Λίγο πριν κάνει την είσοδό του το 2000, εν μέσω φωτοβολίδων και ταρατατζούμ, αποφασίστηκε η θεσμοθέτηση μιας προστατευόμενης περιοχής, η έκταση της οποίας καλύπτει 84.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, για τα δελφίνια και τις φάλαινες της Μεσογείου. Δυο είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, εξαιτίας της θαλάσσιας ρύπανσης, των πάσης φύσεως απορρίψεων αποβλήτων από τη στεριά και της εντατικής και παράνομης αλιείας. Ενα αίτημα δεκαετιών από επιστημονικούς φορείς και οικολογικές οργανώσεις υλοποιείται, έστω και στο παρά πέντε. Η περιοχή βρίσκεται μεταξύ της Κυανής Ακτής, του Μονακό, των νήσων Κορσικής και Σαρδηνίας και των ακτών της Λιγουρίας. Οι τρεις χώρες που υπέγραψαν την κοινή συμφωνία είναι η Ιταλία, η Γαλλία και το Μονακό. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι στη χωροθέτηση που έγινε περιλαμβάνονται και διεθνή ύδατα. Αυτό σηματοδοτεί τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να ασκείται η περιβαλλοντική πολιτική, όταν παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα εμπεριέχουν από τη φύση τους την πλανητική διάσταση και όσο περισσότερες διακρατικές συμφωνίες παίρνουν σάρκα και οστά, τόσο το καλύτερο για τη Γη. Η διάσταση αυτή είναι εργαλείο, που μπορεί μεσο-μακροπρόθεσμα να καλλιεργήσει σχέσεις καλής γειτονίας, ακόμα και μεταξύ χωρών που έχουν προβλήματα. Κάτι, που τα δικά μας σαΐνια στο ΥΠΕΞ αγνοούν ή σκοπίμως υποτιμούν, παραδίδοντας το σύνολο των χειρισμών μεταξύ των γειτόνων μας στη διακριτική ευχέρεια της κυρίας Ολμπράιτ. Η μόνη «σοσιαλιστική» παρέμβαση προς την κατεύθυνση αυτή ήταν το αλήστου μνήμης καρακιτσαριό πριν από χρόνια στην Πάτμο, η σύλληψη και η εκτέλεση του οποίου ξεπέρασε σε τραγικότητα, ακόμα και τα σενάρια του κ. Φώσκολου και που τόσο εύκολα «ξέχασαν» τα ΜΜΕ. Το συζητούμενο θαλάσσιο πάρκο επισκέπτονται τους ζεστούς μήνες, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις, πάνω από 2.000 φάλαινες και 35.000 δελφίνια. Ετσι, αν τηρηθούν οι συμφωνίες για τη δραστική μείωση της ρύπανσης και την ενημέρωση - ευαισθητοποίηση των πολιτών για τα χαριτωμένα θηλαστικά σίγουρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.