Την περασμένη Παρασκευή, το δικαστήριο του Πειραιά έκρινε παράνομη και καταχρηστική την απεργία που είχαν κηρύξει ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ για τους ναυτεργάτες του «Παναγία Τήνου». Η απόφαση δεν εξέπληξε κανέναν, αφού η αποστολή και ο ρόλος της Δικαιοσύνης στο αστικό σύστημα είναι να προασπίζεται τα συμφέροντα των εργοδοτών, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Βεντούρης και το σύνολο των εφοπλιστών που εκπροσωπεί. Το νέο κρούσμα έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις καταδικαστικών αποφάσεων σε βάρος σωματείων και ομοσπονδιών, που κάνουν φύλλο και φτερό τα επιχειρήματα κάθε απολογητή της «ανεξάρτητης» δήθεν και «αμερόληπτης» Δικαιοσύνης.

Για του λόγου το αληθές, μπορεί κανείς να ανατρέξει και στο πρόσφατο παρελθόν. Τα επίσημα - και ενδεικτικά μόνο - στοιχεία λένε ότι το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, από το 1999 μέχρι και το Νοέμβρη του 2003, έκρινε 128 απεργίες παράνομες και μόνο 15 νόμιμες. Από τις 128, οι 81 κρίθηκαν και καταχρηστικές. Από το 1985 μέχρι το 2001, 104 απεργίες κρίθηκαν παράνομες και 17 νόμιμες. Η αναλογία ανάμεσα στις αθωωτικές και τις καταδικαστικές αποφάσεις δείχνει ποιανού τα συμφέροντα υπερασπίζεται η Δικαιοσύνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι με τη ρύθμιση, που πρόσφατα νομοθέτησε το υπουργείο Δικαιοσύνης, στενεύει ο κλοιός ακόμα και για τις ελάχιστες εκείνες δικαστικές αποφάσεις που ευνοούν τους απεργούς εργαζόμενους. Για να αισθάνεται το κεφάλαιο εντελώς σίγουρό ότι καμιά απεργία δε θα γλιτώσει από το δικαστικό απόσπασμα της εκάστοτε κυβέρνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.