Η εντεινόμενη αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να τα φέρουν βόλτα με τα πενιχρά εισοδήματά τους και οι συνεχείς ανατιμήσεις σε όλο το φάσμα των ειδών πρώτης ανάγκης, φέρνει με επιτακτικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη, την ανάγκη κλιμάκωσης των αγωνιστικών διεκδικήσεων και έντασης της πάλης των εργαζομένων, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Κάποιοι, όμως, σκέφτηκαν πως η χειροτέρευση των όρων διαβίωσης των εργαζομένων αποτελεί ακόμα μια ευκαιρία να ...αναλάβουν πρωτοβουλίες και να διατυπώσουν προτάσεις. Ετσι, το ΠΑΣΟΚ θυμήθηκε την ιδέα του ελέγχου των τιμών, ενώ ο ΣΥΝ επανέφερε τη γνωστή, και από τα κείμενα της ΕΕ, συζήτηση για το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα».

Πρέπει να είναι απόλυτα καθαρό: Οποιος υποστηρίζει τις θεωρίες της «ελεύθερης αγοράς», αλλά, εξαιτίας της ακρίβειας που κατατρώει τα λαϊκά εισοδήματα, ψελλίζει διάφορα περί της ανάγκης συγκράτησης των τιμών, δεν είναι απλά δημαγωγός. Προσπαθεί συνειδητά να εξαπατήσει και να περιπαίξει τα θύματα μιας καλοδουλεμένης πολιτικής, αποκλειστικός στόχος της οποίας είναι να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Το ζήτημα είναι τόσο προφανές, που το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όσους αντιμετωπίζουν, υποτίθεται, με... σκεπτικισμό, τις πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς» και επιζητούν συμφωνίες και θέσπιση κανόνων, ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την εφαρμογή της.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δύο κόμματα που, παρά τις όποιες επιμέρους αποχρώσεις στην πολιτική τους, έχουν αποδείξει στην πράξη ότι ταυτίζονται με τις στρατηγικές της οικονομικής ολιγαρχίας, το κάνουν εκ συστήματος. Οποιο είναι στην κυβέρνηση, επικαλείται το αυτονόητο της «ελεύθερης αγοράς», στηρίζοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου και αδιαφορώντας για τις τιμές να τραβούν την ανηφόρα, την ώρα που ο άλλος πόλος, καταγγέλλει τις συνεχείς ανατιμήσεις. Ωστόσο και οι δύο, τις προτροπές για συγκράτηση των τιμών τις συνδυάζουν με τις περιβόητες επινοήσεις για «υγιή ανταγωνισμό» και μέτρα κατά των μονοπωλίων. Και από κοντά, ακολουθεί ο ΣΥΝ -ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτός ζητά την «αξιοποίηση της Επιτροπής Ανταγωνισμού» και τη ...δρομολόγηση διαδικασιών, ώστε να ελεγχθούν οι «μονοπωλιακές συμπεριφορές».

Μόνο που όλα αυτά είναι λόγια, μπορεί παχιά, αλλά εντελώς ανώφελα. Η σημερινή αγορά είναι μια αγορά στην οποία μπορεί να εμφανίζονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες επιχειρήσεις, ωστόσο κουμάντο κάνουν μια χούφτα μονοπώλια που καθορίζουν, επιβάλλουν και ελέγχουν τα πάντα. Και βεβαίως αυτό δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας. Το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπές χώρες - μέλη της ΕΕ, αλλά και στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αλλωστε, πολλές από τις επιχειρήσεις που ελέγχουν την αγορά της χώρας, είτε είναι απευθείας πολυεθνικές, είτε ελληνικές επιχειρήσεις που εξαγοράστηκαν από πολυεθνικές. Για ορισμένους, μάλιστα, κλάδους υπάρχουν και συγκεκριμένα στοιχεία. Ο «Ρ», τα αφιερώνει σε όλους όσοι εξακολουθούν να παπαγαλίζουν τα περί «επιχειρηματικότητας» και «ανταγωνιστικότητας», μιλώντας ταυτόχρονα για τη δυνατότητα ελέγχων στις τιμές. Ανά κλάδο, λοιπόν, μόνο οι δύο πρώτες εταιρείες ελέγχουν: Γάλα 93%, Αναψυκτικά 89%, Μαργαρίνες 98%, Μπίρες 84%, Φυσικοί χυμοί 70%, Καφές 81%, Μαγιονέζα 98%, Οσπρια 80%, Σούπες - ζωμοί 100%, Πατατάκια - γαριδάκια 80%, Τσάι 94%, Πάνες 98%.

Η φιλολογία για έλεγχο των τιμών, σε συνθήκες απελευθέρωσης των αγορών, είναι σκέτη φούσκα που αποβλέπει στον αποπροσανατολισμό. Και είναι κατανοητό. Μια πολιτική που εφαρμόζεται για να ενισχύσει μονοπώλια, όπως εντελώς ενδεικτικά μπορεί να αναφερθεί η UNILEVER, που τις τελευταίες μέρες ήρθε στην επιφάνεια, με αφορμή το ηλιέλαιο που περιείχε και ορυκτέλαια, δεν είναι δυνατόν να πάρει μέτρα, για να ελέγξει τη δράση της UNILEVER. Αυτή υπαγορεύει τους όρους, αυτή συγκεντρώνει τα υπερκέρδη. Κι όχι μόνο σε ένα είδος. Αλλά, στο λάδι, στις μαργαρίνες, στις σούπες, στους ζωμούς, στους πουρέδες, στις οδοντόκρεμες, στο τσάι κλπ.

Η εξέλιξη του συστήματος, η γιγάντωση των επιχειρήσεων και ο πλουτισμός της άρχουσας τάξης εξασφαλίζεται μέσα από την απόσπαση της υπεραξίας και την άμεση εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, ως συστατικό στοιχείο της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά και από την αγορά, όπου το κεφάλαιο παίρνει πίσω το μεγαλύτερο μέρος του λαϊκού εισοδήματος, με την πώληση των ειδών διαβίωσης. Ετσι, κατακλέβει τα λαϊκά στρώματα και με την υπερεργασία στο χώρο της παραγωγής και με τις συνεχείς ανατιμήσεις όλων των ειδών.

Ξεκάθαρο πρέπει να είναι και κάτι ακόμα: Οταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και τα λαϊκά νοικοκυριά βογκούν κάτω από το βάρος των επιπτώσεων της πολιτικής που εξυπηρετεί τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, κάθε πρόταση που κάνει εκπτώσεις στα αιτήματα των εργαζομένων, όχι μόνο δεν αποτελεί λύση, αλλά είναι αέρας στα πανιά της πλουτοκρατίας και διέξοδος προς τους κυβερνώντες. Από αυτή την άποψη, κάθε συζήτηση για «εγγυημένο εισόδημα» δεν ισοδυναμεί μόνο με καταδίκη των εργαζομένων στις πρακτικές της ελεεινής... ελεημοσύνης του κεφαλαίου. Αποτελεί προσπάθεια αφοπλισμού του εργατικού κινήματος, «βόλεμα» στα ψίχουλα που... δύναται να παραχωρήσει το κεφάλαιο, αποπροσανατολισμό και κοροϊδία. Αλλο είναι εκείνο που χρειάζεται. Και πρώτα απ' όλα αντιπαράθεση, μάχη και αγώνας για την εξασφάλιση ανθρώπινου μεροκάματου και μισθού, μαζί με την απαίτηση για πλήρη και αξιοπρεπή εργασία για όλους.

Το ΚΚΕ δε μασάει τα λόγια του. Λέει ευθέως στους εργαζόμενους ότι ουσιαστικές, πραγματικές, οριστικές λύσεις στα προβλήματά τους, δε δίνονται στα πλαίσια του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Χρειάζεται άλλη εξουσία και άλλου είδους παραγωγικές σχέσεις. Χρειάζεται, πρώτα και κύρια, ο εργαζόμενος να γίνει πραγματικός κάτοχος του πλούτου που παράγει. Απαιτείται να γίνει αυτός εξουσία και ιδιοκτήτης της παραγωγικής βάσης της χώρας και μέσα από τη σχεδιοποίηση της κοινωνικής ανάπτυξης, να οικοδομήσει μια κοινωνία που βασικό της νόμο θα 'χει την επιδίωξη της ολόπλευρης ικανοποίησης των αναγκών όλου του λαού.

Οι κομμουνιστές, μαζί με την πρόταση εξουσίας που καταθέτουν στους εργαζόμενους, διατυπώνουν και συγκεκριμένες άμεσες προτάσεις που στόχο έχουν την ανακούφιση των εργαζομένων σήμερα. Στις σημερινές συνθήκες και με τους δοσμένους συσχετισμούς. Προτάσεις που συμπεριλαμβάνονται και στο διεκδικητικό πλαίσιο των ταξικών σωματείων και του ΠΑΜΕ όπως:

• Κατώτερος μισθός 1.400 ευρώ.
• Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ.
• Ουσιαστικές αυξήσεις σε όλα τα επίπεδα των μισθών και των συντάξεων.
• Κατάργηση του ΦΠΑ και πάγωμα των τιμών στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, πρώτα απ' όλα στα είδη διατροφής, ένδυσης - υπόδησης, σχολικά είδη.
• Κατάργηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα.
• Δωρεάν εισιτήριο σε όλα τα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας κατά τις πρωινές ώρες και μείωση της τιμής του εισιτηρίου τις επόμενες ώρες.
• Αφορολόγητο όριο για άγαμο φορολογούμενο στα 15.000 ευρώ.
• Αύξηση της φορολογίας των κερδών και των περιουσιακών στοιχείων του μεγάλου κεφαλαίου.