- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 24/2/2008
Κυρίως φύλλο - Ενθετο-1: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Ενθετο-2: "ΡΙΖΟχαρτο"
- Ενθετο-3: "ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Οι Αμερικανοί έστειλαν ήδη από τη δεκαετία του '90 το μήνυμα πως γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις «ευαισθησίες» των Ελλήνων «συμμάχων» τους για το θέμα της ΠΓΔΜ και αφού προηγουμένως είχαν εγκαταστήσει τον αμερικανοΝΑΤΟικό στρατό στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, τώρα, μετά την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου και την άσκηση πιέσεων για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, στέλνουν κι ένα ακόμα σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση:
Η Ουάσιγκτον είναι αυτή που κρατά στα χέρια της τις εξελίξεις στα Βαλκάνια. «Λεπτομέρειες» όπως το πότε και αν θα προχωρήσουν τα σχέδια για την «ολοκλήρωση του αλβανικού έθνους», με τη δημιουργία της «μεγάλης Αλβανίας», με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για την τύχη και ύπαρξη της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας αλλά για την τύχη όλων των Βαλκανίων, είναι κάτι που θα το αποφασίσει η αμερικανική κυβέρνηση, όταν το επιβάλουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Από κοντά, βέβαια, και η ΕΕ. Μαζί έβαλαν φωτιά στα Βαλκάνια, μαζί θα ξανανάψουν το φιτίλι στην κόντρα της μοιρασιάς.
*
Το ερώτημα είναι: «Τι κάνει η Ελλάδα;».
Η Ελλάδα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενες στην πρώτη κρίσιμη φάση από τον ΣΥΝ, επέλεξαν εκείνη την εξωτερική πολιτική, που, βυθισμένη στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και στο σοβινισμό, άφηνε περιθώρια στους ιμπεριαλιστές να παίζουν το παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια.
Επέλεξαν την «ονοματολογία». Αντί να προτάξουν ως όρο αναγνώρισης το γεωγραφικό προσδιορισμό, την αφαίρεση των αλυτρωτικών τάσεων στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας και τη διασφάλιση του ζητήματος των συνόρων (όπως με επιμονή και κόντρα στο ρεύμα τόνιζε το ΚΚΕ), ανέδειξαν το μη κύριο σε φλέγον, διατυμπανίζοντας το σύνθημα: «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και «Η Μακεδονία είναι ελληνική»...
*
Ομως, η Μακεδονία δεν είναι μία και δεν είναι όλη ελληνική. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση των Βαλκανίων από τον οθωμανικό ζυγό και η δημιουργία των βαλκανικών κρατών κατέληξαν στις 10/8/1913 στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία καθορίζει οριστικά τα σύνορα μεταξύ των βαλκανικών κρατών στη Μακεδονία. Σύνορα που αναγνωρίστηκαν διεθνώς και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Συνθήκη των Παρισίων και επαναβεβαιώθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Συνεπώς, σε μια τόσο ταραγμένη περιοχή, όπως τα Βαλκάνια, ειδικά λόγω της κατάστασης που δημιουργήθηκε στον κόσμο μετά τις ανατροπές του 1989-'90, το «καμιά αλλαγή στα σύνορα», όπως είχαν καθοριστεί από τις έως τότε Συνθήκες, θα έπρεπε να είναι η «ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, από την πρώτη στιγμή που οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία και άνοιξαν για μια ακόμα φορά τον «ασκό του Αιόλου» στην περιοχή.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, αντί να έχουν για «σημαία» τους τις διεθνείς συνθήκες, αντί για μια εξωτερική πολιτική που θα προτάσσει το «καμιά αλλαγή στα σύνορα», που θα ζητά την καθαρή, σαφή και απαρέγκλιτη επαναβεβαίωση των Συνθηκών τόσο στο Σύνταγμα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας όσο και στα διεθνή φόρα, ακυρώνοντας έτσι κάθε αλυτρωτική επιδίωξη εις βάρος της Ελλάδας, αντί για μια εξωτερική πολιτική που θα είχε για «ψυχή» της το διεθνές δίκαιο και τη διασφάλιση των συνόρων, άσκησαν την εξωτερική πολιτική που επέλεξε σαν «ψυχή» της την τυχοδιωκτική «σκοπιανοφαγία».
*
Εντούτοις, γνώριζαν από την αρχή ποια θα είναι η κατάληξη.
«Σε πέντε - δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει αυτό το θέμα», προσποιείτο ο κ. Μητσοτάκης το 1992...
«Εχει χαθεί το όνομα των Σκοπίων», δήλωνε ήδη από τις 31/10/1993 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Θ. Πάγκαλος...
Αλλά και σήμερα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν αποφεύγουν για μια ακόμη φορά μέσω των τηλεπαραθύρων να δημαγωγούν.
Κι όμως:
Το ΠΑΣΟΚ ήταν που με ανακοίνωσή του, στις 17/12/1991, σχολιάζοντας την απόφαση της ΕΕ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση των Κροατίας και Σλοβενίας, έλεγε για τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά και της κυβέρνησης Μητσοτάκη: «Αποτελεί θετικό γεγονός και απαραίτητο αντιστάθμισμα η θέση που διαμορφώθηκε στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΟΚ για τη Δημοκρατία των Σκοπίων»...
Ο Α. Παπανδρέου ήταν που, στις 20/12/1991, δήλωνε από το βήμα της Βουλής: «Το γεγονός ότι τέθηκαν όροι από την ΕΟΚ για την αναγνώριση των Σκοπίων είναι θετικό».
Ηταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που (μαζί με τον ΣΥΝ) συμμετείχαν και συνυπέγραψαν όλες τις αποφάσεις των πολιτικών αρχηγών για το θέμα. Μαζί διοργάνωναν τα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια του σοβινισμού και του εθνικισμού.
Το ΠΑΣΟΚ (με τη συμφωνία της ΝΔ) ήταν που προχώρησε στον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό του «εμπάργκο», το Φλεβάρη του 1994.
Επί ΠΑΣΟΚ ήταν, το 1995, όταν ο τότε επιτετραμμένος και αργότερα πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο Τόμας Μίλερ, ανακοίνωσε από την έπαυλη της Εκάλης την «Ενδιάμεση Συμφωνία» με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, λες και ήταν αυτός ο υπουργός Εξωτερικών και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας...
Οσο για τη ΝΔ, που σήμερα υποστηρίζει ότι δεν ξέρει τίποτα γιατί τότε ήταν ...αντιπολίτευση, ψεύδεται.
Ηταν εκείνη που όταν το ΚΚΕ αντιτάχτηκε στη σκοπιανοφαγία, εξέδωσε ανακοίνωση, για να καταγγείλει τη μη συμμετοχή του ΚΚΕ στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, κάνοντας λόγο για κομμουνιστές «αδιόρθωτους οριστικά και αμετάκλητα», «υπολείμματα του ΚΚΕ (που) είχαν την ευκαιρία να εξιλεωθούν (...) αλλά δεν το έπραξαν και προτίμησαν την απομόνωση της αποχής»...
*
Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι σχέσεις Αθήνας - Σκοπίων εγκλωβίστηκαν στην αδιέξοδη «ονοματολογία», η οποία κατόπιν παραδόθηκε στα χέρια της αμερικανικής επιδιαιτησίας, το πρόβλημα με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν προκαθορισμένο ότι θα «ΝΑΤΟποιηθεί» και ότι θα καταγραφεί ως ένα ακόμα αγκάθι στο πλαίσιο της μετατροπής των Βαλκανίων σε μια χερσόνησο διάσπαρτη από προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού.
