Με νέα επίδειξη δύναμης και ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης «απάντησαν» οι ηγέτες της ΕΕ στο περήφανο «όχι» του ιρλανδικού λαού και στην αγωνιστική απαίτηση όλων των λαών για λήψη μέτρων ανακούφισης από την ακρίβεια.

Με τις αποφάσεις τους οι 27 ηγέτες επιβεβαίωσαν ότι το χάσμα με τους λαούς διαρκώς διευρύνεται καθώς υπέρτατος στόχος της πολιτικής που εφαρμόζουν είναι η διασφάλιση της «αειφόρου» κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Αναπόφευκτη εξέλιξη η αυταρχική θωράκιση του ευρωοικοδομήματος τόσο θεσμικά όσο και σε επίπεδο υπερεθνικών μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής των λαών. Για την ενίσχυση αυτών των μηχανισμών οι ηγέτες της ΕΕ φροντίζουν σε κάθε σύνοδο κορυφής, διασφαλίζοντας γενναιόδωρα πάντα και τα απαραίτητα κονδύλια.

Κινούμενοι αταλάντευτα στον ευρωμονόδρομο της στρατηγικής της Λισαβόνας και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου οι «27» υποστήριξαν το νέο άλμα στον εργασιακό Μεσαίωνα, την επέκταση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 65 ώρες, μέτρο που διασφαλίζει άφθονη και απλήρωτη εργασία στο κεφάλαιο και απόλυτη εκμετάλλευση και εξαθλίωση στους εργαζόμενους.

Με τις αποφάσεις τους για την ακρίβεια οι κυβερνήσεις των 27 κρατών - μελών της ΕΕ κορόιδεψαν κατάμουτρα τους λαούς, ενισχύοντας όμως ταυτόχρονα την εκτίμηση ότι «από τις Βρυξέλλες» δεν έχουν να περιμένουν τίποτα θετικό. Η προκλητική αδιαφορία τους για τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και τους άνεργους, που πλήττονται από την επέλαση και την κερδοφορία των πολυεθνικών, προκάλεσε τη δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των λαών, αλλά φυσικά αυτές δεν αρκούν για να αλλάξουν την κατάσταση.

Στην πραγματικότητα, οι 27 ηγέτες έριξαν το βάρος τους και δημιούργησαν ασπίδα προστασίας της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στέλνοντας ταυτόχρονα στους λαούς το μήνυμα «να μάθουν να ζουν με την ακρίβεια», δηλαδή να συνηθίσουν να επιβιώνουν στη φτώχεια και στην ανέχεια, γιατί, όπως εκτίμησαν, οι τιμές των ειδών διατροφής και του πετρελαίου θα συνεχίσουν να κινούνται σε υψηλά επίπεδα για πολύ καιρό ακόμα.

Πατώντας πάνω στους «πυλώνες» του ευρωοικοδομήματος (Σύμφωνο Σταθερότητας, στρατηγική της Λισαβόνας) οι 27 (αυτο)δεσμεύτηκαν και απαγόρευσαν ουσιαστικά να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις πείνας, επιπλέον κονδύλια για κοινωνικές δαπάνες, αρνήθηκαν μείωση της επαχθούς για τα λαϊκά στρώματα έμμεσης φορολογίας στα είδη πρώτης ανάγκης και του πετρελαίου, ενώ αποδοκίμασαν μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα φορολόγησης των ασύλληπτων υπερκερδών των μονοπωλίων. Παρέμβηκαν ακόμα και στα «ψίχουλα» που έχουν δώσει ή προτίθενται να μοιράσουν ορισμένες εθνικές κυβερνήσεις για να εκτονώσουν την κατάσταση, υπαγορεύοντας να είναι «προσωρινά» και «στοχευμένα», προφανώς για να μη δημιουργηθεί «κακό προηγούμενο» και «καλομάθουν» οι πεινασμένοι...

Φυσικά, δεν παρέλειψαν, ως αποτελεσματικοί διαχειριστές των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, να αξιοποιήσουν τη «διατροφική» και «πετρελαϊκή κρίση» - που οι ίδιοι με την πολιτική τους προκάλεσαν - προκειμένου να δώσουν ώθηση σε επικίνδυνα σχέδια, όπως η διάδοση των μεταλλαγμένων, η χρήση της πυρηνικής ενέργειας, η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.

Το κερασάκι στην τούρτα της κοροϊδίας ήταν οι βαρύγδουπες διαπιστώσεις του τύπου ότι «η πρόσφατη αλματώδης άνοδος των βασικών προϊόντων εμπνέει ανησυχίες...» ή ότι «πρόκειται για πολυσύνθετο φαινόμενο με πολλές βαθύτερες αιτίες και συνέπειες»... Αυτές τις διαπιστώσεις αναμάσησε και ο Κ. Καραμανλής, συμπληρώνοντας μία ακόμα του ίδιου επιπέδου («δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να λυθεί το πρόβλημα»), παραπέμποντας στη νέα έκθεση που θα ετοιμάσει η Κομισιόν, λες και πρόκειται να είναι διαφορετική από αυτή που είχε ετοιμάσει γι' αυτή τη σύνοδο κορυφής.

Η ενασχόληση με την ακρίβεια δεν «αποπροσανατόλισε» τους ηγέτες της ΕΕ από το βασικό στόχο, την κλιμάκωση δηλαδή της επίθεσης στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και την ταυτόχρονη αυταρχική θωράκιση του καθεστώτος των μονοπωλίων. Στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας λαμβάνονται νέα προληπτικά μέτρα κατά της ριζοσπαστικοποίησης και της αφύπνισης των λαών. Στα συμπεράσματα της συνόδου ζητείται «η ένταση των προσπαθειών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και στο πλαίσιο αυτό καλείται η Κομισιόν «να συνεχίσει το συντομότερο τις εργασίες της για την πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης και της στρατολόγησης τρομοκρατών». Επίσης, τα κράτη - μέλη πρέπει μέχρι τις ευρωεκλογές να έχουν ψηφίσει όλα τα νομοθετήματα που εκκρεμούν σε αυτόν τον τομέα. Ακόμα ενθαρρύνεται η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ κρατών - μελών και μηχανισμών της ΕΕ με βάση την «αρχή της διαθεσιμότητας», ενώ ενισχύεται ο ρόλος της Ευρωαστυνομίας (Europol) και Ευρωδικαιοσύνης (Eurojust).

Ταυτόχρονα, δυναμώνει το κυνήγι των μεταναστών και ενισχύονται οι μηχανισμοί παρακολούθησης των συνόρων (FRONTEX), φακελώματος και απέλασης. Τελευταίο μέτρο η βάρβαρη οδηγία των υπουργών Εσωτερικών που προβλέπει φυλάκιση μέχρι 18 μήνες, απέλαση και απαγόρευση εισόδου στην ΕΕ για πέντε χρόνια των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων...

Πλήγμα δέχτηκε ωστόσο η αντιδραστική Συνθήκη της Λισαβόνας, καθώς το «όχι» του ιρλανδικού λαού χάλασε τα σχέδια για επικύρωσή της μέχρι το τέλος του χρόνου. Η επιχείρηση «παράκαμψής» του δεν πέρασε, αντίθετα έφερε στην επιφάνεια τις υποβόσκουσες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με αποτέλεσμα, όπως παραδέχτηκε και ο Ελληνας πρωθυπουργός, «αυτή την ώρα κανείς δεν μπορεί να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις» στο ερώτημα πώς θα προχωρήσει η υπόθεση της επικύρωσης της Ευρωσυνθήκης. Οι «27» παρέπεμψαν την αναζήτηση εξόδου από τη νέα «θεσμική κρίση» στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής του Οκτώβρη, χρεώνοντας στην ιρλανδική κυβέρνηση να προτείνει λύσεις. Ωστόσο, στο κείμενο των συμπερασμάτων δεν υπάρχει δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα για την επικύρωση της Συνθήκης μέχρι το τέλος του χρόνου, όπως αρχικά προβλεπόταν. Αντίθετα, η διαδικασία επικύρωσης από τα υπόλοιπα 8 κράτη - μέλη δεν έχει πλέον σαφές χρονοδιάγραμμα, γεγονός που έκανε ορισμένα στελέχη των Βρυξελλών να εκφράσουν την ευχή να επικυρωθεί μέχρι τις ευρωεκλογές (Ιούνης 2009), ενώ άλλα εξέφρασαν αμφιβολίες αν τελικά η Συνθήκη της Λισαβόνας θα επικυρωθεί.

Το «όχι» του ιρλανδικού λαού υποβοήθησε να αναδειχτούν οι «ενδοευρωπαϊκές» αντιθέσεις. Αυτή τη φορά ήταν η Τσεχία που ζήτησε να περιληφθεί στα συμπεράσματα πως η επικύρωση της Ευρωσυνθήκης συνδέεται με τη γνωμοδότηση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της χώρας. Το ίδιο «υπενθύμισε» και ο Βρετανός πρωθυπουργός πρέπει να γίνει και στη χώρα του, αν και το βρετανικό Κοινοβούλιο την ενέκρινε την παραμονή της συνόδου.

Σε κάθε περίπτωση το «όχι» του ιρλανδικού λαού μπλόκαρε, προς το παρόν, την αντιδραστική Συνθήκη, δίχως αυτό να σημαίνει βέβαια ότι η αντιδραστική επίθεση της ΕΕ δεν μπορεί να προχωρήσει και χωρίς αυτήν.