«Το μεγάλο ζήτημα για την ελληνική οικονομία εξακολουθεί να είναι η απελευθέρωση των αγορών και η μείωση του βάρους του δημόσιου τομέα πάνω στην οικονομία», αποφάνθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Γ. Αλογοσκούφης, προαναγγέλλοντας ιδιωτικοποίηση των πάντων...

Τα προωθούμενα σενάρια έχουν «αντικειμενική βάση» και αυτή πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι τμήματα των λαϊκών στρωμάτων έχουν γυρίσει την πλάτη σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί μια «πολιτική ρευστότητα» και ένα «πολιτικό κενό». Ακριβώς αυτό το «κενό» θέλουν να καλύψουν οι «λύσεις» που υποδεικνύουν τα σενάρια που λανσάρονται, εγκλωβίζοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσα στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος και διασφαλίζοντας τη σταθερότητα και μακροημέρευσή του.

Μετά τις προτάσεις για συνεργασία μεταξύ ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και ΠΑΣΟΚ -ΣΥΡΙΖΑ, στο προσκήνιο επανήλθε η πρόταση για συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που δεν προκύψει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Εχει ασφαλώς τη σημασία του ότι η πρόταση έγινε από τον Γ. Αλογοσκούφη, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σκεπτικό της: Η από κοινού προώθηση «κάποιων πολύ δύσκολων μεταρρυθμίσεων», καθώς, όπως είπε ο υπουργός Οικονομίας, «κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος να τις προωθήσει από μόνο του».

Οπως ήταν αναμενόμενο, κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να δηλώσουν ότι πρόκειται για «σενάρια επιστημονικής φαντασίας», ωστόσο το ενδεχόμενο αυτό παραμένει πάντα ανοιχτό. Εχει τεθεί και στο παρελθόν «για ζύμωση» από στελέχη και των δύο κομμάτων, κυρίως επειδή είναι υπαρκτή η «αναγκαιότητα» που επικαλέστηκε ο υπουργός Οικονομίας. Η συστράτευση των δύο πυλώνων του δικομματισμού, προκειμένου να επιταχυνθεί η αντιλαϊκή επίθεση.

Με την παρέμβασή του ο Γ. Αλογοσκούφης έριξε το βάρος του υπέρ της συνεργασίας μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, απορρίπτοντας τα υπόλοιπα σενάρια που συζητούνταν το προηγούμενο διάστημα, δηλαδή της συνεργασίας ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Εμμέσως πλην σαφώς ο υπουργός επιβεβαίωσε ότι τα σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών έχουν αρχίσει να απασχολούν, και μάλιστα έντονα, καθώς είναι ορατή η «απειλή» να μην υπάρξει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Παράλληλα, ομολόγησε ότι δεν υπάρχουν διαφορές πολιτικής μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα για να στηρίξουν τις πιο αντιδραστικές πολιτικές. Η αλήθεια αυτή, που έχει συνειδητοποιηθεί από την πλειοψηφία του λαού, καταδείχτηκε περίτρανα και την περασμένη βδομάδα όταν η μεν κυβέρνηση ψήφιζε την αντεργατική τροπολογία για τις πρώην ΔΕΚΟ, το δε ΠΑΣΟΚ την υπερακόντιζε «υποδεικνύοντας» είτε κλείσιμο των «προβληματικών» ΔΕΚΟ (Λ. Κατσέλη) είτε διατυπώνοντας εκβιαστικά διλήμματα προς τους εργαζόμενους του τύπου «ή δέχεστε μείωση μισθών ή κλείνει η επιχείρηση»(!) (Γ. Μαγκριώτης). Μια τρίτη «ιδέα» έδωσε η σκιώδης υπουργός Απασχόλησης, Ευ. Χριστοφιλοπούλου, λέγοντας «να βάλουμε και τη ΓΣΕΕ στο παιχνίδι» γιατί οι εργαζόμενοι έχουν «και παλαιότερα δεχθεί να χάσουν και δικαιώματα προς όφελος της εξυγίανσης (σ.σ. των ΔΕΚΟ)»!

Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι τελικά θα προκριθεί και θα υλοποιηθεί αυτό το σενάριο. Κεντρική επιλογή εξακολουθεί να παραμένει η ομαλή δικομματική εναλλαγή ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και αυτή θα υποστηριχτεί με όλα τα μέσα το επόμενο διάστημα. Τρανή απόδειξη ο νέος εκλογικός νόμος, που δίνει αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα ακόμα και με το 39%(!) των ψήφων. Αυτοδυναμία «και μόνο» είναι ο διακηρυγμένος στόχος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και θα τον παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους. Εχουν ήδη έτοιμα τα εκβιαστικά διλήμματα. Η μεν Ρηγίλλης «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία και χάος», η δε Χαρ. Τρικούπη «αυτοδυναμία ή Δεξιά»...

Τα σενάρια όμως περί κυβερνητικών συνεργασιών προετοιμάζουν τις εναλλακτικές λύσεις στην περίπτωση που δεν υπάρξει η πολυπόθητη αυτοδυναμία, ενδεχόμενο διόλου απίθανο. Κάθε άλλο. Επιστρατεύονται, λοιπόν, όλες οι εφεδρείες του συστήματος, στις οποίες αναμφίβολα περιλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχεται και η ηγεσία του κόμματος, όταν διακηρύσσει ότι ο στόχος της είναι να γίνει ο «τρίτος πόλος» στο πολιτικό σύστημα και από καλύτερες θέσεις να παζαρέψει τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Την ίδια στιγμή, παρατηρούνται κινήσεις και στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου κόμματος για την κάλυψη του «πολιτικού κενού». Λέγεται ότι επιδιώκεται να είναι «καθαρά» κόμμα επιχειρηματιών ή υπερ-νεοσυντηρητικό. Δεν είναι τυχαία η αφοριστική και απαξιωτική διαπίστωση του προέδρου του ΣΕΒ για τα κόμματα: «Τα κόμματα έχουν ήδη γίνει οι μεγάλοι ασθενείς του συστήματος. Μπορούν, άραγε, να καταστούν οι θεράποντες ιατροί του;» (Δημ. Δασκαλόπουλος - «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 20 Ιούλη 2008).

Αξίζει να επισημανθεί ότι τα πάσης φύσεως σενάρια διάσωσης του συστήματος συνοδεύονται και με «προβληματισμούς» για την «αλλαγή ατζέντας» και με αναζήτηση «νέου οράματος», καθώς διαπιστώνεται ότι «το σύνθημα των μεταρρυθμίσεων δεν αποδίδει» και έχει ξεθωριάσει επικίνδυνα όπως συνέβη και με τον «εκσυγχρονισμό». Αποσιωπούν βέβαια ότι αυτό συνέβη επειδή οι «μεταρρυθμίσεις» ταυτίστηκαν στη συνείδηση των εργαζομένων με τις αντιδραστικές πολιτικές, την κατεδάφιση των εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων, τις γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, κ.ο.κ.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η νέα ατζέντα θα είναι συνέχεια της αντιλαϊκής επίθεσης. Εκείνο που αναζητείται είναι ένα νέο φανταχτερό περιτύλιγμα που θα παραπλανά και θα υφαρπάζει την ανοχή τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων. Ο Γ. Αλογοσκούφης πάντως έχει προδιαγράψει με σαφήνεια το περιεχόμενο της «νέας ατζέντας» προσδιορίζοντας ...το πρόβλημα: «Το μεγάλο ζήτημα για την ελληνική οικονομία εξακολουθεί να είναι η απελευθέρωση των αγορών και η μείωση του βάρους του δημόσιου τομέα πάνω στην οικονομία», αποφάνθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του, προαναγγέλλοντας ιδιωτικοποίηση των πάντων... «Κεντρικός άξονας της πολιτικής μας είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας», διαβεβαίωσε την περασμένη Δευτέρα τους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας, αναφέροντας προς επίρρωση ότι «με το νέο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων δίνουμε έμφαση στην ανάπτυξη στα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις επιχειρήσεις δικτύων» (σ.σ. ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, ΟΤΕ, κ.ά.). Παράλληλα όμως είναι σχεδόν έτοιμη η «τρίτη» φορολογική επιδρομή, εννοείται σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Οι εργαζόμενοι έχουν την εμπειρία και την ωριμότητα να αποφύγουν τις παγίδες που στήνονται και να τραβήξουν αποφασιστικά το δρόμο της ριζοσπαστικοποίησης και της χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική και τα κόμματα - διαχειριστές της. Εχει αρχίσει να γίνεται συνείδηση από ευρύτερα στρώματα ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί δύναμης στο κίνημα και στο πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να ανοίξει ο ορίζοντας για μια λαϊκή εξουσία. Η ενίσχυση της επιρροής και της δύναμης του ΚΚΕ αποτελεί ασφαλή «δείκτη» ότι οι συντελούμενες διεργασίες στα λαϊκά στρώματα κινούνται σε θετική κατεύθυνση και εκτός ελέγχου από την κυρίαρχη πολιτική και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.