Του Πάνου Μαραγκού από το ΕΘΝΟΣ

Κοίτα τους αστούς και μάθε: «Παραιτήσου», λένε στον δικό τους που δεν έκανε για μια μέρα τη δουλειά που είναι χρεωμένος να κάνει. Κι εσύ χαϊδεύεις αυτόν που είναι ήδη απέναντι, λέγοντας «δικό μας παιδί είναι». Ε, δεν είναι.

Καταντά κουραστικό, αλλά τελικά αυτό ακριβώς είναι η αστική προπαγάνδα. Επαναλαμβάνουν το παραμύθι μέχρι να γίνει κοινό κτήμα, μέχρι που οι από κάτω να θεωρούν και γέννημα του δικού τους μυαλού αυτό που τους έχει υποβάλει η αστική τάξη. Οτι - για παράδειγμα - δεν είναι ο καπιταλισμός το πρόβλημα, αλλά η φερεγγυότητα και η αξιοπιστία. Σ' αυτό το έδαφος, ασφαλώς και μπορούν να προβάλλουν ως φερέγγυα και αξιόπιστη λύση κάθε τι, που, χωρίς να θίγει τη βάση του προβλήματος, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, θα υπόσχεται ένα «δίκαιο», έναν «ανθρώπινο» και, τώρα πλέον, και έναν «αξιόπιστο» καπιταλισμό.

Πάμε γι' άλλα: Η χτεσινή περί το ΠΑΣΟΚ αρθρογραφία προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα. Οτι ο καυγάς είναι πάνινος. Τη μια μέρα μπορεί να λέγονται τα μύρια όσα για τους εκδότες και την άλλη μέρα αγάπες και φιλιά. Ενα παζάρι είναι. Το πίσω μέρος δε θα το μάθουμε ποτέ. Κρατάμε τη δική τους ομολογία ότι είναι μια οικογενειακή υπόθεση των αστών. Που, όμως, επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, που ακόμα κι όταν οι αστοί δηλώνουν πως το παιχνίδι είναι στημένο («χρειάζονται και οι δυο», ή, τόνα χέρι νίβει το άλλο), ακόμα και τότε λαϊκοί άνθρωποι πιστεύουν ότι σ' αυτά τα κόμματα μπορούν να ακουμπούν τις ελπίδες τους.

Το πρόβλημα είναι λίγο βαθύτερο: Οσο εντείνεται η κρίση, τόσο ενισχύεται το πελατειακό σύστημα κι αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που πρέπει να χτυπηθούν. Κι εδώ η λύση δεν είναι ηθικολογικού χαρακτήρα. Ο Καραμανλής είναι εξαιρετικά αξιόπιστος για την τάξη που υπηρετεί. Οταν βάζεις θέμα αξιοπιστίας, αθωώνεις τον ένοχο. Και σήμερα τα πράγματα δε σηκώνουν αθωώσεις. Το Ασφαλιστικό δεν έχει πρόβλημα. Είναι πρόβλημα για την αστική τάξη: Και σαν κόστος και σαν κέρδος. Θέλουν να πληρώνουν λιγότερα και να εισπράττουν ως ασφάλιστρα περισσότερα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ασφαλιστικού δεν είναι καν οι κρατικές παρακρατήσεις. Είναι ευθέως η εισφοροδιαφυγή του κεφαλαίου, όχι ως παρανομία, αλλά ακριβώς ως η νομιμότητα του μεγαλύτερου κέρδους. Που σημαίνει ότι, αν χτες μια, τώρα δυο και ακόμα περισσότερο πρέπει ο αγώνας κάθε μέρα να αποκτά χαρακτηριστικά πολιτικής μάχης, τέτοιας που να βάζει ζήτημα εξουσίας, τέτοιας που να έχει μέτωπο ακριβώς εκεί: Κανένα κέρδος για τον καπιταλιστή.

Αυτή η μάχη δεν μπορεί να είναι «ξανά παζάρι» στο εσωτερικό του δικομματισμού, ακόμα κι αν αυτός παίρνει χαρακτηριστικά διπολισμού.

Κάθε πρόβλημα που οι αστοί δηλώνουν ότι είναι αποφασισμένοι να το λύσουν (σήμερα το Ασφαλιστικό) βγάζει στο προσκήνιο ένα: Αλλη είναι η λύση για την αστική τάξη κι άλλη για την εργατική. Δε γίνεται να λυθεί προς το συμφέρον των εργατών πρόβλημα με λύση που προωθείται από την αστική τάξη. Κι αυτό είναι σήμερα το κρίσιμο για κάθε πολιτική δύναμη. Οχι αν παρουσιάζεται ως «Ρομπέν των δασών», αλλά αν θέτει ευθέως θέμα εργατικής εξουσίας.