το 1993, ο Κουσνέρ συνοδεύει τον πρόεδρο Μιτεράν στο Σαράγεβο που σπαράσσεται από τον εμφύλιο πόλεμο. Εκεί, στα Βαλκάνια, θα αποκαλυφθεί αργότερα πόσο ήταν επικίνδυνες οι ιδέες του Κουσνέρ. Οι επιδιώξεις του θα υλοποιηθούν το 1999, τη χρονιά που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα θα βραβευτούν με το Νόμπελ Ειρήνης, ενώ το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία εν ονόματι του "δικαιώματος επέμβασης". Το πρόσχημα ήταν και τότε (τι άλλο;) μια γενοκτονία - άλλη μια "αποκάλυψη" που αποδείχτηκε αναληθής. Σε ανταμοιβή για τις προσπάθειές του, ο Κουσνέρ θα διοριστεί διοικητής του ΟΗΕ στην περιοχή (...)».

...όσο και το σύστημα που εκφράζει

«Από την Μπιάφρα μέχρι τα Βαλκάνια, το δόγμα Κουσνέρ παρέτεινε και κορύφωσε συγκρούσεις, ενθαρρύνοντας τοπικούς παράγοντες να αναζητήσουν εξωτερική συνδρομή για να σφαχτούν μεταξύ τους. Πόσο πιο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος;».

(ο Ρούσος Βρανάς στα ΝΕΑ).