Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Που φωτίζουν, επιτέλους, το τοπίο ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι μίζεροι τι φταίει και κυκλοφορεί τόση δυστυχία τριγύρω.

Το συμπέρασμα προβάλει πεντακάθαρο: Κάποιοι τρώνε περισσότερο, ειδικά οι Κινέζοι κι έτσι αυξάνονται οι τιμές και πεινάνε οι υπόλοιποι. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κακό για όλους, οι εφοπλιστές κερδίζουν οι άνθρωποι κι όταν κερδίζουν οι εφοπλιστές κερδίζει η πατρίδα, άρα κερδίζουμε όλοι.

Είναι ψυχολογικό, τελικά, το πρόβλημα της δυστυχίας. Εχουμε πάθει αυτό το σύνδρομο της «διευρυμένης συνείδησης» και δε βλέπουμε, για παράδειγμα, πως υπάρχουν γύρω μας και δημοσιογράφοι που κάνουν τίμια και παστρικά την έρευνά τους.

Οπως υπάρχουν και συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ που πασχίζουν για την ενότητα στο πρόβλημα. Στην ενότητα με το ΣΕΒ, επιμένουν οι κακές γλώσσες. Αλλά τι περιμένεις από κομμουνιστές που θέλουν όλο να περνάνε τη γραμμή του Κόμματος κι επιμένουν πως πρέπει να φύγουν από τη μέση οι ενδιάμεσοι που θολώνουν την εικόνα.

Πέρα από τα εξάστηλα και τις αναλύσεις τους, πάντως, η ζωή συνεχίζεται κανονικά: με ανεργία, ελαστικά ωράρια, αυξήσεις στο ρεύμα, όλο και πιο μικρό καλάθι... Με συσσώρευση οργής, δηλαδή.

Κάτι που κάνει επείγουσα την ανάγκη για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, επιμένουν οι αναλυτές. Ωστε να μη φτάσει ποτέ ο οργισμένος να βλέπει πως πέρα από το φαινόμενο της ακρίβειας, υπάρχει η πραγματικότητα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής ως πρόβλημα που γεννά όλα τ' άλλα. Αυτό δεν το λένε, οι αναλυτές.

Μέχρι που χωρίς ενδιάμεσους θα αρχίσεις να βλέπεις ξανά τη διέξοδο. Κοντά είσαι...

Σ' αυτόν τον τόπο, ευτυχώς, η ιστορία δεν περιέχει μόνο λίστες με λαμόγια.

ΠΑΜΕ, γι' άλλα, αν εννοείς...

Και με το ΚΚΕ για να κάνουμε την ιδιοκτησία από ατομική κοινωνική.