Και την «οικολογία» βάζουν στο παιχνίδι του μασκαρέματος του αστικού πολιτικού συστήματος, που παίζουν ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου. Βασική τους επιδίωξη είναι να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε να εγκλωβιστούν τα λαϊκά στρώματα, που ριζοσπαστικοποιούνται απέναντι στη βάρβαρη πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και να μειωθεί η λαϊκή αντίσταση που συνεχώς αναπτύσσεται.

Σχεδόν αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007, την τιμητική του σε αυτό το παιχνίδι, είχε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η διαρκής προβολή του ως μοναδικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης, απέναντι στο δικομματισμό, τα γκάλοπ που έδιναν μεγάλα ποσοστά, η πιθανότητα συνεργασίας του με το ΠΑΣΟΚ, που τους...«εκτοξεύει» ακόμα και στο 42%, είναι ορισμένα κομμάτια του «παζλ», που σιγά σιγά συνθέτονται και εμφανίζουν όλες τις εκδοχές των «εναλλακτικών σεναρίων» στη δικομματική εναλλαγή. Αλλα εναλλακτικά σενάρια θέλουν τη δημιουργία νέων κομμάτων είτε μέσα από τη ΝΔ είτε μέσα από το ΠΑΣΟΚ, με ομάδες, «ρεύματα» και τάσεις να φιγουράρουν κάθε Κυριακή στις σελίδες του αστικού Τύπου.

Εσχάτως, το κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων εμφανίζεται σε δημοσκοπήσεις εφημερίδων να παίρνει ποσοστό της τάξης του 3,5% και να μπαίνει στη Βουλή. Την ίδια στιγμή, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του κόμματος των οικολόγων δηλώνει πως «εμείς ασκούμε κριτική στην Ευρώπη, αλλά θέλουμε να συμβάλουμε στη μετατροπή της σε πολιτική οντότητα» και πως «θα επιδιώξουμε αλλαγές για έξοδο από την κρίση είτε από την αντιπολίτευση είτε από κυβερνητική θέση, στη βάση ενός προγράμματος». Αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με όλους και όλα...

Το περιβαλλοντικό πρόβλημα είναι πράγματι ιδιαίτερα οξυμένο. Και αγγίζει τα λαϊκά στρώματα περισσότερο από κάθε άλλον. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι η βασική αιτία δημιουργίας αυτών των προβλημάτων. Η μόλυνση των υδάτων, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ανυπαρξία ελεύθερων χώρων, οι πυρκαγιές που καταστρέφουν το δασικό πλούτο, με συνέπεια τις πλημμύρες, η βιομηχανική και θαλάσσια ρύπανση, οι ανεξέλεγκτες χωματερές, είναι μόνο μερικά από τα μεγάλα οικολογικά προβλήματα. Εκτός όμως από το φυσικό περιβάλλον, υπάρχει και το περιβάλλον στους χώρους εργασίας, εκεί όπου καθημερινά η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων είναι εκτεθειμένη στους σοβαρούς κινδύνους της επιχειρηματικής ασυδοσίας με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό το περιβάλλον πολύ λίγα έχουν να πουν οι «οικολόγοι». Γιατί, αν «αγγίξουν» αυτήν την πλευρά, τότε θα πρέπει να μιλήσουν για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος.

Ολα τα παραπάνω δε λύνονται, όση οικολογική ευαισθησία δείξουν είτε κόμματα, είτε οργανώσεις, είτε φορείς. Αλλωστε, οικολογική ευαισθησία δείχνει ο Αμερικανός Αλ Γκορ, που είναι ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την επέμβαση σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, με συνέπεια και την καταστροφή των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χωρών. Παρ' όλα αυτά, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, για να αναλύσει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την υπερθέρμανση, την τρύπα του όζοντος και την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Και να αντιπαραθέσει την «πράσινη οικονομία». Δηλαδή, νέα πεδία επενδύσεων και κερδών για το κεφάλαιο. Ο κ. Κλίντον, πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, είπε μάλιστα ότι αυτός ο τομέας είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για τον καπιταλισμό.

