Associated Press

Eνω ο πόλεμος με τους Ταμίλ συνεχίζεται οξύνεται ταυτόγχρονα ο αυταρχισμός της κυβέρνησης

Ηδη, η δημιουργία των «εποπτικών συμβουλίων» σε κ άθε επιχείρηση και οργανισμό του δημοσίου (μελλοντικά και του ιδιωτικού;) τομέα έχει συμφωνηθεί (στα μέσα Μάρτη) μεταξύ των συνδικαλιστών του κυβερνώντος κόμματος και της προέδρου, και αυτόν τον μήνα αναμένεται να συσταθούν τέτοια «συμβούλια» σε εκείνους τους δύο τομείς που η Καμαρατούνγκα έχει την άμεση εποπτεία και ευθύνη: το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Αμυνας. Στην Κεντρική Τράπεζα της Σρι Λάνκα, κάθε συνδικάτο αναμενόταν την περασμένη εβδομάδα να «προτείνει» έναν αντιπρόσωπο για το «συμβούλιο» αυτό, το οποίο αντικείμενο θα έχει, σύμφωνα με τις επίσημες διακηρύξεις, να αυξήσει την «αποτελεσματικότητα» των εργαζομένων.

Ο τρόπος διά του οποίου η «αποτελεσματικότητα» θα αυξηθεί είχε γίνει σαφής ήδη από τον Φλεβάρη εφέτος, όταν την 21η εκείνου του μήνα η Καμαρατούνγκα και 60 ηγέτες συνδικαλιστικών οργανώσεων συναντήθηκαν. Ανάμεσα στους ηγέτες αυτούς ήταν και ο Αλεβί Μουλάνα, ο οποίος συμμετείχε με διττό ρόλο - αφ' ενός ως υπουργός της κυβέρνησης της Καμαρατούνγκα, και αφ' ετέρου ως ενεργός συνδικαλιστής (!), του συνδικάτου του συγκυβερνώντος Κόμματος Ελευθερίας της Σρι Λάνκα. Ο Μουλάνα ήταν και αυτός που έδωσε το «συμπέρασμα» της τρίωρης αυτής συνάντησης στον Τύπο: «συμφωνήθηκε, για να βελτιωθεί η απόδοση κάθε υπουργείου, τμήματος, επιχείρησης ή διοικητικού οργάνου, αξιωματούχοι των συνδικάτων να συναντώνται μια φορά το μήνα με τους επικεφαλής τους, υπό την προεδρία των αρμόδιων υπουργών και με την παρουσία των υφυπουργών, και να συζητούν το θέμα» της «αποτελεσματικότητας», εννοείται... Η Καμαρατούνγκα εμφανίστηκε «εξαιρετικά ικανοποιημένη» από την πρόταση. Συνέστησε στους υπόλοιπους υπουργούς να υιοθετήσουν ανάλογα μέτρα και ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιεί «συμπληρωματικές συζητήσεις» με τις ηγεσίες των συνδικάτων για «απολογισμό» της απόδοσης των μέτρων αυτών.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον που προέκυψε από τη συνάντηση ήταν το ότι οι ηγέτες των συνδικάτων υπέβαλαν στην Καμαρατούνγκα λίστες εργαζομένων (!), οι οποίοι χαρακτηρίζονται «αναποτελεσματικοί», ή «διεφθαρμένοι», ή «δολιοφθορείς ενάντια στα αναπτυξιακά σχέδια» της κυβέρνησης (!). Και όπως υπερηφάνως σημείωσαν οι ίδιοι αυτοί «συνδικαλιστές» (sic), η Πρόεδρος συμφώνησε στην πρότασή τους (!) να «αναλάβει δράση» (προφανώς εναντίον των εργαζομένων) και να παραπέμπει στο εξής στις «αρμόδιες» επιτροπές τα ονόματα...

Η πρωτοφανής, όσο και απίστευτη, επίδειξη χαφιεδισμού από αυτούς που υποτίθεται ότι έχουν για αποστολή να προάγουν τις εργασιακές διεκδικήσεις, έχει διάφανα πολιτικό, πέρα από τον προφανή ταξικό της, χαρακτήρα. Ετσι, στις «λίστες» υπάρχουν τουλάχιστον 600 εργαζόμενοι που ονομάζονται κατά δήλωσή τους (ή ύποπτοι) ως οπαδοί κομμάτων της αντιπολίτευσης, ή θέλουν να αναδειχτεί άλλη κυβέρνηση από αυτήν της Λαϊκής Συμμαχίας. Ακόμη, το όλο πανηγύρι, μια έκφανση του οποίου υπήρξε και διαδήλωση (τον Ιανουάριο) στην πρωτεύουσα, Κολόμπο, εναντίον των «αναποτελεσματικών, διεφθαρμένων και δολιοφθορέων» εργαζομένων, στρέφεται και εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν τον αυτονομιστικό πόλεμο των Ταμίλ, ο οποίος συνεχίζεται εδώ και 25 χρόνια (η τελευταία του «φάση», όπως την ονομάζει η κυβέρνηση, διαρκεί από το... 1993!). Δάσκαλοι, γιατροί, στελέχη επιχειρήσεων όπως η τηλεόραση, ο σιδηρόδρομος κλπ. έχουν βρεθεί στο στόχαστρο των «νομοταγών» προς την κυβέρνηση εργαζομένων και των ταγών τους.

