Κανένας άνεμος αλλαγής δε φυσά πάνω από την Ευρώπη, καμία επιστροφή του φαντάσματος της "Δεξιάς". Απλά μία αλλαγή φρουράς. Οι λαοί με την αποχή αλλά και την ψήφο τους εκδήλωσαν ξεκάθαρα τη δυσφορία και την αντίθεσή τους στις κυβερνήσεις εκείνες που προωθούν τα σκληρά μεταρρυθμιστικά φιλελεύθερα προγράμματα της ΕΕ, τις φιλοπόλεμες επιλογές, με το χαμογελαστό προσωπείο της σοσιαλδημοκρατίας.

Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, για πρώτη φορά στην εικοσαετή ζωή του Κοινοβουλίου, θα έχει την πρωτοκαθεδρία, αφού αποτελεί τη μεγαλύτερη δύναμη, με 224 βουλευτές. Αντίθετα, οι Σοσιαλδημοκράτες αντιπροσωπεύονται μόνο με 180. Δύσκολοι καιροί για τους "πρίγκιπες" της Γηραιάς ηπείρου και τα οράματά τους για μία "σοσιαλιστική Ευρώπη";

Πάμπολλοι πολιτικοί αναλυτές σπεύδουν να τονίσουν ότι τα συντηρητικά - χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της ΕΕ θα επιδιώξουν να δυσκολέψουν πολύ τις αποφάσεις των εθνικών κυβερνήσεων, όπου υπάρχουν "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις. Αιτία, η Συνθήκη του Αμστερνταμ, που δίνει την αρμοδιότητα της "συναπόφασης" για το 80% των νομοθετικών πράξεων της ΕΕ στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο νέος ρόλος του θα μεταβάλλει τις ισορροπίες της ΕΕ, τονίζουν για αυτή την "κεντροδεξιά νίκη", προχωρώντας σε πολυσχιδείς αναλύσεις που σχετικοποιούν ακόμα περισσότερο το "μήνυμα" της κάλπης.

Η αποχή από τις κάλπες που έφτασε κατά μέσο όρο το 50% για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ερμηνεύτηκε ως απογοήτευση των ψηφοφόρων απέναντι στις εθνικές κυβερνήσεις και μόνο, ξεχνώντας τεχνηέντως και ότι η ΕΕ είναι εξίσου υπεύθυνη για τον "ακήρυκτο και βρόμικο" πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Χωρίς να έχουν όλα τα στοιχεία, είναι φανερό πως η διαίσθηση λειτούργησε. Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά όπου κόμματα και πολιτικοί φορείς είχαν μία σαφή και κατηγορηματική θέση κατά του πολέμου.

Παρά το γεγονός ότι οι διαχωριστικές γραμμές και οι σαφείς οριοθετήσεις των κομμάτων που ακολουθούν την πολιτική του κεφαλαίου δεν είναι πουθενά σαφείς και η "καθομολογούμενη" δεξιά στροφή των Ευρωπαίων ψηφοφόρων δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά αναγκαστική επιλογή ανάμεσα στο πώς παρουσιάζονται τα "δύο κακά", επιλέγοντας, κατά περίπτωση, το φαινομενικά λιγότερο "κακό" εκ των δύο. Η αποχή, που αλλοιώνει σημαντικά και τα διαμορφωμένα ποσοστά, αντανακλά τη σύγχυση και το μπέρδεμα από τη διάχυτη ατμόσφαιρα των "κοινών επιλογών" και της μονομανίας των λογιστικών πράξεων, και μόνο... Εξάλλου αυτό ήθελαν.

Οι άνεργοι στην Ευρώπη αποτελούν μόνοι τους μία ολόκληρη κοινωνία παριών. Πάνω από 12 εκατομμύρια, θα μπορούσαν να εκλέξουν τουλάχιστον 25 ευρωβουλευτές. Η καλλιέργεια της αποξένωσης και του ατομικισμού, η οικονομική πολιτική λιτότητας έχει διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό, στρέφοντας κοινωνικές ομάδες τη μία ενάντια στην άλλη ή όλους μαζί ενάντια στους αλλοδαπούς και τους μετανάστες. Αυτή την Ευρώπη έφτιαξαν και αυτή την Ευρώπη οι λαοί την απέρριψαν...

Ουδείς ανέμενε αυτό που επρόκειτο να συμβεί στη Γερμανία και μάλιστα μόλις οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους Σοσιαλδημοκράτες και τον καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ.Οι Γερμανοί έδειξαν "κόκκινη κάρτα" στον Σρέντερ - μόλις 30,5% - και έδωσαν στους Χριστιανοδημοκράτες το "εκρηκτικό" ποσοστό του 48,7%. Σημαίνει άραγε, αυτή η σαρωτική επικράτηση του CDU/CSU, και ριζική αλλαγή του πολιτικού κλίματος; Σημαίνει άραγε ριζική αντιστροφή του συσχετισμού των δυνάμεων;

Είναι δύσκολο να σημαίνει κάτι περισσότερο από ακόμα μεγαλύτερη πίεση, αφού σχετικοποιεί τον "προβληματικό" κοκκινοπράσινο κυβερνητικό συνασπισμό, καθώς το αποτέλεσμα αυτό ΔΕΝ ακυρώνει τη λαϊκή ετυμηγορία των εθνικών βουλευτικών εκλογών (27/9/98). Ωστόσο, η συντριβή δεν είναι τυχαία. Η νέα κυβέρνηση κατάφερε το ακατόρθωτο, μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Απογοήτευση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής. Οι Σοσιαλδημοκράτες, παρά τις εξαγγελίες τους για μία "ριζοσπαστική πολιτική", που θα εδραιώσει το "κοινωνικό κράτος", θα καταπολεμήσει - έστω και μερικώς - τη "γάγγραινα" της γερμανικής κοινωνίας, την ανεργία, δεν κατάφεραν... Τίποτα.

Αντίθετα, μεγάλο τμήμα του γερμανικού λαού είδε με τρόμο την ενεργή συμμετοχή της Γερμανίας, για πρώτη φορά μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, σε μία επίθεση εναντίον μιας κυρίαρχης χώρας. Αν αυτή είναι ίσως η κριτική που του ασκεί η "αριστερή" πτέρυγα του κόμματός του, μήνυμα του έστειλε και η "δεξιά" πτέρυγα. Η πτέρυγα που είχε τις ευλογίες και του γερμανικού κατεστημένου και πρόσμενε ακριβώς το αντίθετο. Περισσότερα και πιο δραστικά μεταρρυθμιστικά μέτρα φιλελεύθερου χαρακτήρα, περισσότερη πυγμή απέναντι στην ΕΕ, εκμεταλλευόμενη την προεδρία που είχε για το πρώτο εξάμηνο του 1999. Ετσι στο εσωτερικό της χώρας η γερμανική θητεία θεωρείται αποτυχής, αφού εξακολουθούν να παραμένουν υψηλές οι εισφορές της χώρας στην ΕΕ, εις βάρος της ίδιας της οικονομίας.

Ωστόσο, αυτές οι εκλογές ξεκαθαρίζουν ένα ακανθώδες ζήτημα. Το θέμα του "κοκκινοπράσινου" κυβερνητικού συνασπισμού. Οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι οι "Πράσινοι", εξαιτίας της "μετάλλαξης" της φυσιογνωμίας του κόμματος - που στην ιδρυτική του διακήρυξη αναφέρει ολοκάθαρα την εναντίωσή του σε κάθε μορφή πολεμικής πράξης - κατά τη διάρκεια του πρόσφατου έκτακτου Συνεδρίου τους με την απόλυτη συμπόρευση με τον υπουργό Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ,αντιμετώπιζαν σοβαρότατο κίνδυνο να μη συγκεντρώσουν το εκλογικό μέτρο του 5% και να μείνουν "εκτός νυμφώνος". Τελικά, αν και είδαν να χάνουν χιλιάδες ψηφοφόρους, ευνοούμενοι από την τεράστια αποχή τελικά κατάφεραν να συγκεντρώσουν 6,4% και να μπουν στην Ευρωβουλή.

Παράλληλα, η εκλογική αποτυχία του Κόμματος των "Φιλελευθέρων" (FDP), αφού δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το πλαφόν, καθώς συγκέντρωσαν μόλις 3%, τους οδηγεί βαθμηδόν στο περιθώριο, με ελαχιστότατες πιθανότητες πλέον να αποτελέσουν δυνητικά ένα κυβερνητικό εταίρο των "εκσυγχρονισμένων" Σοσιαλδημοκρατών.

Επομένως, μοναδικός αρωγός του οράματος για ένα "φιλελεύθερο σοσιαλισμό" παραμένει το "μεταλλαγμένο" κόμμα των "Πρασίνων", μετά την αδρανοποίηση ή τη μερική απώλεια της "μη-επιθυμητής" βάσης τους στο βωμό της εξάσκησης της τέχνης του εφικτού. Οπερ έστι μεθερμηνευόμενον την προσαρμογή των "Πρασίνων" στις ανάγκες προσέγγισης και διείσδυσης σε έναν ευρύτερο χώρο, πέραν των παραδοσιακών ορίων, αφού εγκατέλειψαν και εγκαταλείφθηκαν από την παραδοσιακή εκλογική τους πελατεία.

Δεν είναι δεδομένο ότι αυτή η "πελατεία" ήδη μετακόμισε, αλλά ίσως ο μοναδικός πραγματικά κερδισμένος αυτών των εκλογών είναι το Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS). Ο επίγονος του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (SED) - που κατάφερε για πρώτη φορά τον περασμένο Σεπτέμβρη να σπάσει το "απόρθητο κάστρο" για τους κομμουνιστές, την Μπούντεσταγκ - διπλασίασε τις επιτυχίες του, συγκεντρώνοντας 5,8% και στέλνοντας 6 ευρωβουλευτές στο "Ημικύκλιο" για πρώτη φορά στην ιστορία του. Μπορεί η επιτυχία αυτή να θεωρηθεί σχετική, όμως το ποσοστό αυτό αντανακλά την εδραίωση της δύναμης του PDS πάνω από 20% στην Ανατολική Γερμανία, η οποία σφαδάζει από τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, από την τεράστια ανεργία. Εξάλλου το εκλογικό Σώμα της Ανατολικής Γερμανίας αποτελεί το βαρόμετρο για τις εξελίξεις σε όλη τη χώρα, αφού μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών έκρινε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και κυρίως την τελευταία.

Ενα ακόμα στοιχείο διαφοροποίησης είναι ότι το PDS με την αντιπολεμική του πολιτική και τους αγώνες του ήταν η μοναδική φωνή κατά του πολέμου σε όλη τη χώρα και οι ψηφοφόροι το έλαβαν πολύ σοβαρά υπόψη τους, χωρίς να παρασυρθούν από τη δημαγωγία που ήθελε τον Σρέντερ προάγγελο ή και υπερασπιστή της ειρήνης...

Ολοι αναφωνούν το παραδοσιακό μοντέλο της σοσιαλδημοκρατίας βγήκε ενισχυμένο, αυτό το "αποδεικνύει" και η νίκη του Ζοσπέν και του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξαίρεση στο ευρωπαϊκό "κεντροδεξιό" πανόραμα. Ωστόσο, κοιτώντας κάποιος λίγο πιο προσεκτικά δε θα δει ακριβώς ότι η "κεντροαριστερά" επικράτησε πανηγυρικά επί της κατακερματισμένης Δεξιάς.

Ωστόσο, οι Σοσιαλιστές του πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν,συνεπικουρούμενοι του Κινήματος Πολιτών, παρότι βγήκαν πρώτο κόμμα συγκέντρωσαν μόλις 21,9% των ψήφων. Οι εταίροι τους στη διακυβέρνηση της χώρας, το ΚΚ της Γαλλίας και οι Πράσινοι εξήλθαν από την εκλογική αναμέτρηση με εντελώς αντίθετα συναισθήματα. Το ΚΚ της Γαλλίας πληρώνοντας τη συμμετοχή στην κυβέρνηση που πήρε μέρος στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, κατάφερε να συγκεντρώσει το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό του (6,8%). Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το κόμμα των Κυνηγών - Ψαράδων συνέλεξε περισσότερους ψήφους! Οσο για τους Πράσινους του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από τα θανατηφόρα κοτόπουλα και τις μολυσμένες κοκα-κόλες, έκαναν "ισολογισμό" για τον κυβερνητικό συνασπισμό, αφού το 9,7% που συγκέντρωσαν αποτελεί "εκρηκτικό" ποσοστό και τους προάγει σε δεύτερη και καθοριστική δύναμη της κυβέρνησης.

Στην άλλη όχθη, από την άκρα δεξιά ως την κεντροδεξιά, τα κόμματα μετρούν περισσότερες έδρες, ωστόσο χάνουν σε ουσία και σε εντυπώσεις εξαιτίας της ίριδας που υφέρπει και τους πολυδιασπά. Το διαζύγιο του RPR/UDF, οδήγησε στη "συντριβή" του νεογκωλικού κόμματος του Προέδρου Ζακ Σιράκ "Συναγερμός για τη Δημοκρατία" (RPR) - 12,7%, ενώ η "Ενωση για τη Γαλλία" (UDF) έλαβε το 9,3% των ψήφων, χάνει τη θέση του κυρίαρχου στο κεντροδεξιό χώρο, από το "Συναγερμό για τη Γαλλία" (RPF) που αλίευσε ψήφους από το ακροδεξιό χώρο και συγκέντρωσαν 13,05%. Ο ακροδεξιός χώρος του "Εθνικού Μετώπου" του Ζαν Μαρί Λεπέν συρρικνώθηκε υπερβολικά, αφού έλαβε μόλις 5,71%. Αιτία, η αυτόνομη κάθοδος, του Νο2 της πάλαι ποτέ ενιαίας ηγεσίας, Μπρούνο Μεγκρέ, μαζεύοντας το 3,28% των ψήφων και φυσικά μην κατορθώνοντας να περάσει το πλαφόν του 5%.

Ωστόσο, το ακροαριστερό κόμμα της Λαγκιγιέ "Εργατικός Αγώνας", ως μοναδική αντιπολεμική και αντιπολιτευτική από "αριστερή σκοπιά" στην κυβέρνηση Ζοσπέν, είδε τα ποσοστά του (5,28%) να διπλασιάζονται και τον Τύπο να τους φωτογραφίζει σαν το μοναδικό "αριστερό" κόμμα της αντιπολίτευσης!

Στην Ισπανία το Λαϊκό Κόμμα του Χοσέ Μαρία Αθνάρ κατάφερε να διατηρήσει τη δύναμή του πλησιάζοντας το 40%, τόσο στα ποσοστά που συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές όσο και στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές. "Το αποτέλεσμα αποτελεί ένα καθαρό δείγμα στήριξης της κυβέρνησης και του Λαϊκού Κόμματος σε όλα τα επίπεδα", θα δηλώσει την επαύριο των εκλογών ο επικεφαλής της λίστας Λογιόλα ντε Παλάτσιο,επισημαίνοντας μάλιστα ότι το κόμμα του κατάφερε να αυξήσει τη διαφορά από τους σοσιαλιστές σε σχέση με τις εθνικές εκλογές από μία σε τέσσερις μονάδες.

Το παράδοξο (;) είναι ότι και το Σοσιαλιστικό Κόμμα βγήκε πανηγυρίζοντας για το 35,3% που συγκέντρωσε, αφού τα ηγετικά στελέχη του βρήκαν ένα άλλο τέχνασμα για τονίσουν την άνοδό τους! Οτι σε σχέση με τις ευρωεκλογές του '94 κατάφεραν να μειώσουν τη διαφορά από 9,5 μονάδες σε 4,5%. Μεγάλο τμήμα του ισπανικού Τύπου τους ακολούθησε στις "παραισθήσεις τους", τονίζοντας την τάση ενίσχυσης που εμφανίζει το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ισως βλέποντας την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων μπορεί οι αναλύσεις τους να μη στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά στη δυνατότητα της άγρας ψήφων που απορρέει από την καταποντισμό της Ενωμένης Αριστεράς - ΚΚ Ισπανίας και άλλα κόμματα της Αριστεράς - που με λόγο γενικόλογο και ασαφή δεν μπόρεσε να προσεγγίσει ούτε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Αριστεράς. Η Ενωμένη Αριστερά κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 5,77%, σχεδόν το ένα τρίτο των ψήφων από τις ευρωεκλογές του 1994 και περίπου τους μισούς από τις βουλευτικές εκλογές του 1996.

Σημαντική επιτυχία και για τη συνασπισμό "Εουσκάλ Εταριρόκ" - η μετονομασία του Ερι Μπατασούνα, πολιτικού σκέλους της ΕΤΑ - που για πρώτη φορά καταφέρνουν να στείλουν βουλευτή στο Ευρωκοινουβούλιο, αλλά ήδη και η δύναμή του αυξάνεται στις τοπικές εκλογές στο βόρειο τμήμα της χώρας των Βάσκων.

Στην Πορτογαλία το όνομα του Μάριο Σοάρες έκανε τη διαφορά. Ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην Πρόεδρος της χώρας, επικεφαλής της λίστας του Σοσιαλιστικού Κόμματος κατάφερε να επικρατήσει κατά κράτος, συγκεντρώνοντας το 43% και εμμέσως ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Αντόνιο Γκουτέρς που έχει συνδέσει την τύχη της κυβέρνησης με την "Ατζέντα 2000", προσδοκώντας την οικονομική ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το έδαφος που έχασαν τα δεξιά κόμματα, καθώς τόσο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) όσο και το Λαϊκό Κόμμα (PP/CDS) είδαν τη δύναμή τους να μειώνεται.

Θετικό το αποτέλεσμα για το ΚΚ Πορτογαλίας, που μαζί με τους Πράσινους αποτελούν τον Ενωτικό Δημοκρατικό Συνασπισμό, αφού μέσα σε αυτή την "πανεθνική λαίλαπα" του Σοάρες, κράτησαν τις δυνάμεις τους συγκεντρώνοντας το 10.32%, ποσοστό ανάλογο με τις ευρωεκλογές του '94 και σαφώς υψηλότερο από των βουλευτικών του '95.

"Αν γίνεσαι αντιληπτός έχεις κέρδος", το μότο που κυριάρχησε μεταξύ των αναλυτών στο σουηδικό Τύπο. Πιθανά αντικατοπτρίζοντας όλο το κλίμα που επικράτησε συνολικά στις χώρες των "πάγων".

Καταρχήν, στην ίδια τη Σουηδία,τη χώρα που δε συμμετέχει στην ΟΝΕ, όσοι εξέφρασαν σαφή και κατηγορηματική θέση είχαν κέρδη. Το Αριστερό Κόμμα - όπου συμμετέχει και το ΚΚ Σουηδίας - με αντιπολεμική πολιτική, αλλά και σαφή αντίθεση στο Ευρώ, είναι ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών, αφού αύξησε σχεδόν 4 ποσοστιαίες μονάδες το ποσοστό, συγκεντρώνοντας 15,8% από 12 περίπου που είχε στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Κερδισμένοι και οι Φιλελεύθεροι (από 4,8% έφτασε στο 13,8%) με εντελώς αντίθετη πολιτική, ζητώντας άμεση ένταξη στο κοινό νόμισμα. Καταποντισμός για τους Πράσινους και ακόμα μία πτώση για το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που "πλήρωσε" την πολιτική του πρωθυπουργού Γκόραν Πέρσον, να μην κηρύσσει δημοψήφισμα για την ΟΝΕ προτού σιγουρευτεί ότι τα "ναι" θα είναι περισσότερα από τα "όχι".

Στη γειτονική Φινλανδία οι Συντηρητικοί είδαν τις δυνάμεις τους να ενισχύονται ακόμα περισσότερο, ενώ αντίθετα οι Σοσιαλδημοκράτες να χάνουν ακόμα περισσότερο έδαφος. Η Αριστερή Συμμαχία - το ΚΚ της Φιλανδίας και άλλες αριστερές δυνάμεις - διατηρούν σχεδόν αμιγώς τις δυνάμεις τους (9,1%), ενώ οι Πράσινοι έκαναν πολύ δυναμική εμφάνιση "πηδώντας" από το 7,4 στο 13,7%.

Οσο για τη Δανία που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον λόγω της αρνητικής στάσης της κοινής γνώμης απέναντι στο Ευρώ, αλλά και τη "μόνιμα" προβληματική τους σχέση με την ΕΕ, κερδισμένα βγαίνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλδημοκρατικό αλλά και οι Φιλελεύθεροι. Τα κινήματα που εναντιώνονται την ΕΕ, παρά τις "σειρήνες" που τα ήθελαν να χάνουν τη δύναμή τους τη διατήρησαν.

Το καινούριο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο

Βέλγιο: Διπλές εκλογές. Ο πρωθυπουργός Ζαν Λικ Ντεάν θα μείνει στην ιστορία ως ο "ηγέτης" που τον έφαγε μία "κότα". Οχι τυχαία κότα, μολυσμένη με διοξίνη. Μεγάλοι κερδισμένοι λοιπόν τον ευρωεκλογών οι Πράσινοι, ενώ των εθνικών εκλογών οι Φιλελεύθεροι, Φλαμανδοί και Γαλλόφωνοι, αλλά και οι ακροδεξιοί του "Vlaals Block".

Λουξεμβούργο: Απίστευτο αλλά αληθινό: Σχεδόν ουδεμία διαφοροποίηση όσον αφορά το συσχετισμό δυνάμεων στις ευρωεκλογές. Ωστόσο, στις παράλληλες βουλευτικές εκλογές, η πτώση του σοσιαλιστών τούς στοίχισε τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση.

Αυστρία: Επικροτήθηκε η πολιτική που ακολουθεί ο καγκελάριος Βίκτορ Κλίμα όσον αφορά τη μη ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και το κόμμα του, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, εξήλθε οριακά κερδισμένο με διαφορά μίας μονάδας από το Συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα. Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας χάνοντας 4 μονάδες εξακολουθεί να είναι "μεγάλο" κόμμα (23,5%) και ο ηγέτης του Γκεόργκ Χάιντερ να φαντάζει ως "ίνδαλμα" στους ανά την Ευρώπη ακροδεξιούς.

Ολλανδία: Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα κέρδισε και αυτή την εκλογική μάχη, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες χάνουν ακόμα λίγο έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Πραγματικά κερδισμένη: η "Οικολογική Αριστερά" που εκτοξεύτηκε από το 3,8% στο 11,9%.

Ιρλανδία: Τίποτα το νεότερο. Φάινα Γκέιλ και Φάινα Φέιλ διατηρούν τις δυνάμεις τους.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ουδείς έχασε και ουδείς κέρδισε, δήλωναν όλοι το βράδυ των εκλογών. Η δεξιά "Φόρτσα Ιτάλια" του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο νικητής των εκλογών, αλλά ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάσιμο Ντ' Αλέμα θα δηλώσει μόλις έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα: "Δεν αποτελούν πρόβλημα για τη σταθερότητα της κυβέρνησης". Ωστόσο, τόσο οι Ιταλοί Κομμουνιστές του Αρμάντο Κοσούτα όσο και οι Πράσινοι μόλις που πέρασαν και τα δύο το 1,5%. Από την άλλη πλευρά και ο κορμός της κυβέρνησης, οι Δημοκρατικοί της Αριστεράς έχασαν δυνάμεις. Το κόμμα του Ρομάνο Πρόντι και της Εμα Μπονίνο, που κινούνται στο κέντρο, είναι οι νικητές, αν και όλοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το αποτέλεσμα αυτό ως "εκδήλωση" της απογοήτευσης. Η Κομμουνιστική Επανίδρυση με το 4,8% κατάφερε να αποσπάσει τα 3/4 των ψήφων που είχε το κόμμα πριν τη διάσπαση και την αποχώρηση του Κοσούτα. Γεγονός που θεωρείται λογικό, αφού ήταν το μόνο κόμμα που πρωτοστάτησε και συμπαραστάθηκε στα συνδικάτα σε ένα αντιπολεμικό μέτωπο.

Οι Βρετανοί απλώς γύρισαν τις πλάτες τους. Στις κάλπες, στους Νέους Εργατικούς του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ,το μέντορα και "ιδεολογικό φορέα" του "φιλελεύθερου σοσιαλισμού" και του μανιφέστου για την "κεντροαριστερά" του επόμενου αιώνα.

Το ποσοστό που συγκέντρωσε το Εργατικό Κόμμα μόλις ξεπέρασε το 28%, αντίθετα οι Τόρις βγήκαν ενισχυμένοι συγκεντρώνοντας 38%. Εντούτοις, η συμμετοχή του εκλογικού σώματος ήταν τόσο μικρή που καθιστά ελάχιστα αξιόπιστο οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Ούτε ένας στους τέσσερις Βρετανούς δεν καταδέχτηκε να υποβάλει τον εαυτό του στη διαδικασία συμμετοχής στην ψηφοφορία, ενώ σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, σε πόλεις της Αγγλίας, το ποσοστό συμμετοχής μόλις άγγιξε το 10%. Το μόνο στοιχείο διαφοροποίησης σε αυτές τις εκλογές είναι ότι για πρώτη φορά το εκλογικό σύστημα ήταν αναλογικό, με αποτέλεσμα ακόμα και μικρότερα κόμματα, όπως οι Φιλελεύθεροι, το Κόμμα Ανεξαρτησίας εναντίον της ΕΕ, διάφοροι Ουαλοί και Σκοτσέζοι εθνικιστές να αντιπροσωπεύονται στην Ευρωβουλή.

Ισως το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι μπορεί οι Βρετανοί να δείχνουν πως στηρίζουν τις επιλογές του Μπλερ, τη "διαχείρισή" του, όσον αφορά την εσωτερική οικονομική πολιτική, μία πολιτική σε απόλυτη αρμονία με τις επιταγές των χρηματοοικονομικών κύκλων του Σίτι του Λονδίνου, όμως αδιαφορούν στα κελεύσματά του για μία προσέγγιση στην Ευρώπη, ή για τα "οράματά" του, για το "φιλελεύθερο σοσιαλισμό" του.