Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας χρεώνεται να αντιμετωπίσει ανοιχτά επικίνδυνα προβλήματα. Στα Βαλκάνια το Κοσσυφοπέδιο εξακολουθεί να αποτελεί το επίκεντρο μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης που διατηρείται με την επιβλητική παρουσία των ευρωατλαντιστών με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Το αλβανικό στοιχείο χρησιμοποιεί την ιμπεριαλιστική παρέμβαση για να ικανοποιήσει βλέψεις κι αυταπάτες πέρα από κάθε συμβατικό πλαίσιο που διέπει τις διεθνείς σχέσεις.

Η Σερβία ως ο εναπομείνας διάδοχος της πρώην Γιουγκοσλαβίας δε δείχνει να αποδέχεται τις εις βάρος της ιμπεριαλιστικές ενέργειες για να γίνει απρόσκοπτα εταίρος της ευρωατλαντικής συμμαχίας (ΕΕ - ΝΑΤΟ). Αυτό παρά το γεγονός της γνωστής ανώμαλης διαδοχής του Σλ. Μιλόσεβιτς από δυτικόστροφες κυβερνήσεις και πολιτικούς παντός τύπου. Η ερώτηση για τη μορφή των εντάσεων κι αποσταθεροποιήσεων λόγω Κοσσυφοπεδίου παραμένει ανοιχτή καθώς κι οι ενδεχόμενες επιπτώσεις στην περιοχή με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξακολουθούν να κινούνται σε τεντωμένο σχοινί. Η σοβινιστική κι επεκτατική πολιτική της τουρκικής εξουσίας παρουσιάζει τη συμπληρωματική ζεύξη των κοσμικών στρατηγών με την κυβερνητική μουσουλμανική μαντίλα.

Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ εξακολουθεί να κρατά αδιάλλακτη στάση παρά το σοβαρό εθνικό της πρόβλημα με τους αλβανόφωνους. Η αμερικανική κυρίως παρέμβαση γίνεται εμφανής για την πολιτική αδιαλλαξία των δυτικόστροφων κυβερνήσεων των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών. Δείχνουν να μη θέλουν να καταλάβουν τους κινδύνους της «στημένης λεμονόκουπας» όταν η συγκυρία του «διαίρει και βασίλευε» των ισχυρών επιβάλλει απότομες στροφές κι «αδειάσματα».

Η ελληνική αστική τάξη μπορεί να νιώθει, δικαίως ή αδίκως, την ικανοποίηση του ισότιμου εταίρου. Μπορεί ακόμη να ικανοποιεί ανείπωτες διαθέσεις της στον ιμπεριαλιστικό έλεγχο των Βαλκανίων. Ετσι δημιουργεί επικίνδυνα αντισώματα σε βαλκανικά κράτη με άδηλες συνέπειες. Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι 1) κατά πόσο οι ευρω-ενωσίτες εταίροι χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν τον τρελό που βγάζει το φίδι από την τρύπα και 2) τι επιπτώσεις θα έχει στο θέατρο μιας όξυνσης συγκρούσεων συμφερόντων μεταξύ των εταίρων της διεθνούς καπιταλιστικής κορυφής, της G8.