Είναι πολύ απλοϊκό και σκόπιμο το επιχείρημα των αντιπάλων του Κόμματος ότι η πολιτική του δοκιμάστηκε στις εκλογές και δεν έτυχε της επιδοκιμασίας του ελληνικού λαού, αφού δεν αύξησε τις ψήφους και τα ποσοστά του. Γιατί γίνεται με κριτήρια που επιβάλλουν στο λαό να επιλέγει πολιτική διακυβέρνησης ανάμεσα σε κόμματα που, ανεξάρτητα από τις όποιες επιμέρους διαφορές τους, συγκλίνουν στη διαχείριση της υπάρχουσας κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Αλλωστε, αυτό το σκοπό υπηρετούν οι εκλογές για το αστικό Κοινοβούλιο. Την «αναβάπτιση» του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μην αμφισβητείται το καθεστώς των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, το καθεστώς της άρχουσας τάξης.

Γίνεται λοιπόν προσπάθεια, μέσα από την ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος να σβήσουν από τις λαϊκές συνειδήσεις την ύπαρξη της άλλης πολιτικής, αντίθετης απ' αυτήν που χαράζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, η οποία θα εφαρμόζεται προς όφελος των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Υπηρετώντας το σκοπό της προώθησης μέσα στο λαό, και μέσω της εκλογικής μάχης, της πολιτικής μας πρότασης, ως κόμμα βάλαμε πολιτικούς στόχους στις εκλογές και τις προϋποθέσεις επίτευξής τους. Που απαντούσαν και στο ζήτημα της αναγκαιότητας της λαϊκής εξουσίας που έχουν ανάγκη η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα για την οριστική πολιτική διέξοδο προς όφελός τους, αλλά και πώς αυτή μπορεί να κατακτηθεί. Οχι γιατί αυτή η προοπτική κρίνεται κυρίως και οριστικά από μια εκλογική μάχη, αλλά γιατί οι εκλογές σαν πολιτική αναμέτρηση εφ' όλης της ύλης φέρνουν αντικειμενικά στο προσκήνιο τη γενικευμένη πολιτική αντιπαράθεση, η οποία βεβαίως δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με τις εκλογές.

Ο χαρακτήρας της εκλογικής μάχης (γενικευμένη πολιτική αναμέτρηση για ανάδειξη κυβέρνησης) και με δεδομένο ότι σ' αυτή την πολιτική αντιπαράθεση αναδεικνύαμε τον άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, έθετε τις πολιτικές προϋποθέσεις για την προώθηση των πολιτικών στόχων του ΚΚΕ. Που δεν μπορούσε να 'ναι διαφορετικές από την αναγκαιότητα να ηττηθεί πολιτικά ο δικομματισμός και να ενισχυθεί πολιτικά το ΚΚΕ και η πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου.

Τι επιδιώκαμε; Να προβάλουμε στο λαό τη διαφορετική πολιτική πρόταση ως τη μόνη και αναγκαία για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων. Να δείξουμε ότι η ανεργία, η δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια, τα μισθολογικά προβλήματα, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, οι σύγχρονες ανάγκες για άθληση, πολιτισμό, προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια της πολιτικής που ασκούν τα δυο κόμματα της εξουσίας, αυτοδύναμα ή με κυβερνήσεις συνεργασίας, κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές. Απαιτείται μια λαϊκή εξουσία. Απαιτείται οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για την οικονομία να είναι λαϊκή ιδιοκτησία, ως σταθερή βάση της λαϊκής οικονομίας. Απαιτείται ανατροπή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Δεν είναι στενά εκλογικοί στόχοι. Κρίνονται καθημερινά στην ταξική πάλη, σ' όλες τις κοινωνικοπολιτικές αναμετρήσεις, με κριτήριο την προώθηση της συσπείρωσης για το λαϊκό μέτωπο.

Η δοκιμασία μέσα από τις συμπληγάδες των εκλογών έδειξε την αποδοχή αυτής της πολιτικής από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Αν δεν εκφράστηκε με μεγαλύτερη εκλογική δύναμη απ' αυτήν που έδωσε ο λαός, αυτό οφείλεται στο βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όχι μόνο για την αποδοχή αυτής της πολιτικής, αλλά κυρίως για την αναγκαιότητα αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις «να βάλουν πλάτη» για τη σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Τα κριτήρια δε που διαμορφώνουν, ώστε να εκφραστούν πολιτικά οι λαϊκοί άνθρωποι, αντικειμενικά δεν μπορούν να είναι ομοιόμορφα. Εχουν άμεση σχέση με το πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που ζουν, μέσα από ποιες διαδικασίες την προσλαμβάνουν, πώς γενικεύουν την εμπειρία τους για τα προβλήματά τους, τις αιτίες ύπαρξης και αναπαραγωγής τους, καθώς και την επίδραση της ασκούμενης πολιτικής ή της αντιπολιτευτικής δράσης στην αντιμετώπισή τους. Η διαδικασία συνειδητοποίησής τους για το ποια είναι τα πραγματικά τους συμφέροντα, αλλά και το ποια πολιτική είναι αυτή που αντικειμενικά μπορεί να τα πραγματοποιεί, δεν είναι απλή. Δε φτάνει απλά η διαπίστωση των προβλημάτων της εργατικής τάξης από την ίδια, για να κατανοήσει και ποιο είναι το συμφέρον της, δηλαδή πώς μπορούν να λυθούν, ούτε αρκεί η παρακολούθηση της πολιτικής αντιπαράθεσης των κομμάτων, προκειμένου να διαμορφωθεί ολοκληρωμένη αντίληψη για το ποιο κόμμα, ποια πολιτική μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Ετσι η πολιτική κάθε κόμματος προσλαμβάνεται ανάλογα με τα κριτήρια που καθένας διαμορφώνει και τον τρόπο που τα διαμορφώνει. Και σ' αυτό το ζήτημα, η απλή εμπειρία από την παρακολούθηση των εξελίξεων ή και τα βιώματα της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, χωρίς την ενεργητική συμμετοχή στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, στην ταξική πάλη, εμποδίζει πραγματικά τις διεργασίες που θα επιδρούν στην πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ώστε να κατανοούν ότι τα πραγματικά τους συμφέροντα πραγματοποιούνται μόνο με την πολιτική του ΚΚΕ.

Βεβαίως, αγώνες έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι συσπείρωναν την πλειοψηφία των λαϊκών τμημάτων που αντιμετώπιζαν προβλήματα, δεν είχαν την απαιτούμενη έκφραση κοινής δράσης διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, δεν έγιναν παλλαϊκή υπόθεση οι στόχοι τους, ούτε ο βαθμός πολιτικοποίησής τους ήταν τέτοιος που θα μπορούσε να αποσπάσει μεγάλες λαϊκές μάζες από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και να τις στρέψει προς το ΚΚΕ και το λαϊκό μέτωπο.

Υπάρχει μια διαμορφωμένη αντικειμενική πραγματικότητα, όπως η ολομέτωπη νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει εξαπολυθεί με ιδιαίτερη δριμύτητα την τελευταία δεκαετία, οι βαθιές και μακροχρόνιες συνέπειες στο λαϊκό κίνημα, η αρνητική κατάσταση στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, στη λειτουργία των συνδικάτων, στη συσπείρωση και δράση της εργατικής τάξης σ' αυτά και στον ταξικό τους προσανατολισμό, όπως και στο συνδικαλιστικό κίνημα της αγροτιάς, των ΕΒΕ, η οποία δυσκολεύει τις διεργασίες ανάπτυξης της πολιτικής συνείδησης. Πρέπει δε να παίρνεται υπόψη για την οργάνωση της δικής μας συστηματικής δουλιάς, που απαιτείται για να αλλάζει αυτή η κατάσταση, σαν ένας από τους παράγοντες αφύπνισης της λαϊκής συνείδησης.