ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μην τυχόν και αμφισβητηθεί η ΕΕ...

«Σταθερή επιδίωξη της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι η οικοδόμηση μιας ενωμένης, ειρηνικής, δημοκρατικής, κοινωνικής και οικολογικής Ευρώπης, ανεξάρτητης από τις ΗΠΑ», που «περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό (...). Υπερασπιζόμαστε σταθερά τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης (...). Η σημερινή Ευρώπη δε συναρπάζει τους λαούς (...). Αρα λοιπόν το πολιτικό μας καθήκον είναι να μετατρέψουμε τη δυσαρέσκεια σε ένα νέο επιθετικό διεκδικητικό πλαίσιο για μια Ευρώπη κοινωνική και δημοκρατική». Αλ. Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΝ.

«Μετά το ιρλανδικό ΟΧΙ, χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα για την Ευρώπη. Η νίκη του ΟΧΙ στην Ιρλανδία είναι μια ευκαιρία για την Ευρώπη. Χρειάζεται να την αρπάξουμε (...). Το "όχι" αποτελεί έκκληση για πραγματικές αλλαγές στην Ευρώπη. Οπως το εξέφραζε το σύνθημα των αντιπάλων της Συνθήκης: "Πείτε όχι σ' αυτή τη Συνθήκη για μια καλύτερη Συνθήκη". Αυτό είναι το ζήτημα που τίθεται σήμερα». Διακήρυξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Με νύχια και με δόντια οι του ΚΕΑ προσπαθούν να μην ξεφύγει ούτε ένας άνθρωπος του μόχθου από τον κατ' αυτούς «μονόδρομο» της ΕΕ, να μην αμφισβητηθεί από κανέναν η πορεία ιμπεριαλιστικής ενοποίησής της. Κι όταν αμφισβητείται, και μάλιστα από έναν ολόκληρο λαό, τότε κακό του κεφαλιού του. Παίρνουν το «όχι» του και το φέρνουν στα δικά τους μικρά μέτρα. Καλώντας και τους λαούς να συμμεριστούν την ευρω-λαγνεία τους. Και κοροϊδεύοντάς τους πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάτι σαν αόρατη υπερδύναμη που σπρώχνει την ΕΕ σε αντιλαϊκή κατεύθυνση χωρίς η ίδια να το θέλει. Είναι όμως μορφή διαχείρισης που ανταποκρίνεται σήμερα στις ανάγκες του κεφαλαίου. Αυτό χρειάζεται την ΕΕ. Δεν τη χρειάζονται οι λαοί. Μ' αυτό πρέπει να συγκρουστούν, επιδεικνύοντας ανυπακοή κι απειθαρχία στις καθ' υπαγόρευσή του ασκούμενες πολιτικές.

Σκάνδαλα και πολιτικό σύστημα

«Το σκάνδαλο της Ζήμενς αποτελεί αφετηρία για μια συνολική ανασύνταξη του πολιτικού και κομματικού συστήματος». «Κουμπωμένος» ακούει για μια ακόμα φορά ο ελληνικός λαός τις βαρύγδουπες αναλύσεις με αφορμή τις μίζες που μοίραζε επί δεκαετίες η γερμανική πολυεθνική σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το έργο το έχει ξαναδεί τόσες φορές ώστε δε δίνει, καθ' όλα δικαιολογημένα, καμία βάση στα όσα λένε οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων. Κάθε φορά που «σκάει» ένα σκάνδαλο διαφθοράς περισσεύουν οι διαπιστώσεις περί «βόμβας που συνταράσσει συθέμελα το πολιτικό σύστημα» και άλλα τέτοια εύηχα, δίχως φυσικά να συμβεί τίποτα τέτοιο. Ακριβώς γιατί οι αποκαλύψεις, που είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενες, στοχεύουν σε θέματα που αφορούν το μοίρασμα της εξουσίας και της πίτας. Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι με κάθε σκάνδαλο διαφθοράς επιχειρείται η μετατόπιση του «άξονα» της πολιτικής ζωής σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, ενώ στη σκιά της σκανδαλολογίας προωθούνται και νέες αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» και μέτρα... Η «απάντηση» λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι η ανασύνταξη και αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος, που από θέση ισχύος θα μπορεί να αξιοποιεί και τέτοια σκάνδαλα για να τα στρέψει σε βάρος των υπαίτιων.

Δε φταίει η «κοινωνία»...

Πολύ βολικό έχει βρει φαίνεται η κυβέρνηση το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα περί «ατομικής ευθύνης», επιχειρώντας να μετακυλίσει σε όλους τους άλλους τις ευθύνες της για την πολιτική που εφαρμόζει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δε δίστασε να φορτώσει τις ευθύνες για την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος και των χασισοκαλλιεργητών στην Κρήτη στην τοπική κοινωνία(!): «Η αυτοθυσία και αυταπάρνηση των αστυνομικών δεν αρκεί. Χρειάζεται να ενισχυθεί και από την ίδια την κοινωνία η προσπάθεια αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύω ότι η τοπική κοινωνία μπορεί να βοηθήσει περισσότερο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Θ. Ρουσόπουλος. «Ξεχνάει» φαίνεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πώς η κυβέρνηση αντιμετώπισε το ζήτημα με τα Ζωνιανά, ως ζήτημα δηλαδή επιβολής «του νόμου και της τάξης», διά των όπλων, αρνούμενη να παραδεχτεί τις αδιαμφισβήτητες πολιτικές ευθύνες για τη διόγκωση του οργανωμένου εγκλήματος στο νησί και κυρίως δίχως να κάνει το παραμικρό για την αντιμετώπισή τους. Δεν μπορεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να ενοχοποιεί, έμμεσα πλην σαφώς, την κοινωνία, όταν η ίδια δείχνει να έχει συμβιβαστεί με τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος...

Τέσσερα δολάρια κοστίζει μία παιδική ζωή!

Πόσο αξίζει μία παιδική ζωή; Περίπου 150 πέσος, δηλαδή περίπου 4 δολάρια αξίζει ένα μικρό παιδί στην Αϊτή, σύμφωνα με τις καταγγελίες οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην Αϊτή όπου ο πληθυσμός της μετά την κατοχή πέρασε ανεπιστρεπτί αυτή την αδιόρατη λεπτή γραμμή της πλήρους εξαθλίωσης του ανθρώπινου είδους...

Ενα παιδί για 4 δολάρια, προκειμένου να καταλήξει μέσω της Δομινικανής Δημοκρατίας, είτε σε φυτείες ζαχαροκάλαμου για να δουλεύουν όσο αντέξει το παιδικό τους σώμα, εσωτερικά σε σπίτια σαν δούλοι και υπηρέτες ή ακόμη και να χρησιμοποιηθούν τα όργανά τους για μεταμοσχεύσεις στις «πλούσιες χώρες». Σε τρεις μόνο ημέρες 75 παιδάκια επαναπατρίστηκαν στην Αϊτή, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των παιδιών, αλλά και των γυναικών που μέχρι στιγμής έχει πουληθεί σε αυτό το χρυσοφόρο λαθρεμπόριο ανθρώπων, με την επίβλεψη και των κατοχικών δυνάμεων ...του ΟΗΕ!

Πρόκειται για μία ακόμη προειδοποίηση επείγουσα κιόλας... Καταγγελίες για παιδιά αιχμάλωτα δικτύου διακίνησης ανθρώπων στην Αϊτή, που μάλιστα έχρηζαν ιατρικής βοήθειας, είχε κάνει δύο χρόνια πριν και η Διεθνής Οργάνωση Μετανάστευσης (IOM). Αλλά έμειναν καταγγελίες... αντιθέτως οι «δουλειές» ανθίζουν, αφού το κεφάλαιο ορίζει τις τύχες των ανθρώπων.

