«Σε μερικές χώρες, π.χ. στη Γερμανία και στη Σκανδιναβία, τα συνδικάτα των εργαζομένων εξελίχθηκαν σε επιτελεία που συμμετέχουν στον οικονομικό - αναπτυξιακό σχεδιασμό και στο πλαίσιό του τοποθετούν τις εργατικές διεκδικήσεις. Η λενινιστική πλευρά του εργατικού κινήματος, δέσμια πάντοτε του συγκρουσιακού χαρακτήρα των διεκδικήσεων και των απεργιών έβλεπε πάντοτε τα συνδικάτα αυτά με καχυποψία, τα ονόμαζε "γραφειοκρατικά" και τα θεωρούσε όργανα του ταξικού εχθρού».

«Στην Ελλάδα επικράτησε μάλλον το συγκρουσιακό μοντέλο των διεκδικήσεων και των απεργιών και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό αποτελεί μια σημαντική ιδεολογική και πολιτική νίκη της λενινιστικής Αριστεράς, η οποία εκλογικά είναι καθηλωμένη γύρω στο 10%-12%, αλλά στο "πεζοδρόμιο" κυριαρχεί»

«Ο ιδιωτικός τομέας, όπου υπάρχουν και τα μεγάλα εργασιακά προβλήματα και η άμεση εξάρτηση από την επιχείρηση και τη βιωσιμότητά της, σε μικρό ποσοστό και μάλλον απρόθυμα συμμετέχει σε απεργίες (...) το ποσοστό των συνδικαλισμένων μισθωτών παραμένει πολύ χαμηλό και συγκεντρωμένο επίσης στον δημόσιο τομέα».

«Μερικοί πιστοί στη στρεβλωτική αντίληψη ότι σε κάθε περίπτωση το κράτος είναι ο εργοδότης, προτείνουν ότι το κράτος οφείλει να πληρώνει τα ελλείμματα και να... εξισώνει τις ανισότητες και τις αδικίες και να ανεχθεί τα προνόμια... με μια γενική εξίσωση προς τα πάνω. Αυτή η πρόταση διατυπώθηκε... στα σοβαρά και επισήμως! Και αν δεν έχει λεφτά το κράτος να τα κάνει όλα αυτά τότε να αυξήσει τη φορολογία των πλουσίων για να τα βρει! Και αυτή η πρόταση διατυπώθηκε... στα σοβαρά και επισήμως!»

(τα αποσπάσματα από άρθρο του Α. Καρκαγιάννη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)