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν είναι ξεκομμένα από την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα Μέσα Παραγωγής, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι καθόλου άσχετα με το γεγονός, για παράδειγμα, ότι το ζήτημα της μόλυνσης των νερών σχετίζεται με την ανεξέλεγκτη βιομηχανική ρύπανση ή τη διαχείριση των υδάτινων πόρων από επιχειρηματίες. Αυτό που ενδιαφέρει τον κεφαλαιοκράτη είναι το κέρδος. Ετσι, η αντιρρυπαντική τεχνολογία έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οπως και η ποιότητα του νερού στην περίπτωση που οι πολυεθνικές το διαχειρίζονται.

Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των αντιπλημμυρικών έργων. Εργα που δε γίνονται, γιατί πολύ απλά δεν αποφέρουν οικονομικά οφέλη σε εκείνους που θα τα κατασκευάσουν. Ετσι, είναι συνειδητή πολιτική επιλογή ολόκληρη η χώρα κάθε χρόνο να είναι ανοχύρωτη από τέτοια φαινόμενα με συνέπεια την καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων καλλιεργειών.

Το χαρακτηριστικότερο όμως είναι εκείνο που αφορά στο «διατροφικό σκάνδαλο» - όπως το χαρακτήρισαν όταν αποκαλύφθηκε πριν μερικούς μήνες - με τα ορυκτέλαια που έχουν «μπολιάσει» τη μεγάλη πλειοψηφία των τροφίμων. Το οποίο βεβαίως καθόλου σκάνδαλο δεν είναι. Απλά, οι επιχειρηματίες, που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων, κάνουν αυτό που επιβάλλει το συμφέρον τους. Τα ίδια καζάνια που μετέφεραν ορυκτέλαια μετέφεραν και ηλιέλαια. Λιγότερο κόστος, περισσότερο κέρδος. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κι αν κάποιος υποστηρίξει ότι «ναι, αλλά κάποια κυβέρνηση που θα μπορούσε να ελέγχει περισσότερο, να φτιάξει ελεγκτικούς μηχανισμούς κλπ. κλπ. θα μπορούσε να δώσει λύσεις», τότε καλό θα ήταν να σκεφτεί ότι στη χώρα μας υπάρχουν δεκάδες ελεγκτικοί μηχανισμοί, κρατικοί, νομαρχιακοί, δημοτικοί, αρμόδιοι γι' αυτό. Δεν παύουν όμως να είναι μηχανισμοί αυτού του κράτους που αφήνει τους εφοπλιστές να δολοφονούν εργάτες στο Πέραμα. Είναι μηχανισμοί του ίδιου κράτους που δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να χτίσουν μεγαθήρια μέσα σε δασικές εκτάσεις και ορεινούς όγκους (βλέπε Χωροταξικό Σχέδιο για Τουρισμό). Και που απλά, οι όποιες υπηρεσίες θα ελέγχουν αν τηρείται ή όχι ο συντελεστής δόμησης των ξενοδοχείων, που θα γίνουν ακόμα και στον Ολυμπο ή το Γράμμο...

Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει κάποια πολιτική πρόταση που θα δίνει πραγματικές ριζικές λύσεις (σ.σ. και όχι άμεσα μέτρα περιορισμού των αρνητικών επιπτώσεων που και αυτά είναι σημαντικά) σε αυτά τα ζητήματα, αν δεν ξεκινά και τελειώνει από το θέμα τού σε ποιον ανήκει και ποιος διαχειρίζεται το φυσικό πλούτο της χώρας και σε όφελος ποιου; Μπορούν να δοθούν λύσεις αν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός για ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων; Μπορούν να δοθούν λύσεις αν δεν υπάρξει πολιτική ανατροπή, πολιτικός αγώνας και ρήξη;

Η «καραμέλα» της οικολογίας φαίνεται πως είναι στα σχέδια όσων απεργάζονται σχέδια αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Το θέμα είναι οι εργαζόμενοι να μην πέσουν στην «πράσινη» παγίδα, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να τιμωρήσουν το δικομματισμό και όσους παίζουν παιχνίδια μαζί του. Γιατί τότε πραγματικά θα έχουν δει μόνο το «δέντρο» της οικολογικής ευαισθησίας και θα έχουν χάσει το «δάσος» των λαϊκών τους προβλημάτων, μεταξύ των οποίων είναι και το περιβάλλον. Κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας χρειάζεται για να σωθεί το περιβάλλον, επομένως αγώνας για τη λαϊκή εξουσία.