ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μακριά από τις ξέρες

Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Καλώς τους κι ας αργήσανε. Οι αναλυτές.

Που φωτίζουν, επιτέλους, το τοπίο ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι μίζεροι τι φταίει και κυκλοφορεί τόση δυστυχία τριγύρω.

Το συμπέρασμα προβάλει πεντακάθαρο: Κάποιοι τρώνε περισσότερο, ειδικά οι Κινέζοι κι έτσι αυξάνονται οι τιμές και πεινάνε οι υπόλοιποι. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κακό για όλους, οι εφοπλιστές κερδίζουν οι άνθρωποι κι όταν κερδίζουν οι εφοπλιστές κερδίζει η πατρίδα, άρα κερδίζουμε όλοι.

Είναι ψυχολογικό, τελικά, το πρόβλημα της δυστυχίας. Εχουμε πάθει αυτό το σύνδρομο της «διευρυμένης συνείδησης» και δε βλέπουμε, για παράδειγμα, πως υπάρχουν γύρω μας και δημοσιογράφοι που κάνουν τίμια και παστρικά την έρευνά τους.

Οπως υπάρχουν και συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ που πασχίζουν για την ενότητα στο πρόβλημα. Στην ενότητα με το ΣΕΒ, επιμένουν οι κακές γλώσσες. Αλλά τι περιμένεις από κομμουνιστές που θέλουν όλο να περνάνε τη γραμμή του Κόμματος κι επιμένουν πως πρέπει να φύγουν από τη μέση οι ενδιάμεσοι που θολώνουν την εικόνα.

Πέρα από τα εξάστηλα και τις αναλύσεις τους, πάντως, η ζωή συνεχίζεται κανονικά: με ανεργία, ελαστικά ωράρια, αυξήσεις στο ρεύμα, όλο και πιο μικρό καλάθι... Με συσσώρευση οργής, δηλαδή.

Κάτι που κάνει επείγουσα την ανάγκη για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, επιμένουν οι αναλυτές. Ωστε να μη φτάσει ποτέ ο οργισμένος να βλέπει πως πέρα από το φαινόμενο της ακρίβειας, υπάρχει η πραγματικότητα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής ως πρόβλημα που γεννά όλα τ' άλλα. Αυτό δεν το λένε, οι αναλυτές.

Μέχρι που χωρίς ενδιάμεσους θα αρχίσεις να βλέπεις ξανά τη διέξοδο. Κοντά είσαι...

Σ' αυτόν τον τόπο, ευτυχώς, η ιστορία δεν περιέχει μόνο λίστες με λαμόγια.

ΠΑΜΕ, γι' άλλα, αν εννοείς...

Και με το ΚΚΕ για να κάνουμε την ιδιοκτησία από ατομική κοινωνική.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΟΙ ΑΝΕΤΟΙ: «το ράλι στις τιμές των εμπορευμάτων, δηλαδή του πετρελαίου, των μετάλλων και των αγροτικών προϊόντων δεν έχει στεναχωρήσει καθόλου μια μικρή ομάδα συμπατριωτών μας. Πρόκειται για τους εφοπλιστές, που κερδίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τη μέρα από το μίσθωμα των πλοίων τους για τη μεταφορά κάθε είδους φορτίων. Είναι τόσο μεγάλη η συσσώρευση χρήματος που ορισμένοι έχουν στραφεί στη δημιουργία γραφείων διαχείρισης της περιουσίας τους» (το σχόλιο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΡΩΝΕ: «αν ζούσαν οι πρόγονοί μας και μας έβλεπαν, σίγουρα θα έμεναν άφωνοι. Από το πόσο καλύτερα απ' αυτούς περνάμε. Κι όμως, νιώθουμε στεναχώρια. Ισως και δυστυχισμένα. Διότι πιστεύουμε πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και πως η ζωή μας χειροτερεύει (...) η ανασφάλεια κυριαρχεί στις διαθέσεις του κόσμου (...) η ενέργεια ακριβαίνει, κάνοντας δυσπρόσιτα πολλά καθημερινά κεκτημένα. Η παγκοσμιοποίηση κάνει πλούσιους μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που μέχρι πρότινος τρέφονταν με ελάχιστους κόκκους ρυζιού. Τώρα απαιτούν κρέας, ψωμί, οπωροκηπευτικά και κοτόπουλα. Κάνοντας την τροφή πανάκριβη» (ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΜΕ ΤΗ... ΜΥΓΑ: «είναι σαν να έχουμε γίνει όλοι μια μεγάλη παρέα που περνάει καλά, καλύπτει ο ένας τον άλλον και που μας εκνευρίζουν οι "τρελοί του χωριού" που επιμένουν ότι "ρε παιδιά δε γίνεται έτσι άλλο, δεν πάει πουθενά η χώρα". Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ακόμη και σ' εμάς τους δημοσιογράφους ανθεί το σπορ της υπηρετικής δημοσιογραφίας που τα βλέπει όλα τέλεια και απλώς απολογείται για το σύστημα. Μην ξεχνάμε πως σε κάποιους κύκλους στη γενιά μας, ακόμη και ο επιτυχημένος δημοσιογράφος είναι εκείνος που έχει βγάλει πολλά λεφτά και καθορίζει παιχνίδια εξουσίας στο παρασκήνιο, όχι εκείνος που ασχολείται με την έρευνα. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Το μικρόβιο έχει μπει στο ελληνικό DNA (...) έχουμε γίνει τόσο μπλαζέ και ανεκτικοί που ίσως πάσχουμε όλοι μας από το σύνδρομο της διευρυμένης συνείδησης» (ο Αλέξης Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΑΤΟΪΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ πλασάρονται σε ελληνικά πανεπιστήμια