Είναι μάλλον περιττό να λεχθεί ότι η όλη «καμπάνια» για μεγαλύτερη «αποτελεσματικότητα» και «παραγωγικότητα» των εργαζομένων στο δημόσιο συνάδει απόλυτα με την «ανάγκη» της κυβέρνησης να φέρει την οικονομία στα «μεταρρυθμιστικά» μέτρα που της έχουν ορίσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα. Στα πεδία της παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας, για παράδειγμα, η κυβέρνηση έχει ψαλιδίσει θέσεις εργασίας και έχει μειώσει τον προϋπολογισμό, ώστε να μειωθούν οι «υπέρογκες» (!) σχετικές δημόσιες δαπάνες, διαφημίζοντας παράλληλα μια «ιδιωτικοποίηση» υπηρεσιών.

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που οι προσκείμενοι στην παράταξη της Λαϊκής Συμμαχίας παίζουν τέτοιους ρόλους. Οι περισσότεροι «συνδικαλιστές» του σήμερα διατηρούν τις θέσεις που είχαν και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης από το Κόμμα Ελευθερίας, μεταξύ του 1970 και του 1977. Και σε εκείνη τη χρονική περίοδο, οι «συμβουλευτικές επιτροπές» είχαν σχηματιστεί και αναλάβει ανάλογη δράση. Τότε βέβαια τα εκλεκτά αυτά στελέχη μιλούσαν για μέτρο που θα προωθούσε την «σοσιαλιστική ανάπτυξη», αλλά σήμερα δε χρειάζονται οι μάσκες και η έμφαση δίνεται στην «εθνική ανάπτυξη» που, οπωσδήποτε, «είναι αναγκαία για την είσοδο στη διεθνή αγορά, η οποία βρίσκεται στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης». Μια «εθνική ανάπτυξη», εννοείται, που καθορίζεται από τις δεσμεύσεις στο ΔΝΤ... Και για την οποία οι ηγέτες των συνδικάτων κόπτονται, διότι «δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω», όπως χαρακτηριστικά είπε, ένας εξ αυτών σε συνέντευξή του σε εφημερίδα...

Κάθε αντίσταση στις επιταγές της κυβέρνησης θα κατασταλεί δίχως δεύτερη κουβέντα, κάθε εργασιακή διεκδίκηση θα βαφτίζεται αυτόματα «αντεθνική» και όποιος τολμά απλώς και μόνο να δηλώσει μη υποταγή θα απολύεται, κατόπιν μάλιστα εισηγήσεως από τα μεταλλαγμένα («εκσυγχρονισμένα» το λένε αυτό) συνδικάτα! Και ακόμη, όποιος αξιωματούχος «κριτικάρει» την κυβέρνηση με δηλώσεις του προς τον Τύπο ή άρθρα του ή οποιαδήποτε άλλη μορφή και τρόπο, θα παίρνει την άγουσα για το σπίτι του, χάρη σε ένα νόμο που χρονολογείται από την εποχή της βρετανικής αποικιοκρατικής κατοχής που επανέφερε η κυβέρνηση σε πλήρη ισχύ τον Φεβρουάριο... Και βεβαίως, ο περιφερειακός πόλεμος εναντίον των αυτονομιστών Ταμίλ στο Βορρά, που έχει κοστίσει πάνω από 60 χιλιάδες ζωές ως σήμερα, θα συνεχίζεται αδιάλειπτος: Η δυτική πολεμική βιομηχανία έχει βρει έναν πολύ πιστό «πελάτη» στο Κολόμπο κι εξ άλλου, όπως σε ανύποπτο χρόνο έχει πει και ο Μπιλ Κλίντον, αυτοί οι Ταμίλ είναι αμετανόητοι «τρομοκράτες»...

Associated Press

Από παλιότερη εμφάνιση των νεοναζί

Σύσσωμη η «δημοκρατική Ευρώπη» είχε επιδοθεί και εξακολουθεί να επιδίδεται σε φαρισαϊκές κορόνες και «καραντίνες» κατά του νέου «Χίτλερ», όπως βάφτισε τον πρώην ηγέτη του «Κόμματος των Ελευθέρων» Γιέργκ Χάιντερ, επισείοντας στα κεφάλια των θρυμματισμένων Ευρωπαίων το κίνδυνο εξαπόλυσης μιας δεύτερης ναζιστικής γενοκτονίας εξ Αυστρίας ορμώμενης. Εχοντας υποκριτικά επικεντρώσει το βλέμμα τής οικουμένης πάνω στα έργα και τις ημέρες του Χάιντερ, ευλόγως αποσιωπά την άνοδο της δύναμης των νεοναζιστικών ομάδων στη Γερμανία, τις Σκανδιναβικές χώρες, τις ΗΠΑ, τις ακραιφνώς φονικές ρατσιστικές επιθέσεις στη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία και φυσικά ποτέ δε μιλά για τα πραγματικά αίτια που αποτελούν τη «φωλιά για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού».

Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικόλογης και αόριστης ρητορικής κατά του ναζισμού και όλων των φασιστικών αυτού παραγώγων, πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι για πρώτη φορά από το 1945, στις 30 Γενάρη, εκατοντάδες ναζί παρέλασαν στο κέντρο του Βερολίνου, διασχίζοντας μάλιστα την ιστορική πύλη του Βραδεμβούργου και προκαλώντας με την κραυγαλέα και ειδεχθή παρουσία τους, τη μνήμη, την ιστορία. Ο σκοπός αυτής της «παράστασης ισχύος» ήταν η συμμετοχή τους στις επίσημες εκδηλώσεις για την ανέγερση μνημείου του ολοκαυτώματος του Βερολίνου κοντά στο νέο κτίριο του Ράιχσταγκ. Επί της ουσίας, για να εκφράσουν τον «αποτροπιασμό τους για ένα τέτοιο μνημείο στην καρδιά του Βερολίνου», τραγουδώντας τα παραδοσιακά ναζιστικά εμβατήρια και να τιμήσουν την 67η επέτειο ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, στις 31 Γενάρη του 1933. Από εκείνη τη στιγμή και μόλις σε δύο μήνες, τα κρούσματα αυξήθηκαν εκ νέου, καθώς τα «νεοναζιστικά τέρατα» επιδόθηκαν σε βανδαλισμούς και επιθέσεις, χωρίς να εξαιρέσουν νεκροταφεία, αλλά και το μνημείο που ανεγέρθηκε τον Αύγουστο του 1999 στη μνήμη του Αλγερινού Ομάρ Μπεν Νουί, που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από ακροδεξιούς και νεοναζί.

Ο Μπεν Νουί, που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο, «εγκαινίασε» μια νέα περίοδο της δράσης των νεοναζί, τη φονική. Από εκείνη τη στιγμή άλλοι τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εξαιτίας της εκδήλωσης του μίσους που μεταφράστηκε σε επιθέσεις που πραγματοποίησαν νεοναζί κατά το 1999. Ενδεικτικό, πάντως, της κατάστασης, είναι ότι από το 1996 ως το 1998 δεν είχε αναφερθεί διάπραξη φόνων από νεοναζί. Οι τρεις έχασαν τη ζωή τους, αλλά 13 στάθηκαν τυχεροί και επέζησαν ενώ 630 άνθρωποι τραυματίστηκαν σε ανάλογες επιθέσεις. Τα ζοφερά και απάνθρωπα αυτά στοιχεία αναφέρονται στην ετήσια έκθεση του γερμανικού Γραφείου Προστασίας του Συντάγματος, που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Τρίτη και το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι οι βίαιες και φονικές νεοναζιστικές επιθέσεις αυξήθηκαν δραματικά μέσα στο διάστημα ενός χρόνου. Ακόμη πιο συγκεκριμένα, ο αριθμός των βίαιων ακροδεξιών και ρατσιστικών επιθέσεων αυξήθηκε κατά σχεδόν 6% και οι επιθέσεις αυτές έφτασαν τις 746, όπως αναφέρεται πάντα στην έκθεση.

Το κυριότερο, όμως, συμπέρασμα είναι ότι για τις βίαιες επιθέσεις ευθύνονται ολοένα και περισσότεροι νεοναζί, γεγονός που καταδεικνύει -κατά τη γερμανική κυβέρνηση- ότι αυξήθηκε τόσο ο αριθμός των νεοναζί και ακροδεξιών στοιχείων που είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν βία κατά 10%, φτάνοντας τους 9.000, αλλά και ο συνολικός αριθμός αυτών που απαρτίζουν τις διάφορες ομάδες, αφού για το 1999 καταγράφηκαν 51.400 οργανωμένοι ακροδεξιοί στη Γερμανία!

