Οταν ο Ρισάρ Πεντούτσι κάλεσε τον Πατρίς Σερό, τον διάσημο σκηνοθέτη θρυλικών θεατρικών, οπερατικών και κινηματογραφικών δημιουργιών, όπως οι «Ring» στο Μπαϊρόιτ, «Φαίδρα», «Βασίλισσα Μαργκό», κ.ά., το φθινόπωρο του 2005, για μια σειρά αναγνώσεων στη βίλα των Μεδίκων, αυτός επέλεξε να επανέλθει στον Ντοστογιέφσκι (του οποίου είχε παρουσιάσει το «Υπόγειο» στο «Οντεόν») και να αδράξει αυτήν την ευκαιρία για να ξανα-ανακαλύψει αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «κείμενο ουσίας, που θέτει ευθέως το ζήτημα της ανάγκης της θρησκείας». Σε τέσσερις παραστάσεις, ερμήνευσε στη Ρώμη, σε μετάφραση Αντρέ Μάρκοβιτς, ένα απόσπασμα από τους «Αδερφούς Καραμαζόφ» με θέμα του τον περίφημο λίβελο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή, μία από τις πιο εύγλωττες επιθέσεις που έχει κάνει ποτέ πιστός εναντίον του Χριστού, και της οποίας η προκλητική δύναμη παραμένει σχεδόν ανέπαφη μετά από έναν και πλέον αιώνα.

O Πατρίς Σερό θα ερμηνεύσει και στην Αθήνα, με μορφή θεατρικού αναλογίου, απόσπασμα από τους «Αδελφούς Καραμαζόφ», στις 3 και 4 του Μάρτη (8.30 μ.μ.), στο θέατρο «Ολύμπια» της Λυρικής Σκηνής. Διασκευή, σκηνοθεσία Πατρίς Σερό. Μετάφραση - ελληνικοί υπέρτιτλοι Λουίζα Μητσάκου, Γιάννης Παπαδάκης.

«...Χρειάζεται μεγάλη ενέργεια για ν' ανιχνεύσεις και να διαβάσεις ειδικά Ντοστογιέφσκι», λέει ο Πατρίς Σερό. «Πιστεύω ότι οδηγήθηκα εκεί εξαιτίας του τρόπου που δουλεύω με τους ηθοποιούς. Εδώ και χρόνια, από τον καιρό του Κολτές, δουλεύω πάνω στη φράση. Ζητώ από τους ηθοποιούς να μην προσδίδουν νόημα όσο η φράση ή και η παράγραφος δεν έχει τελειώσει... Κρατάω το κείμενο στο χέρι, έτσι ώστε να μην εξαφανίζομαι στην άβυσσο, προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο. Πού και πού παίζω το ρόλο. Πού και πού τον διηγούμαι... Αλλωστε αυτό είναι, ίσως, και το κύριο πρόβλημά μου. Είμαι πάντα κατάπληκτος και έντρομος απ' αυτό το "ψέμα", από τον τρόπο με τον οποίο όλα τα βολεύουμε, υποφέροντας γι' αυτό, αλλά νιώθοντας και καλά συγχρόνως».

Πολύ νέος, ο Ντοστογιέφσκι, που θα αναγνωριζόταν ως ο κατ' εξοχήν ιδιοφυής λογοτέχνης, σημαδεύτηκε από τραυματικές εμπειρίες. Είδε τη μητέρα του να υπομένει με καρτερία τη δυστυχία της μετά τη βίαιη δολοφονία του πατέρα του. Αργότερα, γλιτώνει τη θανατική ποινή: Κατηγορούμενος για συμμετοχή σε συνωμοσία εναντίον του Τσάρου, του δίνεται τελικά χάρη αλλά καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης στη Σιβηρία. Το συνταρακτικό έργο του, διαποτισμένο από την αναζήτηση της αυθεντικότητας, αποτελεί μια ρεαλιστική απεικόνιση του κόσμου και ταυτόχρονα μια οικουμενική και διορατική μελέτη της ανθρώπινης ψυχής. Η ανταπόκριση του κοινού στα έργα του ήταν άλλοτε ενθουσιώδης και άλλοτε παγερή και η αναγνώρισή του ως συγγραφέα ήρθε μόλις προς το τέλος της ζωής του.

Ενα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα. Μέσα από την αναζήτησή του για τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεων των ανθρώπων, ο Ντοστογιέφσκι τοποθετεί στο επίκεντρο της διήγησης την ανυπέρβλητη βιαιότητα που διέπει τις σχέσεις ενός πατέρα και των τεσσάρων γιων του. Ο θρύλος του Μεγάλου Ιεροεξεταστή είναι ένα κεφάλαιο από τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι. Βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα, εποχή όπου η Ιερά Εξέταση είναι πιο ισχυρή από ποτέ, και ο Χριστός επιστρέφει στη Γη για να πραγματοποιήσει νέα θαύματα. Ομως, ο Μέγας Ιεροεξεταστής, που επιβάλλει την πολιτική, κοινωνική και ηθική τάξη, τον διατάζει να φύγει. Τον κατηγορεί πως δεν έκρινε σωστά τους ανθρώπους, που είναι δειλοί και αδύναμοι και τους προσέφερε την ελευθερία να μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ελευθερία που τους είναι αβάσταχτη. Του υπενθυμίζει ότι οι ιερείς έχουν αναλάβει τώρα το έργο του... Μέσα απ' αυτήν την ιστορία, ο Ιβάν Καραμαζόφ εξομολογείται στον αδελφό του Αλιόσα την αδυναμία του να κατανοήσει αυτό που αποτελεί κατ' εκείνον το πιο ανεξερεύνητο μυστήριο - τον πόνο των αθώων και ιδιαιτέρως των παιδιών.

Γνωρίζοντας τον καλλιτεχνικό κόσμο από πολύ μικρή ηλικία χάρη στους ζωγράφους γονείς του, ο Πατρίς Σερό συμμετέχει αρχικά στο σχολικό θίασο προτού αποφασίσει να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία.

Το 1966 αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία στο Theatre de Sartrouville, όπου και ανεβάζει πολιτικά έργα. Αφού αποκτά διεθνή φήμη ανεβάζοντας έργα των σπουδαιότερων κλασικών συγγραφέων, γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Η σάρκα της ορχιδέας», το 1974. Ανάμεσα στη θεατρικότητα και το ρεαλισμό, οι ταινίες του αντανακλούν την προσωπικότητά του αλλά και αναδεικνύουν την ένταση των ανθρώπινων σχέσεων που είναι συνεχώς παρούσα. Από το 1983 και για οκτώ χρόνια διατελεί διευθυντής του Theatre des Amandiers στη Ναντέρ. Το 1994, με τη «Βασίλισσα Μαργκό», εκτενή τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής, με πρωταγωνιστές την Ιζαμπέλ Ατζανί και τον Ντανιέλ Οτέιγ, γνωρίζει ευρεία αναγνώριση. Στη συνέχεια γυρίζει πιο προσωπικά φιλμ, όπως τα «Αυτοί που μ' αγαπούν θα πάρουν το τρένο» (1998), «Σαρκική εξάρτηση» (2001), «Ο Αδελφός του» (2003, Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Βερολίνου) και «Γκαμπριέλ», με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, ταινία η οποία συμμετείχε το 2005 στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Την ίδια χρονιά παρουσιάζει μια απολύτως προσωπική εκδοχή της διάσημης όπερας του Μότσαρτ «Cosi fan tutte». Εμπνευσμένος θεατρικός και κινηματογραφικός δημιουργός, ο Πατρίς Σερό υπογράφει έργα ουσίας με μοναδική δεξιοτεχνία. Σκηνοθέτησε το «Σπίτι των νεκρών», την όπερα του Γιάνατσεκ στο Φεστιβάλ Εξ αν Προβάνς και άνοιξε τη σεζόν 2007-2008 της Σκάλας του Μιλάνου με «Τριστάνο και Ιζόλδη» του Βάγκνερ.