Το μεγαλύτερο μέρος των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ το αποτελούσαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες του ιδιωτικού τομέα, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί αν δεν κερδιζόταν η μάχη της απεργίας, η σύγκρουση πριν από όλα με τους εργοδότες και τους μηχανισμούς τους. Αυξημένη βεβαίως ήταν και η παρουσία σε σχέση με άλλες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ εργαζόμενων από τις πρώην ΔΕΚΟ, το δημόσιο τομέα

Ηταν μια μαζική απεργία και διαδήλωση σε όλες τις βασικές πόλεις της χώρας μας, δεδομένου ότι το ΠΑΜΕ οργάνωσε συγκεντρώσεις απεργιακές σε πάνω από 65 από τις μεγαλύτερες πόλεις. Μια απεργία και διαδήλωση όπου πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες, νέοι και νέες, συνταξιούχοι, μαθητές, φοιτητές, ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες κ.λπ., εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους στην πολιτική της κυβέρνησης και των εργοδοτών, αλλά και στην πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

α. Τη σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, τη μεγαλοεργοδοσία, τους αντεργατικούς μηχανισμούς.

β. Την αναμέτρηση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα ανάμεσα στις δύο γραμμές στο εσωτερικό του. Αυτή που εκφράζουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και αυτήν που εκφράζει το ΠΑΜΕ.

Πρόκειται για μια πολύ σκληρή αναμέτρηση που δεν κρίθηκε μόνο την ημέρα της απεργίας αλλά σε μια μεγάλη περίοδο. Μια αναμέτρηση, που το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, την έδωσε με επιτυχία και στα δύο μέτωπα.

Ολο το προηγούμενο διάστημα (και πριν και μετά τις εκλογές) οι κομμουνιστές, οι ταξικές δυνάμεις βρέθηκαν σε χιλιάδες χώρους δουλιάς. Συγκρούστηκαν με κόστος (απολύσεις, κ.λπ.) πολλές φορές με τους μηχανισμούς των εργοδοτών και της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με αυτήν τη δράση, οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού περιδιάβαιναν καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (άβατο για τους εκπροσώπους του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και των εκδηλώσεών τους) «προετοιμάζοντας» την απεργία μέσω δηλώσεων, συνεντεύξεων, κ.λπ.

Τη μέρα της απεργίας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, με εκατοντάδες απεργιακές φρουρές, περιφρούρησαν την απεργία. Η δράση αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία της, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, εκεί όπου τα «σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά». Μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών οι περιπτώσεις που ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός περιφρούρησε την απεργία ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτή η επιτυχία έχει τη σφραγίδα της πάλης του ταξικού κινήματος και όχι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, έχοντας εξαπολύσει την επίθεσή του, συκοφαντώντας για διάσπαση το ΠΑΜΕ, είχε πιστέψει ότι θα έπαιρνε πανηγυρική ρεβάνς απέναντι στο ταξικό κίνημα. Υπολόγιζε στην αυξημένη κινητοποίηση του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, στην προκλητική στήριξη και εύνοια των εκδοτών και καναλαρχών, στην αυξημένη ευαισθησία και κινητικότητα των εργαζόμενων των πρώην ΔΕΚΟ (ιδιαίτερα ορισμένων όπως στην «Ολυμπιακή», και αλλού) όπου διατηρεί αυξημένες δυνάμεις.

Στην αυξημένη συμμετοχή μεσαίων στρωμάτων, π.χ. γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, κλπ. που έστω και καθυστερημένα αντιλαμβάνονται ότι πλήττονται και κινητοποιούνται, υπολογίζοντας επίσης στις δυνάμεις του ΣΥΝ, των αριστερίστικων (ΚΟΕ, κ.λπ.) και αναρχοαυτόνομων ομάδων που κάθε φορά, παρά τη δήθεν κριτική, είναι μόνιμα και σταθερά δεκανίκια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και της αντιΠΑΜΕ ταχτικής του.

Δεν τα κατάφεραν και πάλι. Αποδείχτηκε, για μια ακόμα φορά, ότι η γραμμή συσπείρωσης και πάλης του ταξικού κινήματος μπορεί να πείθει όλο και περισσότερους εργαζόμενους και εργαζόμενες, ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και οι θυσίες για τους εργαζόμενους δεν είναι μονόδρομος. Οτι η αντίσταση και η αποτελεσματικότητα των αγώνων συνδέονται με τη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, στην ενδυνάμωσή του και τη δράση με το πλαίσιο και τους στόχους πάλης που αυτό έχει.

Ο αριθμός συγκεντρώσεων και όσων συμμετείχαν σε αυτές πανελλαδικά ήταν πάνω από τριπλάσιος από αυτόν των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Ακόμα και στην Αθήνα, η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν υπέρτερη, παρά το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ οργάνωσε απεργιακές συγκεντρώσεις στον Πειραιά, στην Ελευσίνα, στα Μέγαρα, στο Λαύριο κ.λπ., σε αντίθεση με τη ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που η συγκέντρωσή τους ήταν παναττική, που ενισχύθηκε με δυνάμεις από τη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, την Πελοπόννησο και αλλού.

Γι' αυτό είναι σημαντικό ζήτημα οι εργαζόμενοι της χώρας μας να απεργούν με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, να το δυναμώνουν, να μαζικοποιούν τις συγκεντρώσεις του, αποδυναμώνοντας τους διασπαστές της εργατικής τάξης.

Το μεγαλύτερο μέρος των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ το αποτελούσαν εργαζόμενοι και εργαζόμενες του ιδιωτικού τομέα, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί αν δεν κερδιζόταν η μάχη της απεργίας, η σύγκρουση πριν από όλα με τους εργοδότες και τους μηχανισμούς τους. Αυξημένη βεβαίως ήταν και η παρουσία σε σχέση με άλλες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ εργαζόμενων από τις πρώην ΔΕΚΟ το δημόσιο τομέα.

Στις συγκεντρώσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κυριαρχούσαν οι εργαζόμενοι από τις πρώην ΔΕΚΟ, καθώς και τμήματα εργαζομένων όπως δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί και άλλοι.

Σε αυτά τα τμήματα των εργαζομένων που αγωνιούν για τη λύση των προβλημάτων, τους λέμε να το ξανασκεφτούν. Να σκεφτούν ότι οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ στήριξαν το βασικό πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (Μάαστριχτ, Λευκή Βίβλο, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κ.λπ.). Να σκεφτούν ότι στήριξαν την απελευθέρωση των αερομεταφορών, ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των ιδιωτικοποιήσεων, (σε ορισμένες πρωτοστάτησαν κιόλας, όπως για παράδειγμα στον ΟΤΕ, στα Ναυπηγεία), που τα αποτελέσματά τους τα ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι τόσο των πρώην ΔΕΚΟ, όσο και συνολικά. Οτι αποδέχονται την υπάρχουσα αντιασφαλιστική νομοθεσία, είναι ένθερμοι υποστηριχτές του νόμου Ρέππα που πλήττει πριν από όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ, στις τράπεζες.

Πήραν μέρος στην απεργία και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.

Το βασικό ζήτημα είναι να σταθεροποιηθούν και να διευρυνθούν οι δεσμοί με αυτούς τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, τους μετανάστες.

Να λειτουργήσουν καλά τα Συνδικάτα, να σχεδιαστεί η δράση τους, να προπαγανδιστεί, προετοιμαστεί και περιφρουρηθεί η επόμενη απεργία και γενικά η κλιμάκωση των επόμενων αγώνων, με την ενεργό συμμετοχή εργατικών δυνάμεων, πηγαίνοντας παραπέρα το βήμα που έγινε.

Αρχισε ήδη η συζήτηση των συμπερασμάτων της απεργίας στους τόπους δουλιάς και με ευθύνη των ταξικών δυνάμεων στις Ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, στα Σωματεία αυτή η διαδικασία επιβάλλεται να ενισχυθεί και να επιταχυνθεί.

Γιατί μέσα από τη συλλογική μελέτη της πείρας μπορούν να ξεπεραστούν παραλείψεις, να αντιμετωπιστούν αδυναμίες.

Αυτό δεν είναι το όποιο καθήκον αλλά αποτελεί βασικό μέσο εξοπλισμού των εργαζομένων για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των νέων αγώνων.

Η κυβέρνηση επιμένει στα νέα, σκληρά αντιασφαλιστικά μέτρα, ενώ από διάφορες πλευρές γίνεται προσπάθεια καλλιέργειας εφησυχασμού.

Για να μπούνε στον αγώνα νέες εργατικές δυνάμεις και να αναπτυχθεί η κοινή δράση με τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, τους επιστήμονες, τη φοιτητική - σπουδάζουσα νεολαία.

Μέσα από αυτή τη συνεχή επίμονη προσπάθεια μπαίνουν στέρεες βάσεις για την κλιμάκωση του αγώνα. Για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, να διεκδικηθεί Κοινωνική Ασφάλιση και Συλλογικές Συμβάσεις με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων.