Ανύπαρκτοι! Μαζεύτηκαν στη Φιλοσοφική να μιλήσουν με το ΚΚΕ, αλλά δεν τους πήραν χαμπάρι οι δημοσιογράφοι, οπότε ανύπαρκτοι...

Στα δικά μας: Αν σωστά διαβάζουμε τις λέξεις στην «Ελευθεροτυπία», όλοι αυτοί που διαδήλωναν χτες έχουν καημό μόνο το πώς θα ανατρέψουν τη νεοδημοκρατική μεταρρύθμιση. Για να παραμείνει η αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ, στην οποία πατά η σημερινή;

Κατανοούμε το πρόβλημα των αστών, που βλέπουν ότι μέσα από κάτι τέτοιες αναταραχές μπορεί να προκύπτει και ταξική συνείδηση, που να ζητά κάτι περισσότερο από το να αλλάξει ο αγάς στο σβέρκο της.

Οπως και τη σπουδή τους να υποδείξουν την πολιτική έκφραση που πρέπει να βρει η κοινωνική αντίδραση, ώστε και ο καπιταλισμός να βασιλεύει και το πόπολο να πιστεύει πως επιτέλους θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Συγνώμη, αλλά πόσο απατεώνας - πολιτικά - πρέπει να 'σαι, για να τάζεις στον κόσμο ότι θα επιβάλεις 10% μετοχοποίηση κερδών στους καπιταλιστές;

Δεν περιμένουμε απάντηση από τον Τσίπρα (είναι δύσκολο το ερώτημα για τους κειμενογράφους του), αλλά απ' αυτούς που ζητάνε νομιμοποίηση του οπορτουνισμού τους ως «πρώην ΚΚΕ», λίγη τσίπα... καθότι γνωριζόμαστε...

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση θα περνά τη μια «μεταρρύθμιση» μετά την άλλη, βρίσκοντας και κάνοντας. Καθώς γνωρίζει πως, με την κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, η πλέον «επαναστατική» αντίδραση που θα βρει απέναντί της θα είναι μια προσφυγή στην ΕΕ για «παραβίαση της συνθήκης του Μάαστριχτ» (αυτό προβάλλει η ΠΑΣΚΕ στην Τράπεζα Ελλάδας).

Την ώρα που ένας χαμός από «διαλόγους» θολώνουν το τοπίο, για να πιστέψουν οι εργάτες πως εκεί, στο «διάλογο», λύνονται τα προβλήματά τους μέσα σ' αυτό το σύστημα, έρχονται οι ειδήσεις να μιλήσουν για το αυτονόητο. Διαβάζεις στις οικονομικές στήλες ότι η τάση στην αγορά είναι η συγκέντρωση και των τηλεπικοινωνιών σε λίγα χέρια. Αυτονόητο. Και θυμάσαι τις μπαρούφες που χρόνια και χρόνια μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά για τον ανταγωνισμό που βοηθά και τις επιχειρήσεις να κρατούν χαμηλές τις τιμές, αλλά και τη δημοκρατία, καθώς αποτρέπει μονοπωλιακές καταστάσεις. Ε, να που ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος, εκεί που οι σιδερένιοι νόμοι της οικονομίας επέβαλαν: στη συγκέντρωση.

Το ερώτημα είναι ένα μόνο: Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, πέρα από το καπιταλιστικό κέρδος, που η δουλειά χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων πρέπει να ιδιοποιείται από μια χούφτα καπιταλιστές; Υπάρχει λόγος, που τα επιτεύγματα της τεχνικής και της επιστήμης πρέπει να είναι ιδιοκτησία του μονοπωλίου; Τι πέρα από το καπιταλιστικό κέρδος επιβάλλει μια τέτοια εξέλιξη; Και, άρα, ποιο λόγο έχουν οι εργάτες να μη ζητάνε ευθέως αυτό που τους ανήκει: Την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εξουσία να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι;

Αρκεί, βέβαια, οι εργάτες να έχουν καθαρό ότι αυτό, το κύριο, που πρέπει να αλλάξει στη ζωή τους είναι να φύγει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος. Οχι για ένα δημοκρατικό καπιταλισμό, αλλά για το μόνο που μπορεί να δικαιώσει το δικό τους - των εργατών - το δρόμο: το σοσιαλισμό.

Ασχετο: Αχ πατρίδα μου καημένη, που εξακολουθείς να μετράς τους νεκρούς στρατιώτες σου σε καιρό ειρήνης ως 10% νόμιμη απώλεια. Ρώτα κι όσους τους περίμεναν πίσω να σου πουν πού τη γράφουν αυτή τη νομιμότητα, ειδικά όταν μαθαίνουν πως τα παιδιά τους έπεσαν για να αυγατίσουν τα καπιταλιστικά κέρδη. Εκείνα που εξοντώνουν μηχανές κι ανθρώπους ως αναλώσιμα στην προετοιμασία της επόμενης ιμπεριαλιστικής επέμβασης (για προστασία των συνόρων δε συζητάμε, αυτό έχει τελειώσει προ πολλού...)