ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ούτε μονόστηλο για το ΠΑΜΕ!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εδώ και ενάμιση περίπου μήνα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα δίνουν έναν μεγάλο σε μέγεθος και απήχηση αγώνα για την επιτυχία των σημερινών συλλαλητηρίων για την Κοινωνική Ασφάλιση. Η πολύμορφη αυτή δραστηριότητα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς κήνσορες του συμβιβασμού, που τρέχουν από «διάλογο» σε συνέντευξη Τύπου και τούμπαλιν, σιγοντάροντας τα κυβερνητικά σχέδια. Η δράση του ΠΑΜΕ και οι σημερινές κινητοποιήσεις σε 69 πόλεις όλης της χώρας, στη συντριπτική πλειοψηφία του ημερήσιου Τύπου δεν έχουν περάσει ούτε καν σαν μονόστηλο. Γεγονός που προδιαγράφει και τον τρόπο με τον οποίο στα αυριανά φύλλα, θα εξαφανίσουν για μια ακόμη φορά τους δεκάδες χιλιάδες των εργαζομένων που θα διαδηλώσουν με το ΠΑΜΕ. Ετσι εννοούν οι μεγαλοεκδότες και τα κόμματά τους τη δημοκρατική ενημέρωση του λαού.

Τη στάση αυτή καταγγέλλει και η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, με επιστολή που απέστειλε χτες στους εκδότες, στους διευθυντές και στους αρχισυντάκτες των εφημερίδων της Αθήνας. Το ΠΑΜΕ διαμαρτύρεται για τη σκόπιμη και συστηματική απουσία των δραστηριοτήτων του από τις στήλες των εφημερίδων και ξεκαθαρίζει ότι θα συνεχίσει να αντιστέκεται σε όλες τις αντιλαϊκές επιλογές και να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, «ακόμη και αν οι στήλες σας δε χωρούν τις αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις».

Υπόκοσμος και πολιτικές προτεραιότητες

Καθαρά αστυνομικό ζήτημα, δηλαδή ζήτημα επιβολής του νόμου και της τάξης, θεωρεί η κυβέρνηση την αντιμετώπιση του υποκόσμου και του οργανωμένου εγκλήματος. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η κυβέρνηση, ως συνήθως, επιχειρεί να αποσείσει από πάνω της τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες, ενώ επιδιώκει να αξιοποιήσει το όλο θέμα για να ενισχύσει τους μηχανισμούς καταστολής και να εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας στο «να λυθούν τα χέρια της Αστυνομίας», δηλαδή να έχει το «ελεύθερο» να καταπατά κατά το δοκούν τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Από αυτό και μόνο προκύπτει αβίαστα ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα. Δεν είναι τυχαία η «αδυναμία» που επιδεικνύει, διαχρονικά, το κράτος στην αντιμετώπισή του. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τις ισχυρές διασυνδέσεις του υποκόσμου με τους διώκτες τους αστυνομικούς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμπηχθεί συμμαχία μεταξύ κράτους και υποκόσμου εναντίον του λαϊκού κινήματος. Αυτή είναι και η ρίζα της μη αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος: Πρώτη προτεραιότητα του κρατικού μηχανισμού ήταν και παραμένει η καθυπόταξη του λαού...

ΥΓ: Είναι τυχαίο ότι οι χαφιεδοκάμερες δεν είναι στραμμένες στους «νονούς» του υποκόσμου, αλλά στις διαδηλώσεις;

Πανίσχυρα «προσχήματα»...

Ολοφάνερη ήταν η αδυναμία του κυβερνητικού εκπροσώπου να απαντήσει στο απόλυτα δικαιολογημένο αίτημα κατά του «Καποδίστρια 2». Αντιγράφουμε από τη χτεσινή συζήτηση στην ενημέρωση των συντακτών από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο:

-- Μήπως θέλετε να μας πείτε αν κατά την εκτίμησή σας υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2» και στις αρμοδιότητες που θα δώσει η κυβέρνηση στους νέους δήμους για την Παιδεία;

-- Ρουσόπουλος: Εχω πει ήδη πολλά πράγματα για τα της Παιδείας αυτές τις ημέρες. Δε θα προσθέσω τίποτε περισσότερο. Κάνω μια αναφορά στον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2» όχι τυχαία, διότι ήταν ένα από τα αιτήματα τα οποία ακούστηκαν στις πρώτες καταλήψεις προ ολίγων ημερών...

-- Είχατε πει ότι ήταν πρόσχημα η αναφορά στον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2».

-- Ρουσόπουλος: Ακριβώς.

-- Ναι, οι μαθητές σας απαντάνε, αν διαβάσετε την ανακοίνωση (σ.σ. του Συντονιστικού Πειραιά) για τον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2»: «Ξέρουμε ότι αν τα σχολεία μας περάσουν στους δήμους, αυτό θα πει πως δε θα έχουν λεφτά όλα τα σχολεία. Θα ψάχνουν χορηγούς. Θα βάζουν οι γονείς μας ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη». Αυτό, εσείς μπορείτε να το διαψεύσετε;

-- Ρουσόπουλος: Εκείνο το οποίο λέω είναι ότι η δημόσια δωρεάν Παιδεία είναι διασφαλισμένη από την Πολιτεία.

Και μόνο η απάντηση αυτή αρκεί...

Το «λουκέτο» στην Παιδεία

Είναι πράγματι επίτευγμα του επίμονου αγώνα των μαθητών και των φοιτητών το γεγονός ότι τα προβλήματα της Παιδείας έχουν βγει τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο, ξεμπροστιάζοντας όλους αυτούς που μιλάνε στο όνομα της Παιδείας, τους συκοφάντες του μαθητικού και του φοιτητικού κινήματος. Ο μακροχρόνιος αγώνας του πανεκπαιδευτικού κινήματος έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάδειξη των βασικών πολιτικών αιτίων για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε όλους τους χώρους της εκπαίδευσης, όπως έχει προβάλει και σαφή δείγματα της διεξόδου που προτείνεται.

Σήμερα, όλο και περισσότερο, γίνεται φανερό ότι αποτελεί στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης η διαρκής υποβάθμιση της Παιδείας για τα παιδιά του λαού, με την εμπορευματοποίησή της. Αυτό ως μέρος των γενικότερων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, σε συνδυασμό με την εκπλήρωση επιδιώξεων των διαφόρων επιχειρηματικών συμφερόντων και ως αποτέλεσμα της πολιτικής του ευρωμονόδρομου. Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάσταση στους εκπαιδευτικούς χώρους έχει έναν κοινό παρονομαστή, την κυβερνητική πολιτική παραίτησης από την αντιμετώπιση ακόμα και των αυτονόητων, όπως η έγκαιρη στελέχωση με το αναγκαίο εκπαιδευτικό προσωπικό. Η στάση αυτή επενδύεται και ιδεολογικά με τα περί «ανταγωνιστικότητας» και την αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών ζητημάτων σαν να πρόκειται για επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Από κει και πέρα, ακολουθεί η προπαγάνδα όλων των απολογητών της ταξικής, αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο των κυβερνήσεων και των διαφόρων οργάνων τους. Ετσι η κυβέρνηση, διά του εκπροσώπου της, μιλάει για τα «λουκέτα» στα σχολεία που βάζουν οι μαθητές, ενώ ο πρωθυπουργός ξεπερνώντας τα εσκαμμένα έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τις καταλήψεις «ένα ιδιότυπο "λοκ άουτ" εναντίον της γνώσης». Ταυτόχρονα, δίνουν και παίρνουν τα περί «δυναμικών μειοψηφιών» και «υποκινούμενων» κινητοποιήσεων. Το γνωρίζουν πολύ καλά ότι η προπαγάνδα τους αυτή δεν μπορεί να πείσει όλους εκείνους, που βιώνουν τα αδιέξοδα της σημερινής Παιδείας.

Δεν μπορούν να πείθουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους πάνω στα «λουκέτα» των σχολείων, τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο φανερό ότι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια έχουν βάλει λουκέτο διαρκείας οι πολιτικές, που με την ίδια συνέπεια έχουν εφαρμόσει οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και αυτές τις πολιτικές αντιπαλεύουν οι αγωνιζόμενοι μαθητές, γιατί θέλουν πραγματικά ανοιχτά σχολεία στη γνώση και στο μέλλον. Το ίδιο δεν πείθουν όταν μιλάνε για «μειοψηφίες», όταν ο καθένας καταλαβαίνει ότι μειοψηφική είναι η σημερινή πολιτική που ορθώνει τείχη στο μέλλον της νέας γενιάς, η πολιτική που εμπορευματοποιεί, υποβαθμίζει και κλείνει το δρόμο στη μόρφωση για τα παιδιά των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Επίσης δεν πείθουν και όταν λένε ότι οι μαθητές δεν έχουν αιτήματα ή δεν ξέρουν τι θέλουν, γιατί θέλουν σχολειό να τους μορφώνει.

Αντίθετα, πλειοψηφική είναι η αγανάκτηση μαθητών, φοιτητών, γονιών, η διάθεσή τους για αγωνιστική διεκδίκηση μέσα από συλλογικές διαδικασίες, η ωριμότητα που δείχνουν στην απόκρουση των συκοφαντιών, των απειλών και της τρομοκρατίας που πηγάζει από κυβέρνηση, διευθυντές και εισαγγελείς. Ο αγώνας του εκπαιδευτικού κινήματος είναι αγώνας όλου του λαού ενάντια στις στρατηγικές επιλογές που θέλουν τη ζωή των εργαζομένων διαρκώς να υποβαθμίζεται υπέρ της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου. Είναι αγώνας να ανοίξει το λουκέτο που έχει μπει στην Παιδεία.