Και την «οικολογία» βάζουν στο παιχνίδι του μασκαρέματος του αστικού πολιτικού συστήματος, που παίζουν ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου. Βασική τους επιδίωξη είναι να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε να εγκλωβιστούν τα λαϊκά στρώματα, που ριζοσπαστικοποιούνται απέναντι στη βάρβαρη πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και να μειωθεί η λαϊκή αντίσταση που συνεχώς αναπτύσσεται.

Σχεδόν αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007, την τιμητική του σε αυτό το παιχνίδι, είχε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η διαρκής προβολή του ως μοναδικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης, απέναντι στο δικομματισμό, τα γκάλοπ που έδιναν μεγάλα ποσοστά, η πιθανότητα συνεργασίας του με το ΠΑΣΟΚ, που τους...«εκτοξεύει» ακόμα και στο 42%, είναι ορισμένα κομμάτια του «παζλ», που σιγά σιγά συνθέτονται και εμφανίζουν όλες τις εκδοχές των «εναλλακτικών σεναρίων» στη δικομματική εναλλαγή. Αλλα εναλλακτικά σενάρια θέλουν τη δημιουργία νέων κομμάτων είτε μέσα από τη ΝΔ είτε μέσα από το ΠΑΣΟΚ, με ομάδες, «ρεύματα» και τάσεις να φιγουράρουν κάθε Κυριακή στις σελίδες του αστικού Τύπου.

Εσχάτως, το κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων εμφανίζεται σε δημοσκοπήσεις εφημερίδων να παίρνει ποσοστό της τάξης του 3,5% και να μπαίνει στη Βουλή. Την ίδια στιγμή, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του κόμματος των οικολόγων δηλώνει πως «εμείς ασκούμε κριτική στην Ευρώπη, αλλά θέλουμε να συμβάλουμε στη μετατροπή της σε πολιτική οντότητα» και πως «θα επιδιώξουμε αλλαγές για έξοδο από την κρίση είτε από την αντιπολίτευση είτε από κυβερνητική θέση, στη βάση ενός προγράμματος». Αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με όλους και όλα...

Το περιβαλλοντικό πρόβλημα είναι πράγματι ιδιαίτερα οξυμένο. Και αγγίζει τα λαϊκά στρώματα περισσότερο από κάθε άλλον. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι η βασική αιτία δημιουργίας αυτών των προβλημάτων. Η μόλυνση των υδάτων, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ανυπαρξία ελεύθερων χώρων, οι πυρκαγιές που καταστρέφουν το δασικό πλούτο, με συνέπεια τις πλημμύρες, η βιομηχανική και θαλάσσια ρύπανση, οι ανεξέλεγκτες χωματερές, είναι μόνο μερικά από τα μεγάλα οικολογικά προβλήματα. Εκτός όμως από το φυσικό περιβάλλον, υπάρχει και το περιβάλλον στους χώρους εργασίας, εκεί όπου καθημερινά η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι εκτεθειμένη στους σοβαρούς κινδύνους της επιχειρηματικής ασυδοσίας με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό το περιβάλλον πολύ λίγα έχουν να πουν οι «οικολόγοι». Γιατί, αν «αγγίξουν» αυτήν την πλευρά, τότε θα πρέπει να μιλήσουν για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος.

Ολα τα παραπάνω δε λύνονται, όση οικολογική ευαισθησία δείξουν είτε κόμματα, είτε οργανώσεις, είτε φορείς. Αλλωστε, οικολογική ευαισθησία δείχνει ο Αμερικανός Αλ Γκορ, που είναι ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την επέμβαση σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, με συνέπεια και την καταστροφή των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χωρών. Παρ' όλα αυτά, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, για να αναλύσει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την υπερθέρμανση, την τρύπα του όζοντος και την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Και να αντιπαραθέσει την «πράσινη οικονομία». Δηλαδή, νέα πεδία επενδύσεων και κερδών για το κεφάλαιο. Ο κ. Κλίντον, πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, είπε μάλιστα ότι αυτός ο τομέας είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για τον καπιταλισμό.

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν είναι ξεκομμένα από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα Μέσα Παραγωγής, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι καθόλου άσχετα με το γεγονός, για παράδειγμα, ότι το ζήτημα της μόλυνσης των νερών σχετίζεται με την ανεξέλεγκτη βιομηχανική ρύπανση ή τη διαχείριση των υδάτινων πόρων από επιχειρηματίες. Αυτό που ενδιαφέρει τον κεφαλαιοκράτη είναι το κέρδος. Ετσι, η αντιρρυπαντική τεχνολογία έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οπως και η ποιότητα του νερού στην περίπτωση που οι πολυεθνικές το διαχειρίζονται.

Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των αντιπλημμυρικών έργων. Εργα που δε γίνονται, γιατί πολύ απλά δεν αποφέρουν οικονομικά οφέλη σε εκείνους που θα τα κατασκευάσουν. Ετσι, είναι συνειδητή πολιτική επιλογή ολόκληρη η χώρα κάθε χρόνο να είναι ανοχύρωτη από τέτοια φαινόμενα με συνέπεια την καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων καλλιεργειών.

Το χαρακτηριστικότερο όμως είναι εκείνο που αφορά στο «διατροφικό σκάνδαλο» - όπως το χαρακτήρισαν όταν αποκαλύφθηκε πριν μερικούς μήνες - με τα ορυκτέλαια που έχουν «μπολιάσει» τη μεγάλη πλειοψηφία των τροφίμων. Το οποίο βεβαίως καθόλου σκάνδαλο δεν είναι. Απλά, οι επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων, κάνουν αυτό που επιβάλλει το συμφέρον τους. Τα ίδια καζάνια που μετέφεραν ορυκτέλαια μετέφεραν και ηλιέλαια. Λιγότερο κόστος, περισσότερο κέρδος. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κι αν κάποιος υποστηρίξει ότι «ναι, αλλά κάποια κυβέρνηση που θα μπορούσε να ελέγχει περισσότερο, να φτιάξει ελεγκτικούς μηχανισμούς κλπ. κλπ. θα μπορούσε να δώσει λύσεις», τότε καλό θα ήταν να σκεφτεί ότι στη χώρα μας υπάρχουν δεκάδες ελεγκτικοί μηχανισμοί, κρατικοί, νομαρχιακοί, δημοτικοί, αρμόδιοι γι' αυτό. Δεν παύουν όμως να είναι μηχανισμοί αυτού του κράτους που αφήνει τους εφοπλιστές να δολοφονούν εργάτες στο Πέραμα. Είναι μηχανισμοί του ίδιου κράτους που δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να χτίσουν μεγαθήρια μέσα σε δασικές εκτάσεις και ορεινούς όγκους (βλέπε Χωροταξικό Σχέδιο για Τουρισμό). Και που απλά, οι όποιες υπηρεσίες θα ελέγχουν αν τηρείται ή όχι ο συντελεστής δόμησης των ξενοδοχείων, που θα γίνουν ακόμα και στον Ολυμπο ή το Γράμμο...

Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει κάποια πολιτική πρόταση που θα δίνει πραγματικές ριζικές λύσεις (σ.σ. και όχι άμεσα μέτρα περιορισμού των αρνητικών επιπτώσεων που και αυτά είναι σημαντικά) σε αυτά τα ζητήματα, αν δεν ξεκινά και τελειώνει από το θέμα τού σε ποιον ανήκει και ποιος διαχειρίζεται το φυσικό πλούτο της χώρας και σε όφελος ποιου; Μπορούν να δοθούν λύσεις αν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός για ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων; Μπορούν να δοθούν λύσεις αν δεν υπάρξει πολιτική ανατροπή, πολιτικός αγώνας και ρήξη;

Η «καραμέλα» της οικολογίας φαίνεται πως είναι στα σχέδια όσων απεργάζονται σχέδια αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Το θέμα είναι οι εργαζόμενοι να μην πέσουν στην «πράσινη» παγίδα, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να τιμωρήσουν το δικομματισμό και όσους παίζουν παιχνίδια μαζί του. Γιατί τότε πραγματικά θα έχουν δει μόνο το «δέντρο» της οικολογικής ευαισθησίας και θα έχουν χάσει το «δάσος» των λαϊκών τους προβλημάτων, μεταξύ των οποίων είναι και το περιβάλλον. Κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας χρειάζεται για να σωθεί το περιβάλλον, επομένως αγώνας για τη λαϊκή εξουσία.

Από νομοθετική άποψη, δεν προωθήθηκε σχετικό Προεδρικό Διάταγμα που να ορίζει με ακρίβεια τις χρήσεις γης, το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται ως δραστηριότητα στο νησί(αερογραφία της Γυάρου όπως είναι σήμερα)

Η Γυάρος διοικητικά ανήκει στο Δήμο Ανω Σύρου και ιδιοκτησιακά στο υπουργείο Πολιτισμού. Αν και ως τόπος μαρτυρίου (φυλακή όπου υπέβαλλαν τους πολιτικούς κρατούμενους σε αφάνταστα βασανιστήρια) δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών έχει τεράστια ιστορική σημασία, η Πολιτεία άργησε προκλητικά να προχωρήσει στα ανάλογα μέτρα προστασίας. Κι όταν το έκανε, αρκέστηκε μόνο στη λήψη των άκρως αναγκαίων μέτρων, στα τυπικά δηλαδή νομοθετικά βήματα, τα οποία ουδέποτε συνοδεύτηκαν με τις αναγκαίες πράξεις.

Το Σεπτέμβρη του 2001 δημοσιεύτηκε απόφαση του τότε υπουργού Αιγαίου Ν. Σηφουνάκη (ΦΕΚ 772/19-9-2001, τεύχος Δ΄», με την οποία «Χαρακτηρίζονται διατηρητέα το κτίριο των φυλακών καθώς και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές, που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε (5) όρμων της νήσου Γυάρου». Τρεις μήνες αργότερα, με απόφαση του τότε υπουργού Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλου (ΦΕΚ 1680/17-12-2201, τεύχος Β΄), η Γυάρος χαρακτηρίστηκε ιστορικός τόπος και τα κτίριά της διατηρητέα. Η απόφαση έλεγε χαρακτηριστικά: «Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό τόπο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50, τη νήσο Γυάρο ή Γιούρα που βρίσκεται στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων και διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Ανω Σύρου, διότι αποτελεί σημαντικό χώρο ιστορικής μνήμης που έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Αποτελεί ζωντανή μαρτυρία των αγώνων του ελληνικού λαού για ελευθερία και δημοκρατία, σύμβολο καταδίκης των βασανιστηρίων και του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών. Επίσης, χαρακτηρίζουμε ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία το κτίριο των φυλακών, καθώς και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές, που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε (5) όρμων στη νήσο Γυάρο».

Απεικόνιση των ανεμογεννητριών στη Γυάρο σύμφωνα με τα σχέδια των εταιρειών

Επίσης, από νομοθετική άποψη, δεν προωθήθηκε σχετικό Προεδρικό Διάταγμα που να ορίζει με ακρίβεια τις χρήσεις γης, το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται ως δραστηριότητα στο νησί.

Ετσι, σήμερα η Γυάρος μαστίζεται από την εγκατάλειψη και τη μανία της φθοράς του χρόνου. Ταυτόχρονα, απειλείται από την παράνομη κτηνοτροφία και την καταπάτηση, αν και υπάρχει πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής των καταπατητών - κτηνοτρόφων του προϊσταμένου της Κτηματικής Υπηρεσίας Κυκλάδων (αριθμ. 1596/08.04.2003). Οπως έχουν καταγγείλει οι αντιστασιακές οργανώσεις, το νεκροταφείο των πολιτικών κρατουμένων 1947- 1952 βεβηλώνεται συνεχώς, ενώ το κτίριο της φυλακής και άλλες εγκαταστάσεις έχουν μετατραπεί σε κοπρώνες και χώρους σταβλισμού.

Η εγκατάλειψη της Γυάρου από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ασφαλώς δεν είναι τυχαία και το κυριότερο δεν οφείλεται σε οικονομική δυσπραγία. Στην πραγματικότητα - όπως και στην περίπτωση της Μακρονήσου - πρόκειται για μια πολιτική πρακτική που αποσκοπεί στον εκβιασμό του λαού, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων (που είναι συνδεδεμένες με την ιστορία του νησιού), ούτως ώστε να προωθηθούν εύκολα τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα: Θέλετε να αναδειχτεί ο ιστορικός τόπος της Γυάρου, θέλετε έργα και υποδομές γι' αυτό το σκοπό; Μόνο αν πατήσουν το νησί οι επιχειρήσεις ίσως γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται με τη μέθοδο της εγκατάλειψης.

Το ενδιαφέρον για τη Γυάρο των επιχειρηματικών ομίλων, που δραστηριοποιούνται στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, άρχισε να γίνεται έντονο και φανερό το 2005. Εκείνη τη χρονιά, ο όμιλος εταιρειών ITA (International Technological Applications SA - ITA Διεθνείς Τεχνολογικές Εφαρμογές ΑΕ) πραγματοποίησε μία μελέτη για τις δυνατότητες αξιοποίησης του νησιού στον τομέα της ενέργειας, δεδομένου ότι έχει ισχυρό αιολικό δυναμικό. Οπως έχει δηλώσει στο παρελθόν - και επανέλαβε στον «Ρ» - ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Αντώνης Γερασίμου η μελέτη εκείνη κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: Στη Γυάρο μπορεί να δημιουργηθεί ένα από τα μεγαλύτερα αιολικά πάρκα στην Ευρώπη που θα έχει εγκατεστημένη ισχύ 300 MW και θα παράγει ηλεκτρική ενέργεια 1 εκατομμυρίου MWh το χρόνο, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα εξοικονομεί 250.000 τόνους πετρελαίου ετησίως, ενώ θα απαλλαγεί και από 785.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα». Μια τέτοια επένδυση απαιτεί τη χρησιμοποίηση ολόκληρου του νησιού, αλλά η εταιρεία ΙΤΑ διαβεβαιώνει ότι αυτό θα γίνει «κάτω από αυστηρές προδιαγραφές και με πλήρη σεβασμό στην ιστορία του νησιού» ενώ, η εταιρεία που θα αναλάβει το έργο «θα αναλάβει και το κόστος υλοποίησης του έργου ανάδειξης του ιστορικού χώρου μνήμης της Γυάρου, καθώς και της λειτουργίας του».

Για την υλοποίηση της μελέτης της ΙΤΑ συγκροτήθηκε κοινοπραξία εταιρειών με την επωνυμία ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΩΝ ΠΗΓΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ (ΕΚΑΠΕΚ). Την κοινοπραξία αποτελούν οι εταιρείες: J&P ΑΒΑΞ (με ποσοστό 45%), ΓΕΚ- ΤΕΡΝΑ (με ποσοστό 45%) και ΙΤΑ (με ποσοστό 10%). Η κοινοπραξία, το 2005, κατέθεσε την επενδυτική της πρόταση στο υπουργείο Πολιτισμού (είναι το αρμόδιο υπουργείο που πρέπει να δώσει το «πράσινο φως», λόγω του ότι η Γυάρος έχει χαρακτηριστεί ιστορικός τόπος). Η επενδυτική εκείνη πρόταση απορρίφθηκε και η κοινοπραξία επανήλθε με νέα, βελτιωμένη.

Σύμφωνα με τη, νέα, πρότασή του, το ΕΚΑΠΕΚ θα φτιάξει στη Γυάρο - αξιοποιώντας όλο το νησί - αιολικό πάρκο εγκατεστημένης ισχύος 288 MW. Επίσης, θα υλοποιηθεί η μελέτη του ΕΜΠ για την ανάδειξη του ιστορικού τόπου και - ανάμεσα στα άλλα - θα φτιαχτεί λιμανάκι για να είναι δυνατή η πρόσβαση στο νησί.

Την ίδια χρονική περίοδο που έγιναν οι προαναφερόμενες κινήσεις για την επιχειρηματική αξιοποίηση της Γυάρου από τις παραπάνω εταιρείες, ένας άλλος επιχειρηματικός όμιλος, ο ΕΛΛΑΚΤΩΡ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΔΟΜΙΚΗ - ΑΚΤΩΡ), συμφερόντων Μπόμπολα, έκανε τα δικά του, παρόμοια, σχέδια. Η θυγατρική του ομίλου ΑΙΟΛΙΚΗ ΟΛΥΜΠΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ, στην έκθεση του ΔΣ της για την οικονομική χρήση του 2005 ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η εταιρεία κατά τη διάρκεια της χρήσης του 2005 προώθησε την ανάπτυξη των εξής έργων: Δύο αιολικά πάρκα συνολικής ισχύος 100 MW στη Ν. Γυάρο, Κυκλάδων». Το 2006 η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΔΟΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕ, θυγατρική του ομίλου ΕΛΛΑΚΤΩΡ κυκλοφόρησε πολυσέλιδο έντυπο με τίτλο «Ανάπτυξη αιολικού πάρκου 100 MW στη Ν. Γυάρο». Στο έντυπο για το θέμα αναφέρεται: «Η ετήσια παραγωγή του αιολικού πάρκου στη Γυάρο αναμένεται να είναι της τάξης των 350.000.000 kWh ανά έτος». Ο Αιολικός Σταθμός στη Γυάρο «ισχύος 100MW θα καλύπτει το 60% - 65% της ζήτησης των ΚΥΚΛΑΔΩΝ σε ηλεκτρική ενέργεια το 2010» και η συμβολή του «στην ετήσια εξοικονόμηση συμβατικών καυσίμων είναι 25.800 ΤΙΠ, δηλαδή εξοικονόμηση πόρων 12 εκατομμυρίων ευρώ. Η συμβολή του «στην ετήσια αποφυγή εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα είναι 350.000 τόνοι περίπου». Η εταιρεία υπόσχεται ότι δε θα θιγεί το περιβάλλον και ότι θα δημιουργηθούν υποδομές και θέσεις εργασίας «για τη λειτουργία, συντήρηση και φύλαξη τόσο του αιολικού πάρκου αλλά και των ιστορικών κτιριακών εγκαταστάσεων και μνημείων του νησιού». Επίσης, ότι θα δοθεί δυνατότητα για ανάδειξη της ιστορίας του νησιού μέσα από εκπαιδευτικές επισκέψεις σχολείων κ.λπ. Το σλόγκαν της εταιρείας που συνοδεύει τα επενδυτικά της σχέδια υπόσχεται ότι «Η ΓΥΑΡΟΣ ΑΥΡΙΟ (θα είναι) ένα νησί γεμάτο ιστορία και μνήμες... Ζωντανό και συνδεδεμένο με το μέλλον», ενώ σήμερα είναι «Ενα νησί γεμάτο ιστορία και μνήμες αλλά... και στην απομόνωση και στην εγκατάλειψη».

Ο όμιλος ΕΛΛΑΚΤΩΡ, μέσω της θυγατρικής του ΑΙΟΛΙΚΗ ΟΛΥΜΠΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ έχει καταθέσει - όπως και η κοινοπραξία ΕΚΑΠΕΚ - φάκελο με την επενδυτική του πρόταση στο υπουργείο Πολιτισμού.

Και οι δύο επενδυτικές προτάσεις - του ΕΚΑΠΕΚ και του ΕΛΛΑΚΤΩΡ - εκκρεμούν στο υπουργείο, στην αρμόδια Διεύθυνση Νεώτερης και Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Τελευταία - όπως πληροφορηθήκαμε στη διάρκεια της έρευνάς μας - οι φάκελοι αυτοί βρίσκονταν στα χέρια του υπουργού Μ. Λιάπη, ο οποίος τους είχε ζητήσει για ενημέρωσή του. Αυτό θα μπορούσε να μη σημαίνει τίποτα, μπορεί όμως και να σημαίνει πολλά.

Στις 29-7-2008, μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς ανακοίνωσε ότι μέχρι τα μέσα του ερχόμενου Σεπτέμβρη θα έχει θεσμοθετηθεί το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και τη Βιομηχανία. Πρόκειται για μια εξέλιξη, την οποία οι επιχειρηματικοί όμιλοι που επενδύουν στην Αιολική Ενέργεια, περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες, αφού θα τους λύσει τα χέρια να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, χωρίς προβλήματα και νομικά προσκόμματα. Προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε έχουν ασκήσει πιέσεις και ξένοι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας στον τομέα των ΑΠΕ, καθώς και κυβερνήσεις χωρών όπως αυτή της Ισπανίας.

Η ανάπτυξη και προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας αποτελούν βασική προτεραιότητα των κυβερνήσεων Ισπανίας και Ελλάδας, επισήμανε ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, κατά την πρόσφατη επίσημη επίσκεψή του στη χώρα μας, στη διάρκεια της οποίας η ισπανική πρεσβεία - παρουσία του Ισπανού πρωθυπουργού, του Ελληνα υπουργού Ανάπτυξης Χρ. Φώλια και επιχειρηματιών - διοργάνωσε μάλιστα και ημερίδα με θέμα τις ΑΠΕ.

Είναι προφανές ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι επιχειρηματίες, σε αγαστή συνεργασία, βιάζονται να «απελευθερώσουν» από κάθε εμπόδιο τις επενδυτικές δραστηριότητες στην Αιολική ενέργεια. Είναι επίσης φανερό ότι σ' αυτό το πλαίσιο αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον και η επιχειρηματική κινητικότητα για την επενδυτική αξιοποίηση της Γυάρου. Πριν από έναν περίπου μήνα την περιοχή επισκέφθηκε εκπρόσωπος του ΕΚΑΠΕΠ, ο οποίος είχε και συνάντηση, για το θέμα, με τον δήμαρχο Ανω Σύρου Φώτη Ξαγοράρη, έναν, δηλαδή, θεσμικό παράγοντα ο οποίος, όπως δήλωσε στον «Ρ», βλέπει θετικά τα αιολικά πάρκα στη Γυάρο και ως λύση για την αξιοποίηση του ιστορικού χώρου.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, οι τόποι εξορίας φαίνεται ότι ασκούν ιδιαίτερη έλξη στην αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Παλιότερα τους αξιοποιούσαν για να ξεμπερδεύουν με όσους αμφισβητούσαν την εξουσία τους ή τουλάχιστον βασικές τους επιλογές. Τώρα θέλουν να τους αξιοποιήσουν για να γεμίσει το πουγκί των επιχειρηματικών ομίλων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το δικό τους ταξικό συμφέρον - πολιτικό και οικονομικό - έμπαινε και μπαίνει πάνω απ' όλα: πάνω από τα συμφέροντα του τόπου, πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, πάνω από την ιστορία ως παρελθόν και ως προοπτική.