Απαιτείται διέξοδος, λοιπόν, και όχι βαθύτερη περιδίνηση στο λαβύρινθο της κρίσης. Και προϋπόθεση διεξόδου, φυσικά, δεν είναι άλλη από την απαλλαγή της χώρας από τις δομές του ευρωατλαντισμού με ταυτόχρονη επαγρύπνηση του ελληνικού λαού απέναντι σε κάθε εθνικιστική εκδήλωση που δίνει τροφή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΚΕ και ΚΝΕ πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις ενάντια στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, το 1999 |
Είναι, δε, το μοναδικό κόμμα που τίμησε την υπογραφή του κάτω από το κοινό ανακοινωθέν της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στις 10/5/1993, όπου συμφωνήθηκε:
«Καμία βαλκανική χώρα δεν πρέπει να μετάσχει σε οποιασδήποτε μορφής στρατιωτική επέμβαση ούτε και σε ειρηνευτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην τέως Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα είναι εναντίον κάθε στρατιωτικής επέμβασης στην τέως Γιουγκοσλαβία. Εν πάση περιπτώσει είναι αποφασισμένη να αποφύγει η ίδια οποιασδήποτε μορφής στρατιωτική εμπλοκή της στα Βαλκάνια».
Το πόσο αξίζουν οι υπογραφές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κάτω από «συμβόλαια» και συμφωνίες, φάνηκε από την κατοπινή κυβερνητική τους πρακτική...
*
Ηδη από το Γενάρη του 1992 η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου τονίζει ότι πηγή για την κρίση στα Βαλκάνια είναι η πολιτική των ΗΠΑ και της - τότε - ΕΟΚ. Επισημαίνει την ύπαρξη κινδύνου για έναν γενικευμένο πόλεμο, με εμπλοκή της Ελλάδας, υπογραμμίζει τη ριζική αντίθεση του ΚΚΕ στον εθνικισμό και στο σοβινισμό και υπογραμμίζει την ανάγκη:
- Διατήρησης των συνόρων όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Σεβασμού στα δικαιώματα των μειονοτήτων.
- Απεγκλωβισμού της Ελλάδας από την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.
- Εξάντλησης όλων των δυνατοτήτων ώστε να μη διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία αλλά να παραμείνει ενιαία.
«Τον υπαρκτό κίνδυνο μιας παρατεταμένης εμπόλεμης κατάστασης, μιας γενικευμένης σύρραξης μπορεί να τον προλάβει και να τον αντιμετωπίσει, αποτελεσματικά, μόνο το ενωτικό και συσπειρωμένο κίνημα των λαών όλων των χωρών της περιοχής», σημείωνε και τόνιζε χαρακτηριστικά ότι «βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η άμεση και αποτελεσματική αποτροπή κάθε ξένης παρέμβασης, καθώς και η ανάπτυξη πολύμορφων πρωτοβουλιών για την προώθηση ενός συστήματος δεσμεύσεων και εγγυήσεων για τη διατήρηση των μεταπολεμικών συνόρων και την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων ανάμεσα στα κράτη της περιοχής».
Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που προσπάθησε να αναδείξει, κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, τα φλέγοντα ζητήματα της Βαλκανικής, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις εξελίξεις στο Κόσσοβο. Κατόπιν, αρχές Οκτώβρη του 2007, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου επισήμανε τους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, μέσα στην οποία δεν μπορεί κανείς να εμπιστεύεται τους χειρισμούς που γίνονται από την ελληνική κυβέρνηση, τους ενταγμένους στα πλαίσια των ανταγωνισμών που υπάρχουν στην περιοχή.
Ειδικά για το θέμα του Κοσσυφοπεδίου τόνισε ότι η ανεξαρτητοποίησή του, σε συνδυασμό με το ότι το ΝΑΤΟ δεν επιτρέπει να καθοριστούν τα σύνορα ανάμεσα στη FYROM και το Κόσσοβο, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Προέβλεψε ακόμα ότι τα επόμενα χρόνια οι εντάσεις θα οξυνθούν, ενώ όσον αφορά στο όνομα της γειτονικής χώρας, το ΚΚΕ, σημείωνε η Αλέκα Παπαρήγα,(όπως τονίζεται και στην πρόσφατη «Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το Κοσσυφοπέδιο και την ΠΓΔΜ», (20/2/2008), παραμένει στη θέση του 1992 «με όλους τους όρους που βάζαμε: Εάν και εφόσον περιέχεται ο όρος "Μακεδονία", να είναι καθαρά γεωγραφικός και να υπάρχουν όλες οι απαραίτητες εγγυήσεις, για σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, για να καταργηθούν αλυτρωτικά συνθήματα και τα σχετικά». Ωστόσο, «ακόμη κι αν δοθεί μια τέτοια λύση που είναι απίθανη, ακόμη και τότε η διαπάλη των αγωγών, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και οι ανταγωνισμοί στα Βαλκάνια, δε θα μας αφήσουν ήσυχους».
