Υπάρχουν δυο λογικές. «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει.

Η μια λογική λέει ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι δικαίωμα (αναφαίρετο δικαίωμα) και όχι «επιχειρηματικό κόστος» ή «επιχειρηματικό βάρος», όπως διατείνεται η άλλη λογική. Ως δικαίωμα το ζητούμενο είναι πώς αυτό το αναπαλλοτρίωτο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα θα διευρύνεται και όχι το πώς θα περιστέλλεται και θα συρρικνώνεται, όπως επιθυμούν οι «οικονομίες κλίμακας» της ολιγαρχίας.

Το ποια μέτρα είναι «αναγκαία» στο Ασφαλιστικό, πρέπει να απαντηθούν με βάση το ερώτημα: «Αναγκαία για ποιον;». Αλλες οι ανάγκες των εργαζομένων και άλλες οι ανάγκες των κεφαλαιούχων.

Η ανάγκη των κεφαλαιοκρατών είναι η ολοένα μεγαλύτερη αύξηση του παραγόμενου πλούτου, η περίφημη «αύξηση της παραγωγικότητας» να μετατρέπεται σε υψηλότερη κερδοφορία, σε μεγαλύτερη ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου, σε ένταση της εκμετάλλευσης του εργάτη για την αντίστοιχη αύξηση του μέσου ποσοστού κέρδους του καπιταλιστή μέσα από το σφετερισμό ξένης εργασίας.

Η ανάγκη του εργάτη είναι η μετατροπή του ιδρώτα του σε παραγόμενο πλούτο να επιστρέφει στον ίδιο με τη μορφή κοινωνικού οφέλους, με τη μορφή κοινωνικής πρόνοιας, με τη μορφή κοινωνικής παροχής, με τη μορφή της βελτίωσης των όρων διαβίωσής του.

Το Ασφαλιστικό ακουμπά στον πυρήνα της αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Καπιταλιστής - προλετάριος. Το «αναγκαίο» για τον πρώτο είναι καταναγκασμός για τον δεύτερο. Το αναγκαίο για τον δεύτερο είναι «εξέγερση» για τον πρώτο.

Το ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, η υπεράσπισή τους, η κατοχύρωσή τους, η διεύρυνσή τους - πολύ περισσότερο κάθε επιχείρηση για την περιστολή τους, που συνιστά κήρυξη ταξικού πολέμου των καπιταλιστών εναντίον των εργατών - είναι, πράγματι, αιτία εξέγερσης για το λαό.

Οταν οι Αμερικανοί μπήκαν στο Αφγανιστάν, δεν έλειψαν αναλύσεις, όπως εκείνες του κ. Πάγκαλου, που έλεγε σε τηλεοπτικές εκπομπές ότι η κυριαρχία των ΗΠΑ στον πετρελαιοφόρο αραβικό κόσμο θα είχε και τα θετικά της, αφού υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε περισσότερο και φτηνότερο πετρέλαιο για τους καταναλωτές της Δύσης...

*

Οταν αργότερα, το 2003, όλος ο πλανήτης έβγαινε στο δρόμο και διαδήλωνε κατά του πολέμου στο Ιράκ, υπήρχαν κάποιοι που ειρωνεύονταν τους διαδηλωτές και έγραφαν:

«Ποιος από τους διαδηλωτές κατά του πολέμου θα παραπονεθεί από την πτώση της τιμής της βενζίνης που τροφοδοτεί το λεωφορείο που τους μεταφέρει;»!

*

Το φοβερό αυτό μυαλό, που εκτιμούσε ότι θα επέρχετο πτώση της τιμής του πετρελαίου και εξ αυτού του λόγου δικαιολογούσε την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, ήταν ο κύριος Παπανδρέου. Οχι ο Γιώργος, αλλά ο Νίκος Παπανδρέου. Πρόκειται για τον αδελφό, που με εκείνο του το άρθρο περί ...«φτηνής βενζίνης» που θα εξασφάλιζαν στην ανθρωπότητα οι Αμερικανοί πεζοναύτες απεδείκνυε ότι η καθαρόαιμη ...αμερικάνικη συλλογιστική ενατένισης των παγκόσμιων (άμα τε και ελληνικών) πραγμάτων, είναι κτήμα όλης της οικογένειας...

*

Επίσης, τα φοβερά μυαλά που είχαν τότε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, είχαν συντάξει τον προϋπολογισμό του 2003 με προβλεπόμενη τιμή πετρελαίου τα 24 δολάρια. Κι αυτό τη στιγμή που τα σύννεφα του πολέμου είχαν αγκαλιάσει τον Περσικό. Ενα χρόνο αργότερα «έδωσαν τα ρέστα τους»: Στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2004 κατεγράφετο η ακόλουθη εκτίμηση: «Η μέση διεθνής τιμή του πετρελαίου(...) προβλέπεται να μειωθεί κατά 9,5% το 2004, στη μέση τιμή των 25,6 δολαρίων»!!!

Μερικούς μήνες αργότερα, η τιμή του πετρελαίου είχε φτάσει τα 50 δολάρια το βαρέλι...

*

Σήμερα, μια πενταετία από την εποχή που το πετρέλαιο είχε περί τα 20 δολάρια το βαρέλι, η τιμή του «μαύρου χρυσού» έχει εκτιναχθεί στα 106 δολάρια! Οι χρυσοθήρες των πολυεθνικών του πετρελαίου έχουν μέσα σε πέντε χρόνια πενταπλασιάσει τους ρυθμούς με τους οποίους κερδοσκοπούν κατά της ανθρωπότητας!

*

Μια πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με τη βαθύτερη πολιτική αντίληψη που διαπερνά όλη την πυραμίδα του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας. Είναι προφανές ότι η πολιτική συμπεριφορά τους, η οποία θέλει να βλέπει ακόμα και στον πόλεμο, ακόμα και στο θάνατο, ακόμα και στη σφαγή, «θετικά οικονομικά αποτελέσματα», ακόμα κι αυτή, αργά ή γρήγορα, ξεγυμνώνεται.

Το δεύτερο ότι πέρα από τον πόλεμο, που είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, υπάρχει και η ανελέητη προπαγάνδα που επιδιώκει να εμφανίζει την πραγματικότητα συνειδητά «ωραιοποιημένη». Μια πραγματικότητα που στην πράξη - αψευδής μάρτυρας οι ισολογισμοί των πολυεθνικών του πετρελαίου - είναι «κομμένη» με βάση την ιδεολογία της υποταγής των Χριστοδουλάκηδων και «ραμμένη» στα μέτρα των «συμμάχων» των Αλογοσκούφηδων.

Κατά τον κ. Πάγκαλο σε αυτό τον τόπο κυβέρνηση μπορεί να φτιαχτεί είτε από κοινού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είτε από κοινού ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ. Αν τώρα, βέβαια, τους πεις ότι όταν το «α» ισούται με το «β» και το «β» με το «γ», τότε αναγκαστικά το «α» ισούται με το «γ», τότε ίσως εκληφθεί από τον ΣΥΝ ως επίθεση εναντίον του. Μακριά από μας, όμως, κάθε τέτοια σκέψη. Ας τους αφήσουμε απερίσπαστους να σκεφτούν την πρόταση Πάγκαλου...