Ο νεοεκλεγείς βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας», Π. Κοροβέσης, σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» του Σαββάτου, ερωτηθείς για την Παιδεία απαντά επί λέξει: «Εγώ είμαι με το φινλανδικό σύστημα Παιδείας. Να έχουμε μια καλή Δημόσια Παιδεία και αν θέλει κάποιος να την ανταγωνιστεί, ας το κάνει, δε με πειράζει. Ο Προυντόν, ο μέγας αναρχικός, ο οποίος παραπονιόταν ότι ο Μαρξ του είχε κλέψει τις ιδέες του, ήταν υπέρ των τραπεζών. Σου λέει, αφού λέμε ατομική ελευθερία δεν μπορούμε να το εμποδίσουμε. Το θέμα είναι ο κοινωνικός έλεγχος, δεν μπορούμε όμως να δώσουμε στο κράτος το ρόλο του παντογνώστη».

Ωραίο! Δηλαδή τι να καταλάβουμε τώρα; Οτι ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι με τον Προυντόν; ΄Η ότι τον επικαλείται για να πει αυτό που πάνε να συγκαλύψουν στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δε μιλούν για κατάργηση του ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση; Γιατί μπορεί να φωνασκούν μεν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά συμφωνούν με τη συνύπαρξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση. Απλά λένε πως θέλουν ένα καλό δημόσιο. Τώρα βεβαίως από «μοντέλο», περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ή ...φινλανδικό με ολίγο Προυντόν!!!

Κατάργηση των «προνομιακών όρων συνταξιοδότησης» που ισχύουν σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, ειδικά στο δημόσιο τομέα. Χορήγηση επιδομάτων ή επιπλέον άδειας σε όσους αποφασίσουν να εργάζονται πλέον των 35 ωρών τη βδομάδα και «ενθάρρυνση» της «εθελούσιας» παράτασης του εργάσιμου βίου πέρα από την ηλικία των 65 χρόνων. Επιπλέον, δόθηκε εντολή στον υπουργό Εργασίας να αρχίσει «διάλογο» με τους κοινωνικούς εταίρους». Οχι, οι παραπάνω εξαγγελίες δεν έγιναν από την κυβέρνηση της ΝΔ, αν και θα μπορούσαν να γίνουν, δεν είναι ούτε εξαγγελίες από μια «μελλοντική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της μιας ή της άλλης εκδοχής. Πρόκειται για τα σχέδια του Γάλλου Προέδρου Ν.Σαρκοζί για το συνταξιοδοτικό και τα εργασιακά. Αυτή η ταύτιση με όσα γίνονται και όσα εξαγγέλλονται και στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου τυχαία. Οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν τον ίδιο εμπνευστή, που είναι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και εντάσσονται στη μεγάλη παγκόσμια επιχείρηση της πλουτοκρατίας να αποκαθηλώσει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, να απογυμνώσει και να κατεδαφίσει το ασφαλιστικό σύστημα και τις εργασιακές σχέσεις, ώστε να μην υπάρχουν φραγμοί και εμπόδια στην αδηφάγο λαιμαργία της.

Εσπευσαν όλοι να «χαιρετίσουν» τη «νίκη της δημοκρατίας», τις αντεπαναστάσεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Εκτοτε, «μαύροι» όλοι οι αριθμοί που αφορούν τις χώρες αυτές: Ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, άστεγοι, τοξικομανείς, αρρώστιες, εμπόριο λευκής σαρκός...

Το ίδιο εξοργιστικά είναι και τα πρόσφατα στοιχεία, που εξέδωσε, σε έκθεσή της, η UNICEF, για τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες). Σύμφωνα με αυτά, υπάρχουν περίπου 2,4 εκατομμύρια «απόντα παιδιά» πρώτης σχολικής ηλικίας, τα οποία θα έπρεπε να βρίσκονται στο σχολείο, αλλά δεν πηγαίνουν, και σχεδόν 12 εκατομμύρια «απόντα παιδιά» από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Δηλαδή, «περισσότερα από 14 εκατομμύρια παιδιά φτάνουν στην ενηλικίωση κάθε χρόνο χωρίς κανενός είδους δημόσια εκπαίδευση ή σχολικό δίπλωμα, ενώ πρόκειται για μια περιοχή ευρέως γνωστή στο παρελθόν για τα υψηλά ποσοστά πρόσβασης, την ποιότητα και την ισότητα στην εκπαίδευση», σημειώνεται στην έκθεση. Κι όταν οργανισμοί, όπως η UNICEF, αναγκάζονται να μνημονεύσουν το σοσιαλισμό που εφαρμόστηκε, σημαίνει ότι η κατάσταση είναι πολύ «μαύρη». Κι η σύγκριση - φυσικά - αναπόφευκτη...