«Δεν υπάρχουν δομές τρομοκρατίας ούτε πολιτική θέση υπέρ του ένοπλου αγώνα στους δεξιούς εξτρεμιστές», θα σπεύσει να τονίσει την επομένη ο υπουργός Εσωτερικών Οτο Σίλι, προκειμένου να διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις... Ο ίλιγγος που προκαλούν τα στατιστικά στοιχεία είναι ικανός να κάνει και τον Σίλι να παραπαίει. Ομως, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η κύρια δύναμη των νεοναζιστών και ακροδεξιών παραμένει στην Ανατολική Γερμανία, περιοχή που «θερίζεται» από την ανεργία που είναι κολλημένη σε πάνω από 20%, περιοχή με πλείστα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα εξαιτίας της ενοποίησης. Στα τελευταία δέκα χρόνια που άλλαξαν το χάρτη της Γερμανίας, περίπου 30 ξένοι μετανάστες έχουν χάσει τη ζωή τους. Για το 1999 και πάλι, περίπου το 50% του συνόλου των βίαιων νεοναζιστικών εγκλημάτων αναφέρθηκε στην Ανατολική Γερμανία μολονότι εκεί κατοικεί μόνο το 21% του πληθυσμού της Γερμανίας. Τα ανατολικά κρατίδια της Σαξωνίας-Ανχαλτ, του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας και του Βραδεμβούργου εξασφαλίζουν τις πρωτιές στον κατάλογο των νεοναζιστικών εγκλημάτων κατά κεφαλήν, με 2,4 ως 3 βίαιες επιθέσεις ανά 100.000 κατοίκους. Αντίθετα, ο μέσος όρος στη Δυτική Γερμανία είναι 0,68 επιθέσεις ανά 100.000 κατοίκους.

Εντούτοις, υπάρχουν τρία στοιχεία που φανερώνουν μία σημαντική ποιοτική αλλαγή στα δεδομένα του γερμανικού νεοναζιστικού κινήματος.

Πρώτον, οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το Ιντερνετ με στόχο να απευθυνθούν σε ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο και κατά αυτό τον τρόπο να το δηλητηριάσουν. Περίπου 330 ακροδεξιές ιστοσελίδες χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή από Γερμανούς εξτρεμιστές, αναφέρεται στην έκθεση. Ενώ το 1998 οι ιστοσελίδες αυτές ανέρχονταν σε 200.

Δεύτερον, δραματική αύξηση παρουσιάζουν και τα μη βίαια ακροδεξιά εγκλήματα, που περιλαμβάνουν επιθέσεις σε εβραϊκά κοιμητήρια, αλλά και κατά των μεταναστών, ακόμη και καταστημάτων. Μια πράξη που κρίνεται ως «τυφλή εκτόνωση και αντεκδίκηση». Για άλλη μια φορά τα γεγονότα περιγελούν το «δίκαιο».

Τρίτον, η αύξηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη μηδενική αύξηση, αλλά και τις απώλειες των τριών ακροδεξιών κομμάτων κατά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1998. Αυτό που καταγράφεται στην έκθεση είναι ότι οι κυρίαρχες ομάδες έχουν γίνει οι σκίνχεντς, που δρουν σε πολλά ανατολικά κέντρα νεότητας. Ομάδες που είναι πολύ εύκολο να καθοδηγηθούν εκ των «άνω», χωρίς ποτέ κανείς να ξέρει από ποιον και φυσικά χωρίς ποτέ να μπορεί να ελεγχθούν. Και όποτε κρίνεται αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν, είτε σαν φόβητρο, είτε σαν «αντίπαλος» καθώς τα ΜΜΕ θα είναι έτοιμα να μεταδώσουν τα μηνύματα της βίας και της κατανάλωσης, τη στιγμή που το κράτος θα δολοφονεί με δύο τρόπους: Είτε με τη δράση του κατά του διαμαρτυρόμενου και πιθανά εξεγερμένου φτηνού εργατικού δυναμικού που είναι καταδικασμένο σε μισθούς πείνας, όταν δεν είναι άνεργο, είτε με την ηθελημένη αδράνειά του κατά των διαφόρων παραφυάδων του φασισμού που τις γεννά το ίδιο το σύστημα.

Εξάλλου, πρωτίστως είναι πάντα η «ιδεολογία της αγοράς» και η επιβολή της «μόνης δυνατής πολιτικής»... της παγκοσμιοποίησης, που κατακερματίζει κοινωνικούς ιστούς, διαλύει την εργασιακή και κοινωνική αλληλεγγύη, παράγει φτωχούς και πεινασμένους πλην όμως καταναλωτές. Καθιστά ομήρους λαούς, συντομεύει τη διαδρομή από την κούνια ως τον τάφο.