«Το δεύτερο ζήτημα», είπε συνεχίζοντας την ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, «που ήταν αυτό που μας ενδιέφερε και σχεδόν το είχαμε αποκλειστικό θέμα για τη συνέντευξη, αλλά δεν μπορούσε να είναι έτσι, είναι η "νέα συνθήκη της Λισαβόνας", όπως τη λένε, η "Ευρωσυνθήκη".

Βεβαίως, είναι ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να μην πραγματοποιήσει δημοψήφισμα. Αυτό έχει στηρίξει και το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλωστε, γι' αυτό άλλαξαν τον όρο "Ευρωσύνταγμα" και το κάνανε "Ευρωσυνθήκη", για να μη δεσμεύονται για δημοψηφίσματα.

Πιστεύουμε, επίσης, ότι είναι μια καλή περίοδος να υψωθεί η φωνή του ελληνικού λαού και για δημοψήφισμα, αλλά όχι απλώς να μείνουμε στο δημοψήφισμα. Από μόνο του δε λέει τίποτα. Δημοψήφισμα καταδίκης τόσο της Συνθήκης, όσο και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οχι αυτό που προβάλλεται από άλλα κόμματα, όπως είναι ο Συνασπισμός, ότι δηλαδή είμαστε εναντίον αυτής της Συνθήκης και περιμένουμε μία άλλη που θα αναπτύξει την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και παραπέρα, ακόμα και την ομοσπονδιοποίηση. Αυτή η "Ευρωσυνθήκη" βεβαίως ενσωματώνει όλη την αντιλαϊκή ταξική, κοινωνική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από μια άποψη δε λέει και τίποτα καινούριο. Της δίνει, λέει, πιο επίσημο χαρακτήρα, γι' αυτό είναι αντίθετοι κάποιοι.

Γιατί, η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν της δίνει επίσημο χαρακτήρα;

Θα έλεγα όμως το εξής: Εχει ορισμένα σημεία που κανένα απ' τα άλλα κόμματα δεν ενδιαφέρεται να προβάλει. Δε θα σταθώ στο ότι θίγει ακόμα περισσότερο τα κοινωνικά δικαιώματα. Δε θα σταθώ στο γεγονός ότι ενώ, υποτίθεται, όταν έχεις δημοψηφίσματα σε δύο χώρες δεν μπορεί να προχωρήσει και υποκριτικά άλλαξαν το όνομα ενώ άφησαν το περιεχόμενο.

Δε θα σταθώ ότι "γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια" το λαϊκό παράγοντα και τον "γράφουν" επίσημα. Αυτά νομίζω είναι πασίγνωστα. Θα σταθώ σε ορισμένα ζητήματα επιγραμματικά, τα οποία είναι πάρα πολύ σοβαρά, μας αφορούν, πέρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, πέρα και απ' την Κοινωνική Ασφάλιση».

«Πρώτον», σημείωσε η ομιλήτρια. «Με την "Ευρωσυνθήκη", γι' αυτά δε λένε τίποτα,

-- Εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η επέμβασή της σε πολέμους ή σε στρατούς κατοχής. Αυτό πια είναι ακόμα πιο επίσημο. Στη Συνθήκη του Μάαστριχτ ή στη Λισαβόνα είτε παραλείπονταν είτε λέγονταν με έναν τρόπο κομψό. Τώρα λέγονται καθαρά.

-- Υιοθετείται το δόγμα του προληπτικού πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, καθαρά. Βεβαίως, έχει υιοθετηθεί και με άλλους επιμέρους τρόπους, αλλά υιοθετείται πλήρως στην "Ευρωσυνθήκη".

-- Περιορίζονται κυριαρχικά δικαιώματα χωρών.

-- Κατοχυρώνεται η υπεροχή του ευρωπαϊκού δικαίου πάνω απ' το εθνικό και καταργείται προς όφελος των ισχυρών χωρών το δικαίωμα του βέτο. Και κάποια ενδεχομένως όπλα πίεσης, ακόμα και προπαγανδιστικά που υπήρχαν, τα καταργούν.

-- Δυναμώνουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Ευρωαστυνομία, στρατός για τη φύλαξη συνόρων. Το ότι η Μέρκελ αποκάλυψε και το δεύτερο βήμα, ότι θα κάνουν στρατόπεδα για τους μετανάστες, να μη μας κάνει εντύπωση.

-- Θεσμοθετείται το φακέλωμα. Ακόμα και με βάση ιδεολογικές αντιλήψεις. Η ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων. Μάλιστα, εδώ γίνεται λόγος ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί και με παράπλευρα κείμενα η βίαιη ριζοσπαστικοποίηση.

-- Τροποποιείται ο τρομονόμος ποινικοποιώντας τη λεγόμενη παρακίνηση σε τρομοκρατικά εγκλήματα. Αυτό σημαίνει ότι όποιος θέλει βάζει την ταμπέλα "τρομοκρατικά", ακόμα και σε μια απεργία. Και μάλιστα το φακέλωμα γίνεται με τα αμερικανικά πρότυπα.

Τα άλλα κόμματα ισχυρίζονται ότι στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας παραμένει η ομοφωνία. Ομως, δε λένε, σκόπιμα, ότι εισάγεται χωριστό πρωτόκολλο, το οποίο μιλάει για το μηχανισμό - βεβαίως στοιχεία του προϋπήρχαν - της διαρθρωμένης συνεργασίας. Δηλαδή, κάποια κράτη-μέλη, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και κατά κανόνα τα ισχυρότερα, και θα ακολουθούν και τα άλλα, μπορούν να κάνουν ένα μηχανισμό κοινής στρατιωτικής δύναμης και κοινής εξοπλιστικής πολιτικής. Δηλαδή, εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με βάση τώρα και την "Ευρωσυνθήκη", οικοδομούνται μόνιμες ομάδες στρατιωτικής δύναμης.

