Τ ο παρακάτω περιστατικό συνέβη τις παραμονές των εκλογών.

Βγήκα από το σπίτι στον πλατύ δρόμο να βρω ταξί. Πέρασε ένα, σήκωσα το χέρι μου, δε στάθηκε. Πέρασε δεύτερο και τρίτο, τίποτα. Το τέταρτο στάθηκε. Του λέω του ταξιτζή:

«Για τις Τρεις Γέφυρες, στο πρακτορείο λεωφορείων για τη Λάρισα».

«Μπες», μ' αποκρίνεται βαρετά.

«Θα περάσουμε, όμως, και από το σπίτι να πάρουμε και τη γυναίκα μου».

«Και πού είναι το σπίτι σου;».

«Κοίτα, καθώς πάμε στο τρίτο στενάκι δεξιά».

Φτάνουμε στο τρίτο στενάκι, βγάζει μια φωνάρα:

«Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι έχει απαγορευτικό σημάδι, ότι είναι μονόδρομος;».

«Συγνώμη, του κάνω, δεν το 'χα προσέξει».

«Τι θα πει δεν το 'χες προσέξει; Εδώ δε μένεις;».

«Εδώ μένω, αλλά δεν το πρόσεξα. Στο κάτω - κάτω, δεν έχω δικό μου αυτοκίνητο».

Τον παίδεψα ώσπου να φτάσουμε στο σπίτι, χωρίς να βγάλω μιλιά. Ημουν φταίχτης κι ο ταξιτζής, φαινόταν πολύ κουρασμένος.

«Και βέβαια με παίδεψες. Ξέρεις πόσες ώρες βρίσκομαι στο τιμόνι; Ολη τη νύχτα και συνεχίζω. Τι να κάνω; Εχω φαμελιά, δυο κορίτσια που πάνε σχολειό και τα φροντιστήρια με μαδούνε».

«Σαν λίγο ξένοι μου φαίνεστε».

«Ναι, λείπαμε χρόνια στο εξωτερικό».

«Στο εξωτερικό;».

«Ναι, στο εξωτερικό».

«Σε ποια χώρα, αν επιτρέπεται;».

«Στη Γερμανία».

«Ποια Γερμανία; Την απ' εδώ ή την απ' εκείς;».

«Στην απ' εκεί. Την Ανατολική. Αυτή που τη λέγανε Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία».

Φρενάρισε απότομα για να ρωτήσει:

«Βρε συ, αντάρτης ήσουν;».

Πήγα να τ' αποφύγω, να μην πιάσουμε κανέναν καυγά και του το 'πα με μισόλογα. Υψωσε τη φωνή του:

«Αντάρτης ήσουν και δεν το λες; Τι γκ και μπ είναι αυτά; Πέστο ανοιχτά και φωναχτά: Ημουν αντάρτης».

«Ναι, ήμουν αντάρτης», του λέω φωναχτά.

«Ετσι να σε χαρώ. Αυτό θέλω ν' ακούσω. Και πάτε να ψηφίσετε».

«Ναι, πάμε να ψηφίσουμε».

«Βγάλατε εισιτήρια;».

«Ναι, βγάλαμε».

«Κορόιδα είστε. Γιατί δεν μπαίνατε σε κάποιο λεωφορείο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ; Θα παίρνατε και χαρτζιλίκι».

«Δεν μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό».

«Να το 'κανες και να 'ριχνες στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που ήθελες. Θα σε κάνω, όμως, και μια παρατήρηση».

«Να με κάνεις».

«Γιατί ήσουν διστακτικός στις ερωτήσεις μου; Για ποιον με πέρασες; Ναι, ήμουν λίγο απότομος στη συμπεριφορά μου, αλλά σου το είπα, 18 ώρες στο τιμόνι. Εσύ, όμως, θα έπρεπε να είχες καταλάβει. Δεν άκουγες ποιο σταθμό είχα στο ραδιόφωνο; Τον "902" είχα. Αυτόν ακούω καθημερινά. "902 Αριστερά στα FM". Απ' εκεί τα μαθαίνω όλα. Και τι λένε τώρα οι Ανατολικοί που έζησες; Είναι μετανιωμένοι, ε; Τα 'χανε όλα τα φυσικά και θέλανε τα πλούτη της Δύσης. Τώρα τους κατατρώει η ανεργία κι έχουν από πάνω τους τους Δυτικούς να τους συμπεριφέρονται σαν κατώτερα όντα. Καλά να πάθουν. Και να σου πω κάτι; Και οι δικοί μας εδώ, αν ψηφίσουν τα κόμματα που τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, τα ίδια θα πάθουν. Θα χτυπούν το κεφάλι τους κατοπινά, αλλά θα είναι αργά...».

«Χάιντε, αντάρτη μου, καλό βόλι...».

Τον ρώτησα:

«Και το δικό σου το βόλι, ποιο θα 'ναι;»

Το 'πε φωναχτά:

«Κάπα - Κάπα - Ε, το κόμμα σου λαέ...».