ΤΟ ΒΗΜΑ: Οχι σε όλους

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αδηφάγα κομματικά ταμεία και μίζες απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΖΗΜΕΝΣ ΤΕΛΟΣ με άνωθεν εντολή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΤΙΣ ΞΕΡΕΣ για λόγους οικονομίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Και «κάποιος υπουργός» κύριε εισαγγελέα;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πόσο ασφαλείς ταξιδεύουμε;

ΕΘΝΟΣ: ΑΝΩ ΚΑΤΩ το πολιτικό σύστημα

ΤΑ ΝΕΑ: Δίναμε 5.000.000 ευρώ τον χρόνο για μίζες

Η ΧΩΡΑ: Ο μαέστρος της μίζας

Η ΑΥΓΗ: Ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει το γάντι

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Ποιους κρατάει ο Τσουκάτος

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΜΑΥΡΑ ΛΕΦΤΑ Ο ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΕΧΑΣΑΝ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ ΤΑ ΡΕΤΙΡΕ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Οι ΗΠΑ καρφώνουν τώρα και τη ΝΔ

Οι ενδιάμεσοι που θάβουν την ελπίδα

«Πόση δυστυχία μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Η Χάνα Αρεντ απαντούσε σε αυτό το ερώτημα το 1969, στο βιβλίο της "Η κρίση της δημοκρατίας". Εξηγούσε κάτω από ποιες συνθήκες οι άνθρωποι εξωθούνται στην εξέγερση: "Μόνο όταν έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι οι συνθήκες θα μπορούσαν να αλλάξουν αλλά δεν αλλάζουν, μόνο τότε ξεσπάει η οργή". Τότε φωτισμένες πρωτοπορίες οδηγούν τους καταπιεσμένους και τους δυστυχισμένους στην εξέγερση. Οταν βέβαια αυτές οι πρωτοπορίες προτιμούν να παραδοθούν μαζί με τα όπλα τους στον εχθρό, η κυρίαρχη τάξη τρίβει τα χέρια της. Ο Πρίμο Λέβι στο βιβλίο του "Οσοι βούλιαξαν και όσοι σώθηκαν" έγραφε πως ο χώρος ανάμεσα στους διωκόμενους και τους διώκτες τους δεν είναι ποτέ κενός: "κατοικείται από πρόσωπα παθητικά και αξιοθρήνητα". Οταν ο πολιτικός χώρος αδειάσει από τέτοια πρόσωπα, που δε θα μπορούν πια να κρύβονται πίσω από προσωπεία, τότε οι διωκόμενοι θα μπορούν να ξεχωρίζουν πιο εύκολα τους φίλους από τους διώκτες τους» (ο Ρούσσος Βρανάς στα ΝΕΑ).

και η ΣΕΒαστή «ενότητα στο πρόβλημα»

«"Οσον αφορά την παράταξή μας, την ΠΑΣΚΕ, έχουμε αποδείξει ότι παλεύουμε και προωθούμε με κάθε τρόπο την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ενότητας στη βάση των κοινών μας προβλημάτων" (...) Ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ μέμφεται εμμέσως πλην σαφώς "όσους έχουν αναλάβει επαγγελματικά το πέρασμα της γραμμής του κόμματος στα συνδικάτα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ιδεολογικής καθαρότητας"» (δήλωση του στελέχους της ΠΑΣΚΕ Στ. Ανέστη, στο ΠΑΡΟΝ).