Την ανάγκη να αντιτάξουν οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός, στον ψευδεπίγραφο «κοινωνικό διάλογο» της κυβέρνησης το «διάλογο» της πίεσης, του ενιαίου - ενωτικού αγώνα και της διεκδίκησης, επισήμανε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε αμέσως μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, για την προωθούμενη αντιασφαλιστική λαίλαπα.

Τώρα είναι η ώρα της δράσης και όλοι θα κριθούμε στον οργανωμένο εργατικό λαϊκό αγώνα, τόνισε η Αλ. Παπαρήγα, συμπληρώνοντας πως τα μέτρα θα πλήξουν τους πάντες και στηλιτεύοντας την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού στην οποία επιδόθηκε χτες ο Κ. Σημίτης.

Οι δηλώσεις της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχουν ως εξής:

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, υπογράμμισε: «Επιτρέψτε μου ένα πρώτο σχόλιο πάνω στις δηλώσεις του πρωθυπουργού, που μόλις προ ολίγων λεπτών έκανε για το Σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Είναι, δυστυχώς, δηλώσεις - θα το πω - που αποβλέπουν στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού, στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας στην προσπάθεια να κάνει το μαύρο - άσπρο. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι τούτη τη φορά η εξαπάτηση δε θα περάσει στον ίδιο βαθμό που περνούσε ίσως τα προηγούμενα χρόνια.

Και θα πω πολύ συγκεκριμένα. Ο πρωθυπουργός είπε ότι το πρώτο πράγμα είναι ότι η Κοινωνική Ασφάλιση δεν ιδιωτικοποιείται. Αυτό που λέμε εμείς είναι ότι το Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας, που περιλαμβάνει όχι μόνο το συνταξιοδοτικό, τη συνταξιοδότηση, αλλά και την υγεία, την πρόνοια, τις κοινωνικές υπηρεσίες, υποβαθμίζεται ακόμα παραπέρα, ξεπέφτει ακόμα περισσότερο από το επίπεδο που βρίσκεται σήμερα, με αποτέλεσμα να ωθούνται τα λαϊκά στρώματα να γίνουν βορά των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, των ιδιωτών που γιγαντώνονται στο συγκεκριμένο τομέα.

Είπε ο κ. πρωθυπουργός ότι διατηρείται η τριμερής χρηματοδότηση και ότι δεν αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων. "Ξέχασε" όμως να πει ότι ήδη με απόφαση της κυβέρνησης, με νόμο, έχουν μειωθεί οι εργοδοτικές εισφορές, ότι είμαστε σε πορεία συρρίκνωσης της κρατικής χρηματοδότησης και ότι εν πάση περιπτώσει η τριμερής χρηματοδότηση δε λειτούργησε ποτέ ουσιαστικά, διότι κράτος και εργοδοσία κατάκλεβαν κυριολεκτικά τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Δεν αυξάνονται οι ασφαλιστικές εισφορές, αλλά μειώνονται της εργοδοσίας. Επομένως, στην πραγματικότητα έχουμε συνολική μείωση, ακόμα και της τυπικής κρατικής επιχορήγησης, που είχε την υποχρέωση το κράτος να παρέχει, αλλά και της εργοδοτικής. Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;».

«Εξαπάτηση και πρόκληση για τον ελληνικό λαό είναι - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - η τοποθέτηση που έκανε ο πρωθυπουργός, ότι έχουμε ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που υποφέρει, που έχει προβλήματα και άρα πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Εμείς δε δεχόμαστε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι ούτε μία δραχμή. Ούτε μία δραχμή για να σωθεί το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, διότι ήδη με τις εισφορές το έχουν διασώσει, όσο το έχουν διασώσει οι εργαζόμενοι και γιατί το κράτος και η εργοδοσία άδειασαν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, αφού κυρίως οι εργαζόμενοι συνεισέφεραν σ' αυτά.

Και να πάρουμε επίσης υπόψη πως ό,τι παράγεται σ' αυτό τον τόπο, ό,τι πλούτος υπάρχει, οφείλεται αποκλειστικά στην προσφορά και στην εργασία των ίδιων των εργαζομένων.

Μ' αυτά τα παραδείγματα, θέλω να πω για το μαύρο - άσπρο, αλλά και για πιο ουσιαστικά. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι πέφτει το ποσοστό της σύνταξης επί του μισθού. Από το 80% πάει στο 60%, αν και για μας δεν ήταν ούτε 80% μέχρι τώρα. Και θα πέσει αρκετά κάτω από το 60%.

Δεν εξηγούν όμως στον ελληνικό λαό, το 60% σε ποιο ποσό; Οταν αυτή τη στιγμή οι μισθοί, για ένα μεγάλο μέρος του λαού, είναι μισθοί πείνας, είναι μισθοί που οδηγούν κάτω από τα όρια της φτώχειας, είναι μισθοί συνεχώς μειούμενοι, αυτό το 60% θα αναλογεί σε ένα συνεχώς χαμηλό επίπεδο μισθών κάτω από την παραγωγικότητα, κάτω από τον πληθωρισμό.

Επομένως, δεν είναι να συγκρατήσουμε μόνο το 80% και 60%. Λέει π.χ. ότι θα παραμείνει το 20% της επικουρικής ασφάλισης. Η επικουρική ασφάλιση στην ουσία θα μετατραπεί σε ψίχουλα και θα χάσουν το δικαίωμα της επικουρικής ασφάλισης πάρα πολλοί εργαζόμενοι».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Αλλά και το πιο σημαντικό: Οταν ζούμε σε καθεστώς ελαστικών εργασιακών σχέσεων, δε θα χρειάζονται μόνο 40 χρόνια να δουλεύουν οι εργαζόμενοι, αλλά θα χρειάζονται 50 χρόνια να δουλεύουν, προκειμένου να στοιχειοθετήσουν τις προϋποθέσεις για τη συνταξιοδότηση.

Ας μας πει και ένα άλλο πράγμα ο Πρωθυπουργός. Ακριβώς επειδή έχουμε εξελίξεις, επειδή ζούμε σε ένα σύγχρονο κόσμο, όπως λέει, ας μας εξηγήσει το εξής απλό πράγμα. Πότε πιάνει δουλιά ένας άνθρωπος;

Παλιότερα δούλευαν και 12 χρονών, είχαμε εργασία ανηλίκων. Και σήμερα έχουμε και αυξάνεται, αλλά εν πάση περιπτώσει έπιανε δουλιά 15-16-17-18-20 χρόνων. Σήμερα, για να τελειώσει κανείς το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο, που είναι δικαίωμα για τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών του λαού, άμα είναι άνδρας θα πάει και φαντάρος, θα είναι κοντά στα 28 για να πιάσει δουλιά.

Να πάρουμε υπόψη ότι οι νέοι σήμερα δε βρίσκουν δουλιά και έχουμε ανερχόμενη ανεργία. Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι θα πιάσουν δουλιά μετά τα 30. Και θα έχουν συνεχή δουλιά 40 χρόνων, δηλαδή μέχρι τα 70; Δε θα έχουμε και την περιφερόμενη εργασία και περιφερόμενη ανεργία;

Επομένως, πολλοί θα αναγκαστούν να δουλεύουν 40 και 45 χρόνια! Θα πηγαίνουν 70 και 75 χρονών. Και όταν θα βγουν στη σύνταξη, αυτοί που δε θα έχουν συμπληρώσει όλα τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, θα παίρνουν μία προνοιακή σύνταξη. Αυτή είναι η ουσία.

Και θα επιμείνουμε στο ότι πρέπει να συνεξετάσει κανείς τα σημερινά μέτρα της κυβέρνησης και με τα άλλα πακέτα της υγείας, της παιδείας. Διότι συνολικά η ζωή ακριβαίνει ή να το πούμε αλλιώς και όταν δεν ακριβαίνει πολύ, γίνεται πιο φτηνή ή πιο υποβαθμισμένη».

«Εμείς θεωρούμε - συνέχισε - ότι η κυβέρνηση, κάτω από την πίεση των εργαζομένων, δεν τόλμησε να φέρει το συνολικό πακέτο μέτρων που έχει υπόψη της.

Σήμερα φέρνει την πρώτη δόση. Και αυτό κάτω από την πίεση των εργαζομένων. Είναι και αυτό, κάτι ότι οι εργαζόμενοι κατάφεραν να μην τα φέρει όλα μια κι έξω και να μην τα περάσει όλα μια κι έξω.

Αρα υπάρχει χρόνος κι αυτός πρέπει να αξιοποιηθεί, για αντίσταση, πάλη και διεκδίκηση. Θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι με τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν πρέπει να πάρουν μέρος στον κοινωνικό διάλογο, όπως και άλλες κατηγορίες, οι μικρομεσαίοι και η αγροτιά.

Καμία θέση στον κοινωνικό διάλογο δεν έχουν, όχι μόνο γιατί είναι στημένος, αλλά γιατί αποβλέπει στο να κερδηθεί χρόνος, να μην οργανωθούν, να μην αντεπιτεθούν οι εργαζόμενοι.

Θεωρούμε επίσης ότι ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός. Αναμφισβήτητα, όλες οι ηλικίες και όλες οι κατηγορίες των επαγγελμάτων μπορεί να μην πλήττονται το ίδιο, πλήττονται όμως όλοι.

Πλήττονται και αυτοί που θα κρατήσουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, που είναι κοντά στη σύνταξη. Διότι αυτοί δεν είναι στη ζωή μοναχικά άτομα, έξω από την κοινωνία και ξεκομμένα, έχουν παιδιά, έχουν εγγόνια, έχουν συγγενείς.

Επομένως πλήττονται και αυτοί. Πλήττονται και αυτοί που θα διατηρήσουν το συνταξιοδοτικό δικαίωμα, αλλά θα χάσουν σε ποσότητα και σε ποιότητα τις κοινωνικές υπηρεσίες, επομένως πλήττονται όλοι.

Αναμφισβήτητα οι νεότερες ηλικίες δεν πλήττονται απλώς, θα βρεθούν σε τραγική θέση. Οι γυναίκες αναμφισβήτητα θα βρεθούν σε τραγική θέση. Εχασαν και αυτό το δικαίωμα που τους αναγνώριζε την ανισότιμη θέση τους στην κοινωνία και σαν αντιστάθμισμα τους έδιναν, στη μεγαλύτερη κατηγορία, 5 χρόνια λιγότερα συνταξιοδότηση».

«Το ΠΑΣΟΚ τι έκανε;», συνέχισε, «Πατάει επί πτωμάτων, αξιοποιεί την αρχή που έκανε η Νέα Δημοκρατία. Ξεχνάει βεβαίως ότι κέρδισε τις εκλογές του '93 έχοντας στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων την κατάργηση των νόμων της Νέας Δημοκρατίας.

Πατάει λοιπόν στα μέτρα που ξεκίνησε η Νέα Δημοκρατία και αυτά τα επεκτείνει και τα βαθαίνει. Εμείς λοιπόν θεωρούμε ότι υπάρχει ένας διάλογος μόνο. Η γλώσσα του ενωτικού, οργανωμένου, πολύμορφου αγώνα.

Κάθε μέρα που η κυβέρνηση θα τη χρησιμοποιεί για διάλογο, κάθε μέρα για το λαό πρέπει να είναι ένας αγώνας. Μόνο ένας τέτοιος διάλογος, της πίεσης, της διεκδίκησης, μπορεί να φέρει ορισμένα αποτελέσματα για τους εργαζόμενους, να ανακόψει αυτή την αρνητική πορεία, να κερδηθεί χρόνος έτσι, ώστε οι εργαζόμενοι να μην περιοριστούν σε έναν αμυντικό αγώνα συγκράτησης, διατήρησης των κεκτημένων, αλλά να ανοίξουν πλατιά το θέμα της διεκδίκησης σύγχρονων αιτημάτων. Σταθερή δουλιά, λιγότερος χρόνος εργασίας, χαμήλωμα του ορίου της συνταξιοδότησης, στα 60 και στα 55, υψηλές συντάξεις, δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες υγείας. Η υγεία πρέπει να παρέχεται δωρεάν εντελώς.

Και σε τελευταία ανάλυση, όσο ζούμε σε αυτή την κοινωνία, αυτοί που πρέπει να πληρώσουν και να σηκώσουν το κύριο βάρος είναι το κράτος και η εργοδοσία. Οχι άλλο οι εργαζόμενοι.

Να διεκδικήσουν πραγματικά σύγχρονα αιτήματα. Της σταθερής δουλιάς και ταυτόχρονα του ελεύθερου χρόνου. Και εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί τον 21ο αιώνα, για να το πω κι εγώ αυτό, όταν ο εκσυγχρονισμός πέφτει με το κουτάλι, να παίρνει κανείς τη σύνταξη στα 65 και στα 70 και χαμηλή σύνταξη, μόνο και μόνο γιατί λέει ότι παρατάθηκε ο μέσος όρος ζωής.

Μα, ακριβώς, η τρίτη ηλικία, δεν είναι η ηλικία στον προθάλαμο του θανάτου. Είναι μια ηλικία που πρέπει να συμμετέχει και να απολαμβάνει τη ζωή, διότι στο κάτω - κάτω αυτή δημιούργησε τα πλούτη.

Επομένως, ο αγώνας δε χωρίζεται κατά γενεές και κατά επαγγέλματα, πρέπει να είναι ενωτικός και ενιαίος, με ενιαία αιτήματα και συνθήματα».

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με την εκδήλωση από τον πρόεδρο του ΔΗΚΚΙ Δ. Τσοβόλα πρόθεσης να στείλει επιστολή τόσο στην Αλ. Παπαρήγα όσο και στον κ. Κωνσταντόπουλο και σε άλλους αρχηγούς ή κάποιες οργανώσεις, με σκοπό την κοινή δράση και, ει δυνατόν, κατάθεση κοινής πρότασης για το ασφαλιστικό και για το αν το ΚΚΕ θα ήταν διατεθειμένο να αποδεχτεί μια τέτοια πρόταση, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος απάντησε:

«Οπως ξέρετε, η κοινή δράση για το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης όλων όσοι δεν πέφτουμε στην παγίδα της κυβέρνησης, του κοινωνικού διαλόγου, και όλων όσοι έχουμε καθαρή φωνή και γλώσσα, έχει ξεκινήσει.

Και με τις δυνάμεις του ΔΗΚΚΙ βρισκόμαστε ήδη σε κοινή δράση στο θέμα της κοινωνικής ασφάλισης. Επομένως, στο ζήτημα αυτό, η απάντηση από μας έχει δοθεί.

Πρέπει να πω, με την ευκαιρία, ότι στις σημερινές συνθήκες, εμείς πιστεύουμε σε ένα πολύ πλατύ μέτωπο κοινής δράσης. Και αυτό το μέτωπο, πιστεύουμε ότι αγκαλιάζει και διεισδύει την κοινωνική βάση όλων των κομμάτων.

Και αν οι ηγεσίες ορισμένων κομμάτων, όπως ο Συνασπισμός, είχαν μια σταθερή και συνεπή στάση σε αυτό το ζήτημα, αναμφισβήτητα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι λένε οι ηγεσίες, εμείς θεωρούμε ότι αυτό το μέτωπο δε διαχωρίζεται σε αριστερό, προοδευτικό, δεξιό, αντιδεξιό κλπ. είναι ένα εργατικό λαϊκό μέτωπο, το οποίο, όσες πολιτικές δυνάμεις θέλουν, μπορούν και πρέπει να το στηρίξουν.

Εμείς θέλουμε να συναντηθούμε σε κοινή δράση μέσα στους αγώνες. Τώρα, ακούτε να δείτε: Τέρμα πια - να το πω καθαρά - οι διάλογοι, τα συμπόσια και οι ημερίδες. Είναι η ώρα της δράσης. Είναι η ώρα της δράσης των ίδιων των εργαζομένων.

Και απ' αυτή την άποψη εμείς με αυτούς που βαδίζουμε μαζί θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε, πιστεύοντας ότι αυτό το μέτωπο μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί. Αλλά θα κριθούμε στον οργανωμένο εργατικό λαϊκό αγώνα.

Και, κοιτάξτε να δείτε, να πω και μια άλλη πλευρά. Το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι βαθύτατα πολιτικό ζήτημα. Επομένως, μπορεί να υπάρχει και κοινή δράση, αλλά και ταυτόχρονα να διατηρούνται και οι διαφορετικές αντιλήψεις. Ηδη η κοινή δράση έχει κάνει αρκετά βήματα. Ναι, θα παλέψουμε να βαθύνει και να διευρυνθεί».

Οι χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού για το θέμα της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» πιστοποιούν ότι το τελευταίο καταφύγιο της κυβέρνησης δεν είναι πλέον παρά το απύθμενο ψεύδος και η απίθανη υποκρισία. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ο Κ. Σημίτης επέλεξε να αναγγείλει - μετά τη λήξη της 6ωρης (!) συνεδρίασης στο Μέγαρο Μαξίμου - την έναρξη της κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης με έναν εντελώς ...ΠΑΣΟΚικό τρόπο, που θυμίζει την εποχή του «έρχονται καλύτερες μέρες» και, συγκεκριμένα, επιστρατεύοντας ρητορείες και αναπτύσσοντας ένα κούφιο υμνολόγιο υπέρ ...του δημόσιου χαρακτήρα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος!

Με ασπίδα αυτήν την κάλπικη φρασεολογία, σε συνδυασμό με μπόλικη δόση κινδυνολογίας, ο Κ. Σημίτης ξεδίπλωσε το μονόλογό του (αφού για μια ακόμα φορά αρνήθηκε να δεχτεί ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους).

Οπως ισχυρίστηκε, «στόχος της πολιτικής μας είναι να έχει ο εργαζόμενος ασφάλεια για τη σύνταξή του»... ενώ υπεραμύνθηκε της σπουδής της κυβέρνησης, που οφείλεται, όπως είπε, στο ότι θέλει να απαλλάξει από τις «αβεβαιότητες» τον Ελληνα εργαζόμενο, που πρέπει «να ξέρει πότε και τι θα πάρει»...

Θέλοντας να αναζητήσει τα άλλοθί του στους υπόλοιπους υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι σε ανάλογες διαδικασίες ξεθεμελίωσης του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος επιδίδεται η ΕΕ στο σύνολό της, αφού, όπως τόνισε, «σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης»...

Ως εκ τούτου, συνέχισε, η κυβέρνηση δίνει τη δική της λύση, που υπαγορεύεται από τους εξής λόγους (από εδώ ξεκινά το κυρίως μενού της υποκρισίας):

Πρώτον, θέλει να υπάρξει εμπιστοσύνη στις προσδοκίες συνταξιοδότησης..., δεύτερον, κινδυνολόγησε ότι αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα τότε εκείνα που θα ληφθούν αργότερα θα είναι «άδικα και επώδυνα» (σ.σ.: σε αντίθεση με τα σημερινά που είναι ...«δίκαια και ανώδυνα»), τρίτον, γιατί η διατήρηση της «εκκρεμότητας», όπως είπε, θα στρέψει «όλο και περισσότερους εργαζόμενους στην ιδιωτική ασφάλιση, αποδυναμώνοντας το δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος»! Στο σημείο αυτό - δίνοντας ουσιαστικά ρεσιτάλ υποκρισίας - συμπλήρωσε: «Σ' αυτό το δημόσιο χαρακτήρα δίνουμε ιδιαίτερη σημασία»!!

Από κει και πέρα, ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην «αναπτυξιακή διάσταση» της κυβερνητικής «πρωτοβουλίας», την οποία παρουσίασε ως «πολιτικά και κοινωνικά αναγκαία»... ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ιδιαίτερο βάρος έδωσε στο σκέλος της απάτης, που αφορά στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο», καθώς και στα περί «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης:

«Είναι σαφές ότι η προτίμηση της κυβέρνησης στρέφεται προς την πρόταση εκείνη, που εξασφαλίζει την ομαλή και σταδιακή μετάβαση από ένα παλαιό σε ένα νέο ασφαλιστικό καθεστώς με τρόπο κοινωνικά δίκαιο», ήταν η φράση του, καθώς άρχισε να απαριθμεί τις «αρχές» αυτής της πρότασης. Τέτοιες «αρχές», όπως δήλωσε, είναι, μεταξύ άλλων, η «απόρριψη της ιδιωτικοποίησης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, η διασφάλιση του τριμερούς χαρακτήρα της χρηματοδότησης, η μη αύξηση των εισφορών, αλλά και η μη αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης...».

Θα ήταν παράλειψη, πάντως, να μην αναφέρουμε ότι, μετά την απαγγελία των παραπάνω ψεμάτων, όταν ο Κ. Σημίτης έφτασε στην «αρχή» που λέει ότι θα δίνεται δικαίωμα συνταξιοδότησης «σε όποιον συμπληρώνει 40 χρόνια ασφάλισης» (τέτοια κοινωνική ευαισθησία!), η θυμηδία που προκλήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων ήταν αδύνατον να κρυφτεί, πράγμα σπάνιο εντός του Μαξίμου και, μάλιστα, κατά τη διάρκεια δηλώσεων του πρωθυπουργού...

Σε ό,τι αφορά τα περί «κοινωνικού διαλόγου», ο πρωθυπουργός φάνηκε να επενδύει στην καλλιέργεια του γνωστού κλίματος των «συναινετικών» διαδικασιών: «Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που ξεκινά σήμερα θα αποτελέσει το αντικείμενο ενός ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου, ...στο διάλογο αυτό είμαστε ανοιχτοί..., η κυβέρνηση επιδιώκει να κάνει το διάλογο αυτό πιο εποικοδομητικό, για το διάλογο αυτό ο χρόνος θα είναι επαρκής...», ήταν μερικά από τα λόγια του.

Φυσικά, η κορωνίδα των πρωθυπουργικών δηλώσεων περιλάμβανε την κλίση σε όλες τις πτώσεις λέξεων και φράσεων, όπως «κοινωνική δικαιοσύνη», «αλληλεγγύη των γενεών», «κοινωνικό κράτος», «κοινωνική συνοχή» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια, μαζί με μια «πινελιά» από επίδειξη αντιλαϊκής «αποφασιστικότητας»: Οι «αλλαγές», όπως είπε, «είναι αναγκαίες» και «θα γίνουν τώρα»...