Associated Press |
Γιουγκοσλαβία 1999. Οι «έξυπνες» ΝΑΤΟικές βόμβες «λαθεύουν» και σφαγιάζουν καραβάνι προσφύγων... |
16/12/1991: Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ αναγνωρίζει τις Κροατία και Σλοβακία. Αρχή διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
3/1/1992: Η έκθεση Μπαντεντέρ γνωμοδοτεί, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις της Αθήνας, ότι η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» εκπληρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί από την ΕΕ.
14/2/1992: Εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη.
17/2/1992: Οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ προτείνουν το «πακέτο Πινέιρο» ως μια λύση, που προέβλεπε τερματισμό της αλυτρωτικής προπαγάνδας των Σκοπίων και σύνθετη ονομασία, όπως «Βόρεια Μακεδονία» και «Μακεδονία του Βαρδάρη».
18/2/1992: Πρώτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ συμφωνούν (πλην ΚΚΕ) ότι: «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει τα Σκόπια, αν δεν ικανοποιηθούν οι τρεις όροι που είχε θέσει στην Κοινότητα στις 16/12/1991». Μετά τη σύσκεψη αποπέμφθηκε ο υπουργός Εξωτερικών, Αντ. Σαμαράς, και το υπουργείο ανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης. Το ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου αξιοποιούν την υπόθεση των Σκοπίων στον αντιπολιτευτικό τους λόγο και «υιοθετούν» τις θέσεις Σαμαρά.
Associated Press |
3/6/1992: Πρόταση της πορτογαλικής Προεδρίας για την ονομασία «Ανω Μακεδονία» απορρίπτεται από την Αθήνα.
6/8/1992: Η Ρωσία αναγνωρίζει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία».
17/12/1992: Με αμερικανοβρετανική κηδεμονία κατατίθεται στον ΟΗΕ αίτηση ένταξης των Σκοπίων με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
7/4/1993: Η 817 απόφαση του ΟΗΕ κάνει δεκτά τα Σκόπια στον ΟΗΕ με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
18/6/1993: Φτάνουν στα Σκόπια, από το στρατηγείο της Νάπολης, οι πρώτοι Αμερικανοί αξιωματικοί για να προετοιμάσουν την άφιξη της πρώτης δύναμης των 300 στρατιωτών που αποφάσισε η Ουάσιγκτον.
23/8/1993: Πρώτη επίσημη συνάντηση αντιπροσωπειών από Αθήνα και Σκόπια στην έδρα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη υπό τον Σ. Βανς.
4/11/1993: Η κυβέρνηση Παπανδρέου διακόπτει τις συνομιλίες στον ΟΗΕ.
23/12/1993: Η Βρετανία ανοίγει την πρώτη ευρωπαϊκή πρεσβεία στα Σκόπια.
9/2/1994: Οι ΗΠΑ ακολουθούν τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και αναγνωρίζουν την ΠΓΔΜ. Ανάμεσα σε άλλα, η ανακοίνωση του αμερικανικού ΥΠΕΞ έλεγε: «Η ενέργειά μας αυτή, η οποία ακολουθεί σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης, θα βοηθήσει στην προώθηση της σταθερότητας στην περιοχή (...)».
16/2/1994: Η Αθήνα ανακοινώνει οικονομικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ.
18/3/1994: Ο Κλίντον τοποθετεί τον Μ. Νίμιτς εκπρόσωπό του για την υπόθεση των Σκοπίων.
4/9/1995: Ο επιτετραμμένος της πρεσβείας, Τ. Μίλερ, έξω από την κατοικία του Α. Παπανδρέου στην Εκάλη, και ο Ρ. Χόλμπρουκ στα Σκόπια ανακοινώνουν τη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία» με την οποία η μεν ελληνική κυβέρνηση ήρε το εμπάργκο, ενώ η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δέχτηκε την παραπομπή του θέματος της διεθνούς ονομασίας σε διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
14/12/1995: Οι ηγέτες της Γιουγκοσλαβίας (Μιλόσεβιτς, Ιζετμπέκοβιτς, Τούτσμαν) μαζί με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Κρίστοφερ, υπογράφουν τη συνθήκη που τερμάτισε (;) τον πόλεμο στη Βοσνία. Πρωτοσυμφωνήθηκε, 21 Νοέμβρη, στο Ντέιτον των ΗΠΑ.
24/3/1999: Αργά το βράδυ προς το ξημέρωμα της 25ης, ξεκίνησε μια από τις πιο φονικές επιδρομές του ιμπεριαλισμού, με «στόχο» τη Γιουγκοσλαβία και όλα τα Βαλκάνια. Τα ΝΑΤΟικά βομβαρδιστικά επί 78 μέρες δολοφονούν αμάχους και γυναικόπαιδα.
1995-2004: Στο διάστημα αυτό εννοείται ότι συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις στον ΟΗΕ για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Παράλληλα, δεκάδες χώρες αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μεταξύ αυτών η Κίνα, η Γερμανία, η Βρετανία κ.ά.
4/11/2004: Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοινώνει την αναγνώριση της ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
7/4/2005: Ο εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς δίνει τη δέσμη προτάσεων, στην οποία περιλαμβάνεται και η ονομασία «Republika Makedonjia - Skopie».
Επειδή η «αριστερή» υποκρισία περί το Σκοπιανό κρατάει τόσα περίπου χρόνια όσα και η «ονοματολογία»... Επειδή με το «άλλα κάνω κι άλλα λέω» κάποιοι πάνε να βγάλουν την ουρά τους απέξω και θέλουν πλέον να εμφανίζονται ότι βρίσκονται στην πλευρά της λύσης και όχι με την πλευρά εκείνων που εξέθρεψαν το πρόβλημα... Και επειδή για να υπάρχει μια ψύχραιμη αποτίμηση των πολιτικών συμπεριφορών ενός εκάστου εκ των πολιτικών κομμάτων της χώρας πρέπει να υπάρχει και μνήμη, υπενθυμίζουμε:
*
Ηταν ο Λεωνίδας Κύρκος, που ως βουλευτής του ΣΥΝ έτρεχε στο πρώτο σκοπιανοφαγικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, που κατηγορούσε τους «πλην Λακεδαιμονίων» κομμουνιστές που δε συμμετείχαν και που δήλωνε:
«Επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς» (Λ. Κύρκος, «Αυγή», 15/2/1992).
Μάλιστα, σε εκείνη την ίδια δήλωση ο Λ. Κύρκος, ωραιοποιώντας επιπλέον τον εθνικιστικό χαρακτήρα της «λαοσύναξης», που δονούνταν από τις ιαχές «Φωτιά φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά» (!), υποστήριζε:
«... Η εκδήλωση... δεν είχε τίποτα επιθετικό, εξτρεμιστικό...».
*
Οσο για την «Αυγή», απηχώντας τις θέσεις του ΣΥΝ για το συλλαλητήριο, έγραφε στο πρωτοσέλιδό της για τα όσα είχαν διαδραματιστεί μια μέρα πριν στη Θεσσαλονίκη:
«Εντυπωσιακό το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. ΠΑΛΜΟΣ ΜΕ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ».
Και συνέχιζε:
«Με ωριμότητα, που έπεισε και τους πλέον δύσπιστους, αλλά και πατριωτικό παλμό, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες από όλη τη Μακεδονία εξέφρασαν χτες σε μια συγκέντρωση με ιδιαίτερη μαζικότητα και ενωτικό χαρακτήρα την εθνική ευαισθησία τους και την αποφασιστικότητά τους να προασπίσουν την ακεραιότητα, την ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά του ελληνισμού...» («Αυγή», 15/2/1992).
