Χαράματα στη Θηβών, περιμένοντας για ένα μεροκάματο...

Από τα χαράματα «στο πόδι». «Μπουλούκια» μεταναστών εργατών που «στήνονται», ελπίζοντας στο μεροκάματο, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν έρχεται. Μα κι όταν έρθει, με δυσκολία ξεπερνά τα 30 ευρώ, «μαύρα». Σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν τέτοιες «πιάτσες», όπως τις λένε. Σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, όπου νεαροί στην πλειοψηφία τους εργάτες, με όρεξη για δουλειά, καταδικασμένοι στην «παρανομία», μακριά από την πατρίδα τους πασχίζουν να βγουν από την εξαθλίωση. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων έχει διαμορφώσει τις ιδανικές συνθήκες για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Χτες, Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, ο «Ρ» βρέθηκε σε ορισμένα από αυτά τα σκλαβοπάζαρα στην περιοχή της λεωφόρου Θηβών. Μίλησε με πρόσφυγες από το Αφγανιστάν - κυρίως - που εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της βαθιάς εξαθλίωσης, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Στην Ελλάδα - ένα από τα «κάστρα» της ΕΕ - βρίσκονται αντιμέτωποι με την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που λέγεται ιμπεριαλισμός: Ανεργία, χαμηλά μεροκάματα, άγρια εκμετάλλευση, παρανομία και χωρίς τη δυνατότητα να επιλέξουν σε ποια χώρα της ΕΕ θα πάνε, σύμφωνα με την περιβόητη Συνθήκη του Δουβλίνου.

Κατά τις 6.00 - 6.30 το πρωί οι δρόμοι στην ευρύτερη περιοχή της Θηβών έχουν γεμίσει με αλλοδαπούς εργάτες. Ερχονται από διάφορα σημεία της Αθήνας. Ελπίζουν ότι κάποιος εργολάβος ή άλλος εργοδότης θα περάσει να τους μαζέψει, καθώς στην περιοχή υπάρχουν πολλές μάντρες με οικοδομικά υλικά, χρωματοπωλεία, συνεργεία. Την ίδια στιγμή, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αστυνομία που τους κυνηγά σαν να ήταν εγκληματίες.

«Δουλειά δεν έχουμε, μας κυνηγά η αστυνομία, να φύγουμε από την Ελλάδα δεν μπορούμε. Ούτε να γυρίσουμε πίσω», μας λέει ο Νούρο Ετζας από το Αφγανιστάν. Είναι 9 μήνες στην Ελλάδα και για παραπάνω από 2 μήνες δεν έχει κάνει ούτε ένα μεροκάματο. Μένει σε ένα διαμέρισμα στην Αχαρνών μαζί με άλλους 5. Δίνουν 400 ευρώ ενοίκιο, μα «δεν έχω χρήματα να δώσω. Δεν έχω δουλειά».

Η μεγάλη ανάγκη και τα αδιέξοδα είναι οι καλύτεροι «συνέταιροι» των εργοδοτών, αφού, όπως χαρακτηριστικά μάς είπε ένας άλλος, «δούλευα επί ένα μήνα σε έναν εργολάβο με 20 ευρώ για 12 ώρες δουλειάς. Από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Χωρίς ένσημα. Και αυτά τα 20 με το ζόρι μου τα έδωσε». Οπως μας λένε, θα μπορούσε, αν ήθελε ο εργολάβος, να φωνάξει την αστυνομία και να μην τον πληρώσει ποτέ...

«Δεν έχουμε χαρτιά, δεν έχουμε στέγη, φαγητό, δουλειά. Δεν έχουμε τίποτα. Πώς να ζήσουμε;». Αυτά είναι τα λόγια του Ιμπραήμ. «Οι Αμερικάνοι μας σκοτώνουν. Δουλειές δεν έχει. Ηρθα εδώ και αν είμαι τυχερός θα πάρω 20 - 30 ευρώ κάποιες μέρες της βδομάδας. Μένω με άλλους 3 σε ένα σπίτι. 450 ευρώ το ενοίκιο, ρεύμα και νερό, θέλουμε 700 ευρώ το μήνα...».

Ο Μουσταφά είναι 17 χρόνων. Ηρθε από το Αφγανιστάν πριν μερικούς μήνες στην Ελλάδα με την επταμελή οικογένειά του. Ταξίδεψαν με όλα τα μέσα. Για να περάσουν στην Ελλάδα από την Τουρκία πλήρωσαν στους δουλέμπορους 15.000 ευρώ, μας λέει. Είναι ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια του, αυτός που πρέπει να φέρει χρήματα, καθώς ο πατέρας του είναι ανάπηρος. Μας λέει ότι αναγκαστικά θα μείνουν στην Ελλάδα, αφού εδώ έχουν δώσει τα στοιχεία τους και σύμφωνα με τη Συνθήκη του Δουβλίνου, αν πιαστούν σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης θα τους γυρίσουν στην Ελλάδα.

Η συζήτηση τελείωσε με την υπενθύμιση για το τριήμερο εκδηλώσεων για τους μετανάστες, που διοργανώνει το ΚΚΕ από 27 έως 29 Ιούνη στο πάρκο του ΦΙΞ. «Θα τα πούμε εκεί!», ήταν η απάντηση...

Από τον χτεσινό αποκλεισμό της βιοτεχνίας

Οι πύλες του εργοστασίου «έκλεισαν» από τις 6.30 το πρωί. Οι 200 περίπου μετανάστες εργάτες κι εργάτριες δεν μπήκαν για δουλειά. «Δε γίνεται να δουλεύουμε και να μην πληρωνόμαστε» συζητούσαν ανήσυχοι στα «πηγαδάκια», τονίζοντας παράλληλα τη σημασία που έχει η παρουσία και δράση του συνδικάτου: «Μπράβο, καλά κάνουν», έλεγαν. Αλλωστε, με δουλειά 10 και 12 ώρες τη μέρα, ακόμα και το Σαββατοκύριακο, πολλές φορές χωρίς καθόλου διάλειμμα, με 3,5 και 4 ευρώ την ώρα, η ανασφάλεια και η οργή των εργαζομένων φτάνει στο απροχώρητο. Η αποφασιστική παρέμβαση του συνδικάτου υποχρέωσε την εργοδοσία αργά το απόγευμα να αρχίσει την καταβολή των δεδουλευμένων.

«Αυτή η κοροϊδία ότι "δεν έχω λεφτά ή δουλειά για να πληρώσω τα μεροκάματα" πρέπει να σταματήσει!Πρέπει να εφαρμόζονται οι συμβάσεις, να τηρούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων» τόνισαν οι εκπρόσωποι του συνδικάτου, απευθυνόμενοι στους εργάτες και τις εργάτριες, καλώντας τους να μείνουν σε επιφυλακή και να παλέψουν μέσα από τις γραμμές της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης.