Για του λόγου το αληθές, μπορεί κανείς να ανατρέξει και στο πρόσφατο παρελθόν. Τα επίσημα - και ενδεικτικά μόνο - στοιχεία λένε ότι το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, από το 1999 μέχρι και το Νοέμβρη του 2003, έκρινε 128 απεργίες παράνομες και μόνο 15 νόμιμες. Από τις 128, οι 81 κρίθηκαν και καταχρηστικές. Από το 1985 μέχρι το 2001, 104 απεργίες κρίθηκαν παράνομες και 17 νόμιμες. Η αναλογία ανάμεσα στις αθωωτικές και τις καταδικαστικές αποφάσεις δείχνει ποιανού τα συμφέροντα υπερασπίζεται η Δικαιοσύνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι με τη ρύθμιση, που πρόσφατα νομοθέτησε το υπουργείο Δικαιοσύνης, στενεύει ο κλοιός ακόμα και για τις ελάχιστες εκείνες δικαστικές αποφάσεις που ευνοούν τους απεργούς εργαζόμενους. Για να αισθάνεται το κεφάλαιο εντελώς σίγουρό ότι καμιά απεργία δε θα γλιτώσει από το δικαστικό απόσπασμα της εκάστοτε κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.
Η είδηση σοκάρει. Μια γυναίκα που αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα, παρέμεινε για 24 ώρες στην αίθουσα αναμονής νοσοκομείου της Νέας Υόρκης, περιμένοντας να γίνει η εισαγωγή της για νοσηλεία. Ξαφνικά λιποθύμησε και έπεσε στο έδαφος. Επί μια ώρα, υπάλληλοι της υπηρεσίας φύλαξης του νοσοκομείου, άλλοι ασθενείς, νοσηλευτές, ακόμα και γιατροί, περνούσαν από την αίθουσα αναμονής, έβλεπαν την άτυχη γυναίκα σωριασμένη στο έδαφος και έφευγαν αδιάφοροι, χωρίς να της προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια! Η γυναίκα πέθανε μισή ώρα μετά τη λιποθυμία της και χρειάστηκε άλλη μισή ώρα για να διαπιστώσουν το θάνατό της και να μαζέψουν πλέον το πτώμα της.
Οι σκληρές αυτές εικόνες είναι βγαλμένες από ένα σύστημα Υγείας και μια κοινωνία δομημένη εξ ολοκλήρου πάνω στο καπιταλιστικό κέρδος. Σε μια χώρα που όποιος έχει να πληρώσει θεραπεύεται, ενώ οι φτωχοί πάνε σαν το σκυλί στ' αμπέλι, η σαπίλα που διαμορφώνει η οικονομική πραγματικότητα έχει περάσει στη συνείδηση με τρόπο τέτοιο ώστε ακόμα και ένας κατάκοιτος στο έδαφος άνθρωπος να αποτελεί ένα αδιάφορο θέαμα, ακόμα και για εκείνους τους γιατρούς που υποτίθεται ότι ασκούν λειτούργημα και η δουλειά τους είναι να μεριμνούν για την υγεία όσων προστρέχουν στο νοσοκομείο.
Και το χειρότερο: Ανάμεσα στα «μέτρα» που πήρε το νοσοκομείο για την «αντιμετώπιση» ανάλογων περιστατικών στο μέλλον, είναι να μην ξεπερνάει ο χρόνος αναμονής των ασθενών προς εισαγωγή τις 10 ώρες! Πάλι καλά που δεν επέβαλαν πρόστιμο στην άτυχη γυναίκα που έγινε αφορμή για να βγει στην επιφάνεια ακόμα μια φορά η δυσοσμία από ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι.
Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Ο λόγος για την απόφαση της ολλανδικής κυβέρνησης να... προστατεύσει δήθεν τους πολίτες της από τις επιβλαβείς συνέπειες του καπνού. Ετσι, στα χνάρια κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών, προχωρά στην εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Οσο για τους πελάτες των αμέτρητων coffee shops, θα μπορούν να καπνίζουν την ποικιλία κάνναβης της αρεσκείας τους, αρκεί... να μην την αναμειγνύουν με καπνό.
Στο όνομα της «υγείας», εφαρμόζεται ξεδιάντροπα μια άρρωστη και υποκριτική πολιτική, τη στιγμή μάλιστα που: Οι αιφνίδιες επιδράσεις της κάνναβης προκαλούν παροδικές ψυχώσεις, ανάπτυξη μακροχρόνιων προβλημάτων ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανόμενων της κατάθλιψης, της ψύχωσης και της σχιζοφρένειας. Ο αριθμός των νεαρών χρηστών κάνναβης στην Ολλανδία βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Το 30% των νέων χρηστών αναφέρουν την κάνναβη ως την κύρια ουσία κατάχρησης. (Ετήσια Εκθεση 2004, του «Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην ΕΕ και τη Νορβηγία»). Και φυσικά ο λόγος δεν είναι μόνο ότι τα ναρκωτικά αποτελούν ένα ισχυρό όπλο κοινωνικού ελέγχου, αλλά αποφέρουν τεράστια κέρδη. Η Ολλανδία έχει αναδειχτεί σε πραγματικό χρυσωρυχείο συναλλάγματος, ο «ναρκωτουρισμός» δίνει και παίρνει, με τις πωλήσεις μαριχουάνας και χασίς να αποφέρουν ετησίως περίπου 3 δισ. δολάρια. Αν αυτό δεν είναι επιβολή της ναρκωκουλτούρας, ως βρώμικης αξίας που προβάλλει το σύστημα στο όνομα της προστασίας της υγείας από το κάπνισμα, τότε τι είναι;