Οι πύλες του εργοστασίου «έκλεισαν» από τις 6.30 το πρωί. Οι 200 περίπου μετανάστες εργάτες κι εργάτριες δεν μπήκαν για δουλειά. «Δε γίνεται να δουλεύουμε και να μην πληρωνόμαστε» συζητούσαν ανήσυχοι στα «πηγαδάκια», τονίζοντας παράλληλα τη σημασία που έχει η παρουσία και δράση του συνδικάτου: «Μπράβο, καλά κάνουν», έλεγαν. Αλλωστε, με δουλειά 10 και 12 ώρες τη μέρα, ακόμα και το Σαββατοκύριακο, πολλές φορές χωρίς καθόλου διάλειμμα, με 3,5 και 4 ευρώ την ώρα, η ανασφάλεια και η οργή των εργαζομένων φτάνει στο απροχώρητο. Η αποφασιστική παρέμβαση του συνδικάτου υποχρέωσε την εργοδοσία αργά το απόγευμα να αρχίσει την καταβολή των δεδουλευμένων.
«Αυτή η κοροϊδία ότι "δεν έχω λεφτά ή δουλειά για να πληρώσω τα μεροκάματα" πρέπει να σταματήσει!Πρέπει να εφαρμόζονται οι συμβάσεις, να τηρούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων» τόνισαν οι εκπρόσωποι του συνδικάτου, απευθυνόμενοι στους εργάτες και τις εργάτριες, καλώντας τους να μείνουν σε επιφυλακή και να παλέψουν μέσα από τις γραμμές της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης.