Ανάγκη να δυναμώσει η αλληλεγγύη στους πέντε Κουβανούς πατριώτες
Στις 20 Αυγούστου 2007 στο 11ο Περιφερειακό Εφετείο της Ατλάντα άρχισε η ακροαματική διαδικασία με την παρουσία τριών δικαστών επιφορτισμένων με την υπόθεση των Χεράρντο Ερνάντες, Ρενέ Γκονζάλες, Αντόνιο Γκερέρο, Ραμόν Λαμπανίνο και Φερνάντο Γκονζάλεζ. Πρόκειται για τους πέντε Κουβανούς πατριώτες που από το 1998 βρίσκονται φυλακισμένοι παράνομα και άδικα σε Φυλακές «υψίστης ασφαλείας» των ΗΠΑ. Σ' αυτή την ακροαματική διαδικασία, όπως και στις δυο προηγούμενες το Μάρτη του 2004 και το Φλεβάρη του 2006, τα δύο δυαδικά μέρη, Εισαγγελία και υπεράσπιση εξέθεσαν τα επιχειρήματά τους και απάντησαν στις ερωτήσεις των δικαστών. Αυτό αποτέλεσε ένα ακόμη βήμα στη μακρά διαδικασία της έφεσης αυτών των πέντε αγωνιστών από την καταδίκη τους το 2001.
Ετσι και στην περίπτωση αυτή, όπως και στις προηγούμενες, η Εισαγγελία των ΗΠΑ στάθηκε ανίκανη να αντικρούσει τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και να στηρίξει την κατηγορία. Αντίθετα, η υπεράσπιση από την πλευρά της απέδειξε με αξιόπιστα στοιχεία την παράνομη συμπεριφορά της Εισαγγελίας κατά τη διάρκεια της όλης νομικής διαδικασίας. Ειδικότερα: Κρατήθηκαν επί 17 μήνες στην Ειδική Μονάδα Απομόνωσης (SHU), χωρίς να έχουν πρόσβαση σε δικηγόρο για την υπεράσπισή τους μέχρι και την έναρξη της δίκης τους, στις 8/6/2001. Κατηγορήθηκαν για συνωμοσία, κατασκοπία και κατοχή πλαστών εγγράφων. Οι στοιχειώδεις κανόνες μιας δίκαιης δίκης δεν τηρήθηκαν, κανένα από τα 240 αποδεικτικά στοιχεία δε δόθηκε στην υπεράσπιση, υπερασπιστικές μαρτυρίες σημαντικών προσώπων των ίδιων υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ δεν ελήφθησαν υπόψη, ενώ τα πολυάριθμα αιτήματα των δικηγόρων υπεράσπισης για διεξαγωγή της δίκης σε μια άλλη λιγότερο εχθρική και μεροληπτική πόλη από το Μαϊάμι, απορρίφθηκαν. Η έλλειψη αποδείξεων για τη στήριξη των δύο κύριων κατηγοριών - συνωμοσίας για διάπραξη κατασκοπίας και συνωμοσίας για διάπραξη δολοφονιών πρώτου βαθμού και η επιβολή ποινών μέχρι και δις ισόβια εντελώς παράνομων και άδικων, ήταν επίσης τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η υπεράσπιση κατά της αυθαιρεσίας της διαδικασίας. Η ίδια η Εισαγγελία αναγνώρισε κατά τη διάρκεια της δίκης ότι δεν είχε να παρουσιάσει ούτε ένα απόρρητο έγγραφο για να αποδείξει την κατασκοπία. Τέλος, παραδέχτηκε ότι ο πραγματικός σκοπός της ήταν να προστατεύσει τις αντικουβανικές τρομοκρατικές ομάδες που δρουν στο Μαϊάμι με απόλυτη ατιμωρησία και να τιμωρήσει όσους αγωνίζονται ενάντιά τους. Στις 12 του Σεπτέμβρη αυτοί οι πέντε αγωνιστές θα μπουν στον ενδέκατο χρόνο φυλάκισης, κατηγορούμενοι για εγκλήματα που δεν έχουν διαπράξει, μόνο και μόνο για το γεγονός ότι σκόπευαν να διαφυλάξουν την πατρίδα τους από τρομοκρατικές ενέργειες, κάνοντας χρήση του νόμιμου δικαιώματος της άμυνας από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στις 9 Αυγούστου 2006 το Εφετείο της ενδέκατης περιφέρειας της Ατλάντα ακύρωσε την απόφαση του δικαστηρίου του Μαϊάμι που τους είχε δικάσει και καταδικάσει. Η φυλάκισή τους είχε ήδη θεωρηθεί παράνομη από την ομάδα Εργασίας για Αυθαίρετες Κρατήσεις του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.
Μετά την ακύρωση της απόφασης τίποτε δε δικαιολογεί τη συνέχιση της κράτησής τους. Το Κίνημα Διεθνούς Αλληλεγγύης κατήγγειλε και εξακολουθεί να καταγγέλλει τις καταφανώς αυθαίρετες και αντίθετες με τους διεθνείς κανόνες Δικαιωμάτων του Ανθρώπου συνθήκες σύλληψης, κράτησης, διεξαγωγής της δίκης και φυλάκισης και απαιτεί την άμεση απελευθέρωσή τους. Διευρύνει τις δραστηριότητές του για να σπάσει το φράγμα της σιωπής, και τον αποκλεισμό της πληροφόρησης σχετικά με την υπόθεση των πέντε, που έχει επιβάλει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Εχει δημιουργήσει περισσότερες από 300 Επιτροπές Αλληλεγγύης σε 101 χώρες. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξακολουθεί να τους κρατεί φυλακισμένους δείχνοντας και με τον τρόπο αυτό τέλεια περιφρόνηση στους Διεθνείς Κανόνες δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Προ της καταστάσεως αυτής επιβάλλεται η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μας προς τους πέντε Κουβανούς πατριώτες και του από κοινού αγώνα μας για την απελευθέρωσή τους.
Κώστας ΤΟΥΜΑΣΑΤΟΣ
Γενικός Γραμματέας του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης
Θα 'λεγε κανείς ότι το τέλος ενός χρόνου κι η έλευση ενός νέου είναι ένα σύνηθες επαναλαμβανόμενο γεγονός. Η αλλαγή, όμως, αυτού του χρόνου δεν είναι τόσο απλή και συνηθισμένη.
Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας χρεώνεται να αντιμετωπίσει ανοιχτά επικίνδυνα προβλήματα. Στα Βαλκάνια το Κοσσυφοπέδιο εξακολουθεί να αποτελεί το επίκεντρο μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης που διατηρείται με την επιβλητική παρουσία των ευρωατλαντιστών με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Το αλβανικό στοιχείο χρησιμοποιεί την ιμπεριαλιστική παρέμβαση για να ικανοποιήσει βλέψεις κι αυταπάτες πέρα από κάθε συμβατικό πλαίσιο που διέπει τις διεθνείς σχέσεις.
Η Σερβία ως ο εναπομείνας διάδοχος της πρώην Γιουγκοσλαβίας δε δείχνει να αποδέχεται τις εις βάρος της ιμπεριαλιστικές ενέργειες για να γίνει απρόσκοπτα εταίρος της ευρωατλαντικής συμμαχίας (ΕΕ - ΝΑΤΟ). Αυτό παρά το γεγονός της γνωστής ανώμαλης διαδοχής του Σλ. Μιλόσεβιτς από δυτικόστροφες κυβερνήσεις και πολιτικούς παντός τύπου. Η ερώτηση για τη μορφή των εντάσεων κι αποσταθεροποιήσεων λόγω Κοσσυφοπεδίου παραμένει ανοιχτή καθώς κι οι ενδεχόμενες επιπτώσεις στην περιοχή με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθούν να κινούνται σε τεντωμένο σχοινί. Η σοβινιστική κι επεκτατική πολιτική της τουρκικής εξουσίας παρουσιάζει τη συμπληρωματική ζεύξη των κοσμικών στρατηγών με την κυβερνητική μουσουλμανική μαντίλα.
Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ εξακολουθεί να κρατά αδιάλλακτη στάση παρά το σοβαρό εθνικό της πρόβλημα με τους αλβανόφωνους. Η αμερικανική κυρίως παρέμβαση γίνεται εμφανής για την πολιτική αδιαλλαξία των δυτικόστροφων κυβερνήσεων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών. Δείχνουν να μη θέλουν να καταλάβουν τους κινδύνους της «στημένης λεμονόκουπας» όταν η συγκυρία του «διαίρει και βασίλευε» των ισχυρών επιβάλλει απότομες στροφές κι «αδειάσματα».
Η ελληνική αστική τάξη με τα κυβερνητικά της κόμματα εξακολουθεί να εντάσσει τον εαυτό της ως ισότιμο εταίρο στην ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική πολιτική. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στον πρόεδρο της νεοκαπιταλιστικής Ρωσίας Βλ. Πούτιν. Οι αγωγοί ρωσικού πετρελαίου κι αερίου φαίνεται να έχουν μεγάλη πολιτική ουρά που φτάνει μέχρι και το ευαίσθητο σημείο των διεθνών ανταγωνισμών που είναι οι εξοπλισμοί. Αυτή η πολιτική δείχνει να έχει έντονο γαλλο-ευρω-ενωσιακό χαρακτήρα στην προμήθεια του καυτού ζητήματος της ενέργειας.
Η ελληνική αστική τάξη μπορεί να νιώθει, δικαίως ή αδίκως, την ικανοποίηση του ισότιμου εταίρου. Μπορεί ακόμη να ικανοποιεί ανείπωτες διαθέσεις της στον ιμπεριαλιστικό έλεγχο των Βαλκανίων. Ετσι δημιουργεί επικίνδυνα αντισώματα σε βαλκανικά κράτη με άδηλες συνέπειες. Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι 1) κατά πόσο οι ευρω-ενωσίτες εταίροι χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν τον τρελό που βγάζει το φίδι από την τρύπα και 2) τι επιπτώσεις θα έχει στο θέατρο μιας όξυνσης συγκρούσεων συμφερόντων μεταξύ των εταίρων της διεθνούς καπιταλιστικής κορυφής, της G8.
Ο ρόλος του περιφερειακού και μάλιστα αδειοδοτούμενου ιμπεριαλιστή που ξεκίνησε και στηρίζεται στο δόγμα της «διείσδυσης», είναι εκ των πραγμάτων επιρρεπής σε αξιώσεις και ευάλωτος στα εναλλασσόμενα ισχυρά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ολη αυτή η επικινδυνότητα συνοδεύεται κι εξυπηρετείται από μια πρωτοφανή εσωτερική αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών συμφερόντων με την παραπλανητική ονομασία «μεταρρυθμίσεις». Η επιμονή σ' αυτή την πολιτική θα ανάψει φωτιές στο εσωτερικό με ποικίλες επικίνδυνες αλληλοεπιδράσεις με τα οξυμένα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι υπερβολικό να ειπωθεί ότι με το νέο χρόνο η Ελλάδα βρίσκεται στην κόψη ενός ξυραφιού παρά τον εφησυχασμό της καπιταλιστικής της βιτρίνας.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