Κλιμάκωση για τις Συμβάσεις

Ο χαιρετισμός που δημόσια απηύθυνε την περασμένη βδομάδα ο ΣΕΒ προς τη ΓΣΕΕ, για τη δράση της σχετικά με την ακρίβεια και τη συγκέντρωση που διοργάνωσε στο Σύνταγμα, φανερώνει τη σήψη της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Επιβεβαιώνει ότι η στρατηγική και το πλαίσιο της ΓΣΕΕ βρίσκονται σε πλήρη στοίχιση με τις αξιώσεις των μεγαλοεργοδοτών και, κατά συνέπεια, σε αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Μια συνδικαλιστική οργάνωση που σ' ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, όπως αυτό της ακρίβειας, δέχεται για τη στάση της τα εύσημα αυτών που παράγουν και αναπαράγουν το πρόβλημα, ταυτόχρονα αποδεικνύει περίτρανα τον βαθιά αντιδραστικό της ρόλο απέναντι στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους.

Τα συχαρίκια των βιομηχάνων δεν προέκυψαν από το πουθενά. Είναι συνέχεια της εκφρασμένης ικανοποίησής τους για τη διαχρονική στήριξη που τους παρέχει η συνδικαλιστική πλειοψηφία σε όλα τα κρίσιμα για την κερδοφορία τους ζητήματα. Είναι ακόμα συνέχεια της ικανοποίησής τους για τη Σύμβαση στην οποία συμφώνησε η ΓΣΕΕ και με την οποία οι μισθοί αυξάνονται κατά λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα. Με αυτή τη Σύμβαση, οι μεγαλοεργοδότες που μονοπωλούν την παραγωγή και το εμπόριο εξασφάλισαν την αδιατάραχτη αύξηση της κερδοφορίας τους. Το ίδιο τους εγγυάται τώρα και το πλαίσιο που προβάλλει η ΓΣΕΕ για την ακρίβεια, αφού η κερδοφορία των επιχειρήσεων και η πολιτική που τη στηρίζει μένουν στο απυρόβλητο.

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία δε λέει κουβέντα για αυξήσεις στους μισθούς που θα θωρακίζουν το λαϊκό εισόδημα από την ακρίβεια και θα εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση στα λαϊκά στρώματα. Εκλεισε άρον άρον τη διετή Σύμβαση και δε λέει κουβέντα για την καπιταλιστική κερδοφορία σε κάθε κλάδο. Δεν αρθρώνει λέξη για τα μονοπώλια και την πολιτική που τα θρέφει. Και δεν το κάνει επειδή είναι το μακρύ χέρι αυτών των οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι ο αξιόπιστος «κοινωνικός εταίρος», στον οποίο οι μεγαλοεργοδότες και τα κόμματά τους μπορούν να βασίζονται. Γι' αυτό ο ΣΕΒ χαιρέτισε τη συγκέντρωση στις 19 του Ιούνη. Γι' αυτό και στις εκδηλώσεις της χωράνε όλοι. Από τους εκπροσώπους του δικομματισμού, μέχρι διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων που «βαφτίζονται» συνδικαλιστές.

Είναι ιδιαίτερα θετικό το γεγονός ότι οι συγκεντρώσεις της πλειοψηφίας, όπως και αυτή της περασμένης Πέμπτης, έχουν ολοένα και πιο μικρή μαζικότητα, αφού οι εργαζόμενοι γυρνάνε την πλάτη στους εργατοπατέρες και στους ΣΥΝεργάτες τους. Διπλά αισιόδοξο όμως είναι το γεγονός ότι υπάρχουν δυνάμεις που κάτω από τεράστιες δυσκολίες και εμπόδια συνεχίζουν τη μάχη των Συμβάσεων, διεκδικώντας ικανοποιητικούς μισθούς και μεροκάματα, χτυπώντας με το πλαίσιό τους την καρδιά της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Είναι οι δυνάμεις που συσπειρώνει το ΠΑΜΕ. Είναι οι Ομοσπονδίες που συνεχίζουν με απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, έχοντας ήδη καταγράψει μαζικές μάχες όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτές οι δυνάμεις κερδίζουν μέρα με τη μέρα την εμπιστοσύνη ολοένα και περισσότερων εργαζομένων, δίνοντας σθεναρή απάντηση στους εκλεκτούς των βιομηχάνων και στην πολιτική που αυτοί υπηρετούν.