Καθαρά αστυνομικό ζήτημα, δηλαδή ζήτημα επιβολής του νόμου και της τάξης, θεωρεί η κυβέρνηση την αντιμετώπιση του υποκόσμου και του οργανωμένου εγκλήματος. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η κυβέρνηση, ως συνήθως, επιχειρεί να αποσείσει από πάνω της τις αδιαμφισβήτητες ευθύνες, ενώ επιδιώκει να αξιοποιήσει το όλο θέμα για να ενισχύσει τους μηχανισμούς καταστολής και να εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας στο «να λυθούν τα χέρια της Αστυνομίας», δηλαδή να έχει το «ελεύθερο» να καταπατά κατά το δοκούν τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Από αυτό και μόνο προκύπτει αβίαστα ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα. Δεν είναι τυχαία η «αδυναμία» που επιδεικνύει, διαχρονικά, το κράτος στην αντιμετώπισή του. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τις ισχυρές διασυνδέσεις του υποκόσμου με τους διώκτες τους αστυνομικούς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμπηχθεί συμμαχία μεταξύ κράτους και υποκόσμου εναντίον του λαϊκού κινήματος. Αυτή είναι και η ρίζα της μη αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος: Πρώτη προτεραιότητα του κρατικού μηχανισμού ήταν και παραμένει η καθυπόταξη του λαού...

ΥΓ: Είναι τυχαίο ότι οι χαφιεδοκάμερες δεν είναι στραμμένες στους «νονούς» του υποκόσμου, αλλά στις διαδηλώσεις;