Είναι γνωστό ότι η βιοποικιλότητα του πλανήτη, από την οποία εξαρτάται εν πολλοίς η οικολογική ισορροπία του, καθημερινά υποχωρεί. Χιλιάδες είδη εξαφανίζονται με ρυθμούς ασύλληπτους. Παρόμοια εικόνα στην ιστορία της Γης έχουμε την περίοδο της εξαφάνισης των δεινοσαύρων πριν χιλιάδες χρόνια. Οι αιτίες και οι συνθήκες, φυσικά, είναι τελείως διαφορετικές.

Να σημειώσουμε ότι η έννοια της βιοποικιλότητας της Γης δε συμπεριλαμβάνει μόνο, όπως λανθασμένα πιστεύεται, τα άγρια ζώα λ.χ. λιοντάρια, τίγρεις και ελέφαντες ή μέλη του φτερωτού βασιλείου, όπως αετοί, γεράκια και παπαγάλοι, αλλά όλα τα θαλάσσια είδη, τα φυτά και τα έντομα. Ολα έχουν τη σημασία και τη σημαντικότητά τους. Μπορεί η απώλεια ενός είδους όσο επικίνδυνου ή απεχθούς είναι ή νομίζουμε ότι είναι ικανή να επιφέρει την ανατροπή ενός συστήματος, λόγω της πολυπλοκότητας και αλληλοσυσχέτισης που υπάρχει.

Σήμερα στην αποθέωση της καπιταλιστικής εξαχρείωσης (οι άνθρωποι θεωρούνται «αναλώσιμοι») και το περιβάλλον πηγή πλουτισμού και αύξησης των κερδών συγκεκριμένων συμφερόντων, παρά τα κατά καιρούς κροκοδείλια δάκρυα των «ηγετών» του πλανήτη στις διεθνείς διασκέψεις. Από την άποψη αυτή η υπεράσπιση της βιοποικιλότητας αποτελεί ύψιστο καθήκον, όχι μόνο των αριστερών και των οικολόγων, αλλά όλων των πολιτών. Και ως προς αυτό δε νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρχει κάποια αντίρρηση. Οσο νωρίτερα αυτό συνειδητοποιηθεί, τόσο καλύτερα.

Ας κάνουμε ένα θεωρητικό άλμα (σ.σ. οι αυστηρότεροι θα μας πουν ότι πρόκειται για θεωρητική αυθαιρεσία, αλλά δε θα συμφωνήσουμε) κι ας εξετάσουμε ορισμένα παθογενή φαινόμενα που εκδηλώνονται ολοένα και πιο έντονα, απειλώντας όχι απλώς ισορροπίες, αυτές άλλους έλκουν και μακριά από μας, αλλά μολύνουν το περιβάλλον (στο οποίο περιλαμβάνεται εκτός του φυσικού και το ανθρώπινο) πολύ πιο επικίνδυνα από τα δηλητηριώδη αέρια του θερμοκηπίου. Κάποιος δημοσιογράφος(;) μας λέει να «σκάσει» (σ.σ. το ΚΚΕ) και κάποιος πολιτικός(;) θεωρεί την παρουσία του περιττή. Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τις απόψεις αυτές των πολιτικολογούντων δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων πολιτικών ως μέρος ενός οικοσυστήματος, της ελληνικής εκσυγχρονιστικής πραγματικότητας του σήμερα. Οσο απεχθείς ή επικίνδυνες κι αν φαίνονται περικλείουν σπέρματα ενδιαφέροντα ως αισιόδοξα. Τουλάχιστον θεωρητικά.

Εξηγούμαστε. Βασικά υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορούμε να αναλύσουμε και να διεισδύσουμε στα εν λόγω «είδη». Ο τρίτος δρόμος απορρίπτεται, μια και υποστηρίζει μεταφυσικά, ότι τα πάντα θα λυθούν από τους μαγικούς νόμους της αγοράς. Ο πρώτοςδρόμος έχει να κάνει με τη θεωρία περί «απαραίτητων ειδών». Η ένσταση που μπορεί να κατατεθεί εδώ δεν έχει να κάνει ως προς τη βασική αρχή, αλλά προς μια άλλη διάσταση. Μη ορατή δυστυχώς από πολλούς. Οταν ένα είδος εξαπλώνεται επικίνδυνα, τότε αυτό το γεγονός λειτουργεί σε βάρος άλλων ειδών, που αν δεν μπορέσουν να αναπτύξουν τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας και αντίστασης θα εξαφανιστούν ή θα περιοριστούν επικίνδυνα. Στα ΜΜΕ σήμερα που άμεσα διαπλέκονται με την πολιτική και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα κυριαρχεί το είδος Homusipireticus. Τηλεοπτικοί σταρ, εντεταλμένοι για το λίφτιγκ του δικομματικούνεοφιλελευθερισμού που γράφουν στα παλαιά τους υποδήματα (αν έχουν) τους όποιους κανόνες δεοντολογίας έχει ψελλίσει το συνδικάτο των δημοσιογράφων. Μόνιμη καραμέλα ο «μονόδρομος» της ΟΝΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η ανταμοιβή(-ές) τους είναι ευθέως ανάλογη(-ες) της κατασκευής της εικονικήςπραγματικότητας που εμφανίζουν και ασφαλώς της διαμόρφωσης υποταγμένων υπηκόων.

Προβολή σημαντική, αμοιβές αστρονομικές και παροχές που συχνά φτάνουν στα βουλευτικά έδρανα έως και τους υπουργικούς θώκους. Οχι πως στην ιστορία το είδος αυτό είναι άγνωστο. Αντίθετα, είναι παμπάλαιο και ανθεκτικό, όπως οι κατσαρίδες, που ως γνωστό θα είναι από τα λίγα έμβια, τα οποία θα επιζήσουν, αν υποτεθεί ότι υπάρξει κάποτε μια γενικευμένη πυρηνική σύρραξη. Το Homus ipireticus αντέχει τις συνέπειες των κυβερνητικών αλλαγών. Ομως δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι στη χώρα μας οι «αλλαγές» αυτές δε μοιάζουν με πυρηνικό πόλεμο, αλλά συγκρούσεις με νεροπίστολα. Εμείς πρέπει να παλέψουμε όχι για «αλλαγές», αλλά για ανατροπές των παρασίτων αυτών, αν θέλουμε να σώσουμε το οικοσύστημα. Ο δεύτεροςδρόμος μας οδηγεί στη θεωρία των οικο-ρεαλιστών. Μια σχολή εξ ίσου ενδιαφέρουσα και επίκαιρη. Υποστηρίζει ότι το Homus ipireticus, όπως όλα τα είδη, είναι απαραίτητο για ένα απλό λόγο. Οπως από τον σκορπιό και τα φίδια παίρνουμε το δηλητήριο και το χρησιμοποιούμε στη φαρμακευτική σώζοντας ζωές, έτσι και με το υπό μελέτη είδος μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το δηλητηριασμένο μελάνι του και να το χρησιμοποιούμε προς όφελος του κινήματος. Πώς; Με δυο τρόπους. Να μας δίνει δύναμη και πείσμα για ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση και για την ανατροπή αυτής της ανισορροπίας του συστήματος, η οποία επωάζει τέτοια έντομα, συγνώμη φαινόμενα. Κάτι, δηλαδή, σαν το ντόπιγκ. Κατά μια άλλη εκδοχή της Σχολής αυτής, η παρουσία τους είναι καλοδεχούμενη και άκρως θεραπευτική. Το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο. Το έχουμε ανάγκη στις γκρίζες μέρες που περνάμε. Κι όσο περισσότερο αποκαλύπτονται τόσο μεγαλύτερη πλάκα έχουν. Θυμάστε πώς το λέγε εκείνο το παλιό ο Μπρεχτ;

«Ακουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε. Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είστε εκατομμυριούχοι». Τους το αφιερώνουμε εξαιρετικά, υποσχόμενοι, ότι σύντομα θα πάρουν τη θέση που τους ανήκει στο οικοσύστημα της ελληνικής κοινωνίας.

Λίγο πριν κάνει την είσοδό του το 2000, εν μέσω φωτοβολίδων και ταρατατζούμ, αποφασίστηκε η θεσμοθέτηση μιας προστατευόμενης περιοχής, η έκταση της οποίας καλύπτει 84.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, για τα δελφίνια και τις φάλαινες της Μεσογείου. Δυο είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, εξαιτίας της θαλάσσιας ρύπανσης, των πάσης φύσεως απορρίψεων αποβλήτων από τη στεριά και της εντατικής και παράνομης αλιείας. Ενα αίτημα δεκαετιών από επιστημονικούς φορείς και οικολογικές οργανώσεις υλοποιείται, έστω και στο παρά πέντε. Η περιοχή βρίσκεται μεταξύ της Κυανής Ακτής, του Μονακό, των νήσων Κορσικής και Σαρδηνίας και των ακτών της Λιγουρίας. Οι τρεις χώρες που υπέγραψαν την κοινή συμφωνία είναι η Ιταλία, η Γαλλία και το Μονακό. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι στη χωροθέτηση που έγινε περιλαμβάνονται και διεθνή ύδατα. Αυτό σηματοδοτεί τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να ασκείται η περιβαλλοντική πολιτική, όταν παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα εμπεριέχουν από τη φύση τους την πλανητική διάσταση και όσο περισσότερες διακρατικές συμφωνίες παίρνουν σάρκα και οστά, τόσο το καλύτερο για τη Γη. Η διάσταση αυτή είναι εργαλείο, που μπορεί μεσο-μακροπρόθεσμα να καλλιεργήσει σχέσεις καλής γειτονίας, ακόμα και μεταξύ χωρών που έχουν προβλήματα. Κάτι, που τα δικά μας σαΐνια στο ΥΠΕΞ αγνοούν ή σκοπίμως υποτιμούν, παραδίδοντας το σύνολο των χειρισμών μεταξύ των γειτόνων μας στη διακριτική ευχέρεια της κυρίας Ολμπράιτ. Η μόνη «σοσιαλιστική» παρέμβαση προς την κατεύθυνση αυτή ήταν το αλήστου μνήμης καρακιτσαριό πριν από χρόνια στην Πάτμο, η σύλληψη και η εκτέλεση του οποίου ξεπέρασε σε τραγικότητα, ακόμα και τα σενάρια του κ. Φώσκολου και που τόσο εύκολα «ξέχασαν» τα ΜΜΕ. Το συζητούμενο θαλάσσιο πάρκο επισκέπτονται τους ζεστούς μήνες, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις, πάνω από 2.000 φάλαινες και 35.000 δελφίνια. Ετσι, αν τηρηθούν οι συμφωνίες για τη δραστική μείωση της ρύπανσης και την ενημέρωση - ευαισθητοποίηση των πολιτών για τα χαριτωμένα θηλαστικά σίγουρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.