Του Πέτρου Ζερβού από το «Εννιά» της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

Και πότε; Σε ώρα που από τα μεγάφωνα δεν ακουγόταν το «έστειλα στο Κόμμα δέκα μάρκα ακόμα».

Πλησιάζει ένας - γνωστός από τα παλιά - «κοίτα, μαζέψαμε μεταξύ μας κάτι χρήματα, έχεις κουπόνια;». Πεντακόσια ευρώ. Για το ΚΚΕ.

Κοίταγε από δίπλα ο σύντροφος από την ΚΝΕ - που προσπαθούσε να πιάσει το πλάνο του διακινώντας κουπόνια των 2 και 5 ευρώ απευθυνόμενος σε έναν προς έναν τους διαδηλωτές - κι αναρωτιόταν «τι συμβαίνει».

«Παλιά ιστορία σύντροφε. Χιλιάδες και χιλιάδες μίλια να ταξιδεύουμε για να κάνουμε χρυσό τον εφοπλιστή μας. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για το Κόμμα, είναι αυτά τα 500 ευρώ, ξέρεις ότι εμείς τρώμε με τραπεζομάντιλο στο τραπέζι επειδή υπήρξε η ΟΕΝΟ κι ο Αμπατιέλος;». Κι άρχισε να λέει ιστορίες απ' αυτές που τις βρίσκεις σε σπάνια βιβλία, άντε να έχουν γραφτεί σε ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» κι άντε να έχεις αγοράσει εκείνη τη μέρα «Ριζοσπάστη»...

«Θυμάσαι, τότε στην Παταγονία, στην απεργία... ».

Στην Παταγονία; Στην απεργία;

Δεν καταλαβαίνεις εσύ, καταλαβαίνει όμως ο Καρκαγιάννης...

Και προσπαθεί να εξηγήσει το «ελληνικό πρόβλημα»...

Αγνό και άδολο το ενδιαφέρον του, όπως του ΣΕΒ.

Την ώρα που κάθε μέλος του - βιομήχανος απαγόρευε ακόμα και το μοίρασμα προκηρύξεων έξω από τα εργοστάσια για την απεργία, ο πρόεδρός του έσπευδε να σώσει τον κοινωνικό του εταίρο. Σου λέει ένα το κρατούμενο ο νόμος Ρέππα, για το επόμενο βήμα θα χρειαστούμε ακόμα πιο ισχυρή συναίνεση. Βλέπει μπροστά και μακριά. Την ίδια ώρα που η αξίωση του ΔΝΤ περιγράφει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο εργαζόμενος θα κληθεί να μαζέψει ένσημα με ελεύθερες απολύσεις, χαμηλούς μισθούς και χωρίς συλλογικές συμβάσεις.

Υπάρχει ανάγκη, διαπιστώνουν οι ερευνητές, συλλογικών παρεμβάσεων. Από ποιον; Σίγουρα όχι από τη ΓΣΕΕ που δούλεψε αρκετά ως τώρα για να εξασφαλίσει στο κεφάλαιο το σημερινό αποτέλεσμα. Οπως έχει δουλέψει και για την κατάσταση στην Υγεία την οποία αποσυνδέουν από το Ασφαλιστικό ενώ είναι συστατικό του στοιχείο.

Ακου, λέει, επικράτησε η λενινιστική γραμμή! Δεν μπορούν να το χωνέψουν. Παρουσιάζουν αυτή τη γραμμή ως καρικατούρα για να την υπονομεύσουν, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν το πρόβλημα που έχουν με την ουσία αυτής της γραμμής. Ειδικά την απήχησή της στην κοινωνία όταν έχουν επενδύσει τόσα και τόσα για να έχουν έναν γερά χτισμένο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οταν και πολιτικά χτίζουν το ένα ανάχωμα μετά το άλλο.

Τι τους ανησυχεί περισσότερο; Οτι αυτή η γραμμή ακουμπάει εκεί ακριβώς που παράγεται το κέρδος, εκεί όπου ο συνδικαλισμός είναι άγνωστη λέξη καθώς η τρομοκρατία βασιλεύει. Κι ότι αυτή η γραμμή λέει στους εργάτες ότι είναι δικός τους ο πλούτος όλος, ότι δεν πρέπει να πληρώνουν εισφορές, ότι οι εργάτες έχουν να διεκδικήσουν τα περισσότερα, αντί να εξισώνονται προς τα κάτω, κι ότι πρέπει να μπει χέρι στα ιδιωτικά θησαυροφυλάκια.

Κατανοεί η αστική τάξη ότι κάτι τέτοιες κουβέντες χτίζουν άλλη συνείδηση και βαράει καμπανάκι. Να ζητάς να πληρώσουν εργοδότες και κράτος είναι έγκλημα καθοσιώσεως.

Ασε που ένα κλικ μετά, είναι το αίτημα για εργατικό κράτος...

«Εστειλα στο Κόμμα, δέκα μάρκα ακόμα»... Δεν πειράζει που δεν ακούγεται από τα μεγάφωνα. Αρκεί που γίνεται πράξη.