Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το ΠΟΝΤΙΚΙ

Οι τύποι τα 'χουν αρπάξει χοντρά, έτσι δουλεύει το σύστημα. Τίποτα νέο σ' αυτό. Σε καιρούς έντασης του ανταγωνισμού, κάποιο κέντρο έβγαλε ορισμένα άπλυτα στη φόρα, θα λειτουργήσει η διαφάνεια «θα κάψουμε δύο - τρεις εμείς, κάψτε κάποιον κι εσείς, να κλείσει το θέμα» και το σύστημα θα συνεχίσει να λειτουργεί. Ποιο είναι το καινούργιο; Κανένα!

Απλά, στης διαφάνειας τον καιρό, υπάρχει χώρος για να γελάει και κάθε πικραμένος. Καθώς καλοί οι φίλοι, καλύτεροι οι πικραμένοι. Εκτός κι αν είσαι άνεργος ή μισθωτός οπότε πληρώνεις τα σπασμένα και των δύο.

Οταν, όμως, ένας τύπος στον οποίο εμπιστεύεσαι την ενημέρωσή σου σου λέει σοβαρά - σοβαρά πως οι Αμερικανοί απλά ψάχνανε για τρομοκρατία και πέσανε τυχαία πάνω στις μίζες της «Ζήμενς» - ενώ τώρα θα ψάξουν κατευθείαν για μίζες στον ΟΤΕ - κι εσύ ανοίγεις το στόμα μέχρι που να ακουμπήσει το σαγόνι στο στέρνο σου, ε, είσαι άξιος της ...διασκέδασής σου.

Πώς το 'πε ο Χατζηνικολάου; Ο Λιάπης για ένα αεροπορικό εισιτήριο απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης περισσότερο από τον Τσουκάτο με το ένα εκατομμύριο ευρώ; Γιατί, λέει, είναι συγγενής του Καραμανλή. Και όχι γιατί τα συγκροτήματα προσπαθούν να ρίξουν στα μαλακά το ΠΑΣΟΚ;

Μη σαλτάρετε με όσα διαβάζετε κι ακούτε. Κάτι πρέπει να κάνουν και οι δημοσιογράφοι για να βγάλουν το ψωμί τους. Δηλαδή, γιατί έχει δικαίωμα ένας να πλασάρει ως ρεπορτάζ το διαφημιστικό πρόγραμμα μιας τράπεζας και δεν έχει δικαίωμα ο άλλος να χαρακτηρίζει αταξική κοινωνία τις ΗΠΑ; Ο καθένας ό,τι έχει πουλάει. Εδώ προκύψανε ως και ψύλλοι με Πρωτόκολλο, μισή σελίδα ρεπορτάζ, παρακαλώ.

Ασχετο: Αγοράζουν, λέει, λιγότερα οι καταναλωτές, παίρνουν υπόψη τις τιμές κι αυτό αναγκάζει τις εταιρείες που ελέγχουν παγκόσμια τη διατροφή να απολύουν εργαζόμενους για να διατηρήσουν ψηλά τα κέρδη τους. Τι παθαίνουν οι φουκαριάρικες οι εταιρείες... Που τα «παθήματά» τους τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ετσι κι αλλιώς αυτοί τα πληρώνουν σ' αυτό το σύστημα των εταιρειών. Εκτός και αν αποφασίσουν να τις καταργήσουν. Βάλτε πλώρη, λοιπόν...

Πάμε Πρέσπα, μπας και βρούμε το ίσο μας;