Η βιομηχανική δραστηριότητα στην πόλη αυξάνεται, το ίδιο και ο πληθυσμός της εργατικής τάξης, οι απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς και η στυγνή εκμετάλλευση εντείνονται, το ίδιο και η οργάνωση των εργατών στα σωματεία και το 1914 οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι του Πειραιά κατεβαίνουν σε απεργία. Το 1924, ο «Ρ» ενημερώνει τους εργάτες για τη δολοφονία από δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, τον προηγούμενο χρόνο, 11 εργατών στο λιμάνι. Το 1983 μετατρέπεται σε πεδίο μάχης από δυνάμεις καταστολής για την ιδιωτικοποίησή του.

Ιδιαίτερης σημασίας, η Κομματική Οργάνωση Ναυτεργατών (ΚΟΝ) του ΚΚΕ, όπου «γεννιέται, αναπτύσσεται και ατσαλώνεται μέσα σε ανειρήνευτη ταξική πάλη με το εφοπλιστικό κεφάλαιο», με ιστορία συνυφασμένη με εκείνη του συνδικαλιστικού και ναυτεργατικού κινήματος. Ξεχωριστές οι στιγμές από τη δράση και τους αγώνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά, όπου προειδοποιεί: «Η επίθεση στα δικαιώματά μας είναι καλά οργανωμένη. Να οργανωθούμε και εμείς, να αντεπιτεθούμε. Να δυναμώσουμε το ΠΑΜΕ, την ταξική ανυπακοή, την προοπτική των αγώνων».

«Αυτοί που μας έκλεψαν το βιβλίο από τα χέρια, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι»... οι στίχοι του Μπρεχτ δίνουν το στίγμα για «το σχολείο των αναγκών μας». Καθώς το σημερινό «είναι ταξικό και άδικο. Φιλοδοξεί να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι. Και σ' αυτό το σύστημα το στάρι είναι οι λίγοι, όσοι έχουν να ακριβοπληρώσουν τη μόρφωση και η ήρα είμαστε εμείς, οι πολλοί, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών», υπογραμμίζεται κατά τη διάρκεια συζήτησης στο χώρο, με τους Π. Ζάχαρη και Μ. Μπίκα, εκ μέρους της Μαθητικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, και Β. Πατσάκο φοιτητή.

Στη σκηνή, ερασιτεχνικά συγκροτήματα τραγουδούν για όσα «όνειρα κοστίζουν ακριβά», καλούν «όποιον "ψήνεται" να τραγουδήσουμε παρέα» και «μεταλλιές», βραχνές φωνές και «βρώμικες» κιθάρες δίνουν τη σκυτάλη στον τραγουδοποιό και ερμηνευτή Χρ. Θηβαίο.

«Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός», είναι η απάντηση που στέλνουν με όλη τους τη φωνή δεκάδες Κνίτες στο σκηνικό της μίζας, της αρπαχτής και των σκανδάλων. Στο βήμα ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Πρωτούλης, καλεί λαό και νεολαία να κάνει τη σύγκριση: «Να βάλει δίπλα την ιστορία και τη σημερινή δράση του ΚΚΕ. Τους χιλιάδες εξορισμένους, τους εκτελεσμένους που θα τους χάριζαν τη ζωή αν απαρνιούνταν το ΚΚΕ και το λαό μας και σήμερα τους δεκάδες απολυμένους κομμουνιστές εργάτες, τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, που αντέχουν στο σημερινό επίπεδο θυσιών και δεν ξεπουλιούνται, δεν αγοράζονται, παλεύουν με ανιδιοτέλεια. Και από την άλλη να βάλει τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα και τα στελέχη τους. Να βάλει το σύστημα που υπερασπίζουν και βγάζει μπόχα και δυσωδία. Αυτή η σαπίλα δεν καθαρίζει. Ορισμένοι, όπως ο ΣΥΝ, θέλουν να την αρωματίσουν. Είναι πρόθυμοι να συμβάλουν για να σωθεί το "καημένο" το πολιτικό σύστημα, που δήθεν καταρρέει»...

«Σήμερα, σημειώνει, περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να κυριαρχήσει στην εργατική τάξη και το λαό, η ιδέα της ρήξης και της ανατροπής. Οποτε ο λαός μας, στον αιώνα που πέρασε, έγραφε λαμπρές σελίδες, ήταν όποτε ακολουθούσε τα συνθήματα και τους στόχους, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Αυτό προτείνουμε και σήμερα στο λαό. Ενα δρόμο που δεν το κρύβουμε θα έχει θυσίες, αλλά αυτές είναι πολύ μικρότερες από τις θυσίες που καταβάλλουμε κάθε μέρα στο βωμό της κερδοφορίας μιας χούφτας πλουτοκρατών. Είναι ο δρόμος που θα φέρει την εργατική τάξη στην εξουσία, μέσα από τη συγκρότηση μιας πλατιάς συμμαχίας όλων των καταπιεσμένων από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό».

Αναφερόμενος στη συνθήκη της Λισαβόνας και το «όχι» του ιρλανδικού λαού, υπογραμμίζει: «Περισσότερος κόσμος από πριν, βλέπει σήμερα πως αυτό το οικοδόμημα δε φτιάχτηκε για τους λαούς. Είναι παράδεισος για την πλουτοκρατία και φυλακή για τους λαούς. Να αρχίσουμε να το ξηλώνουμε. Για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική Ευρώπη των λαών, κόντρα στους συμβιβασμένους και τους οπορτουνιστές, που και εδώ βρίσκουν... λάθος διαχείριση, κυριαρχούν τάχα οι φιλελεύθεροι και όχι οι κεντροαριστεροί. Μαζί μακελεύουν τους λαούς».

Ενώ για τη διαχρονική προσπάθεια συκοφάντησης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος (με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα στην «Καθημερινή», με τίτλο «Ακρότητες συνδικαλιστών» και αναφορά στους εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και του βιοτεχνικού πάρκου στο Σχιστό), τόνισε: «Τους ενόχλησε γιατί τα ταξικά σωματεία παλεύουν να οργανώσουν τους εργάτες που είναι ασυνδικάλιστοι και είναι ελεύθεροι οι εργοδότες να... τους κάνουν ό,τι θέλουν. Τους ενόχλησε γιατί τα ταξικά συνδικάτα παλεύουν να μη σκοτώνονται οι εργάτες σαν τα σκυλιά στο δρόμο, αλλά να έχουν ιατρείο και ασθενοφόρο. Τους ενόχλησε γιατί έχουν κύρος και σεβασμό στους εργάτες, δεν είναι σαν τους οσφυοκάμπτες της ΓΣΕΕ. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν τα "πιάνουν". Συμβάσεις ψίχουλα δεν υπογράφουν. Δύσκολα τα πράγματα για το κεφάλαιο. Το ΚΚΕ έχει ρίζες στην εργατική τάξη, αυτό είναι που τρομάζει το κεφάλαιο».

Και κατέληξε: «Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς. Μαθαίνουμε από την Ιστορία του Κόμματός μας, υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που οικοδόμησε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα, στήνουμε ξανά όρθιο το όραμα της σοσιαλιστικής κομμουνιστικής κοινωνίας, του κόσμου χωρίς εκμετάλλευση. Το μέλλον είναι κόκκινο. Συνεχίζουμε ως τη νίκη»!