Ενισχύεται, λένε, ο ρόλος των Εθνικών Κοινοβουλίων και ότι μπορούν τα Εθνικά Κοινοβούλια να κάνουν έλεγχο και ότι τα Εθνικά Κοινοβούλια νομοθετούν. Πρέπει να σας πω ότι ελαχιστοποιούνται οι τομείς εθνικής αρμοδιότητας. Και εν πάση περιπτώσει χρειάζονται 9 Κοινοβούλια στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να μπορεί να υπάρχει δυνατότητα νομοθέτησης. Στην ουσία υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί, που παρεμποδίζουν αυτό που λέμε ένα Εθνικό Κοινοβούλιο, αν το θελήσει, αν υπάρχει τέτοιος συσχετισμός, να κινηθεί εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βεβαίως, δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στο Ευρωκοινοβούλιο. Νομιμοποιεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα. Τώρα, αν περιοδικά βγαίνει και κάνει ένα ψήφισμα για κάποια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ή για μία χώρα που μπορεί να έχει και μία γενική τοποθέτηση καλή, αυτό εντάσσεται μέσα στις αντιθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών και πάλι έχει διακοσμητικό χαρακτήρα.

Εμείς ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας. Και αυτό είναι σημείο - κλειδί και για το δημοψήφισμα. Δεν είναι κακή η "Ευρωσυνθήκη" από μόνη της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να κάνει καμία άλλη "Ευρωσυνθήκη" και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι μία διακρατική συνεργασία, αν θέλετε ανώτερης μορφής απ' ό,τι άλλες που υπάρχουν διεθνώς ή τοπικά, καπιταλιστικών κρατών - και όχι οποιωνδήποτε κρατών - οι οποίες προσπαθούν να ενισχύσουν τη συνεργασία και τη δύναμη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Μάλιστα, τώρα έχουν προστεθεί ακόμα περισσότερα, ακόμα καινούρια μέτρα, ούτως ώστε το συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε διεθνές επίπεδο να ανταγωνίζεται τους διεθνούς ανταγωνιστές που δεν είναι σήμερα μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Εμείς δεν πρόκειται να δεχτούμε τίποτα που να κάνει πιο σφιχτή τη δομή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

«Δεύτερον», συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα. «Αυτά που λέγονται περί πολιτικής ενοποίησης που θα σώσει τους λαούς, είναι πολιτική ενοποίηση της αστικής τάξης και των κομμάτων της.

Αλλά να πούμε και κάτι άλλο: Πολιτικά ενωμένη και ομόφωνη Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πρόκειται να είναι. Υπάρχουν οξύτατοι ανταγωνισμοί, έχει οξύτατες αντιφάσεις. Επομένως, εμείς θέλουμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία που υπάρχει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση - που ενώ απ' τη μια μεριά πάνε να διαμορφώσουν μια ενιαία πολιτική, τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τα μεγαλύτερα κέρδη - ακριβώς για να μπορέσουν τα λαϊκά κινήματα να δυναμώσουν την παρέμβασή τους.

Οπως δε θέλουμε να διασώσουμε το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να διασώσουμε το ευρωπαϊκό αστικό πολιτικό σύστημα με όλους τους μηχανισμούς του. Και εδώ είναι το σημείο τομής. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να λες είμαι υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και να κάνεις κριτική γιατί η "Ευρωσυνθήκη" δεν απαντά σε αυτό. Δεν μπορεί να είσαι βεβαίως και κομμουνιστής και δεν μπορεί να είσαι και ριζοσπάστης. Και να το ξεκαθαρίσουμε. Την καλύτερη πρόθεση να έχει κανείς να διεκδικήσει κοινωνικά δικαιώματα για τους λαούς σύγχρονα, άσφαιρα πυρά είναι αυτά και προπαγάνδα μόνο, κήρυγμα ευαγγελίου γίνεται, αν δεν έχεις ολοκληρωμένη αντιπαράθεση με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτή είναι η θέση μας και εμείς καλούμε, πέρα απ' τις προσπάθειες που θα κάνει το ΚΚΕ μέσα σε όλα τα μέτωπα, τους εργαζόμενους, αυτοί που είναι μέλη των σωματείων και αυτοί που δεν είναι, να απαιτήσουν να ανοίξουν παντού συζητήσεις. Οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις, το ίδιο το μαζικό κίνημα πρέπει να ηγηθεί και για το αίτημα του δημοψηφίσματος και για την αποκάλυψη της "Ευρωσυνθήκης", δεμένο και με τα προβλήματα και τις εμπειρίες του χώρου. Οχι γενικές θέσεις.

Η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι, οι εργατοϋπάλληλοι μπορούν. Με αυτές τις ριζοσπαστικές δυνάμεις εμείς θα συμμαχήσουμε στα πλαίσια του κινήματος, να φωτίσουν το πρόβλημα αυτό και απ' τη σκοπιά της εμπειρίας του κάθε κλάδου, του κάθε τομέα. Γιατί το γενικό "όχι στην Ευρωσυνθήκη" δεν μπορεί να συστεγάσει και τους εραστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτούς οι οποίοι έχουν αποδεχτεί μοιρολατρικά την Ευρωπαϊκή Ενωση, που έχουν αποδεχτεί τη θέση ότι ο καπιταλισμός κάποτε μπορεί να γίνει ανθρώπινος και να βάλει τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο».