Ζωντάνεψαν οι μνήμες των βασανιστηρίων, στα κολαστήρια της ΕΑΤ - ΕΣΑ, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες, από το Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974, με αφορμή τη συμπλήρωση 36 χρόνων, από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967. Συγκίνηση και αίσθημα ευθύνης, τα συναισθήματα που κυριαρχούν, αντικρίζοντας τον αλλοτινό χώρο βασανιστηρίων, που σήμερα φιλοξενεί φωτογραφίες και δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής. Ευθύνη για εξακολούθηση του αγώνα, απέναντι σ' αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για αξίες και ιδανικά, που σήμερα καταστρατηγούνται περισσότερο από ποτέ.

Μία τελετή μνήμης και μήνυμα της συνέχισης των αγώνων «για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και ανθρώπινα δικαιώματα, που είναι και σήμερα ύψιστο χρέος και έχουν τίμημα. Οι ίδιες δυνάμεις, που υποκίνησαν τη χούντα, σήμερα κάνουν πολέμους και ματώνουν τους λαούς», σύμφωνα και με τα λόγια του προέδρου του ΣΦΕΑ, Μιχάλη Βαρδάνη, που κατέθεσε στεφάνι, στο άγαλμα του Σπ. Μουστακλή, αποδίδοντας φόρο τιμής, στη μνήμη όσων μαρτύρησαν. «Τιμούμε τους νεκρούς και τους αγώνες τους, συνεχίζοντας και σήμερα τον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα», είπε ο Σήφης Κωτσαντής, καταθέτοντας στεφάνι, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενώ συγκινητική ήταν και η Ε. Κιάου, από την Προοδευτική Ενωση Μητέρων Ελλάδος, που τόνισε ότι «οι μάνες των νεκρών αγωνιστών κρατάνε ό,τι πολυτιμότερο, τους αγώνες των παιδιών τους, για τις επόμενες γενιές».

Στην εκδήλωση του ΣΦΕΑ, έδωσαν το «παρών», πολλοί αντιστασιακοί, της περιόδου της επταετίας, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων Γιώργης Μωραΐτης, ο Μ.Γλέζος και ο Σ. Βερυβάκης.

Πέθανε, το Σάββατο 20 Απρίλη, και κηδεύεται, σήμερα Τρίτη, ώρα 3.3Ο μμ, από το νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου, ο παλαίμαχος κομμουνιστής, ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Μήτσος Μπάφας.

Ο Μ. Μπάφας γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Σερόκου συνοικία Βαθυπέδου Ιωαννίνων. Εντεκα μόλις χρονών κατεβαίνοντας στην Αθήνα ήρθε σε επαφή με τους κομμουνιστές και το «Ριζοσπάστη», κάτι που τον οδήγησε να ενταχθεί στη θρυλική ΟΚΝΕ. Στην περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας φυλακίζεται στην Αίγινα μέχρι το 1939, για να βρεθεί στρατιώτης, στη συνέχεια, στο γνωστό στρατόπεδο Καλπακίου, όπου πήγαιναν κομμουνιστές, και από κει στην πρώτη γραμμή στο Αλβανικό μέτωπο, το 1940.

Ο Μήτσος Μπάφας συμμετέχει από την αρχή στο αντιστασιακό κίνημα. Συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και φυλακίζεται στο Ξηρόμερο Κατούνας και από εκεί στέλνεται στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας, απ' όπου δραπετεύει με τους άλλους κρατούμενους στην Αλβανία. Από εκεί φθάνει στην Ηπειρο και στα βουνά της Πάργας όπου αγωνίζεται μέσα από τις μονάδες του ΕΛΑΣ μέχρι την απελευθέρωση.

Αναδείχνεται καθοδηγητικό στέλεχος της ΚΟ Ιωαννίνων και, σε συνέχεια, της Αρτας. Το 1945, εκλέγεται πρόεδρος του ΕΚ Αρτας και υπεύθυνος της εργατικής δουλιάς στο νομό. Με τις διώξεις περνά στην παράνομη δουλιά και το 1946 ξανασυλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Σαντορίνη και, στη συνέχεια, στην Ικαρία.

Το 1948, ο Μήτσος Μπάφας, με απόφαση του Κόμματος και μαζί με τους συντρόφους Στρ. Τσαμπή, Γιαν. Τσερμέγκα, Κώστα Λίτσα, Αντ. Καλαμπόγια, Στεφ. Παπαγεωργάκη, Φιλ. Μαυρίκη και Μπάμπη Γκότσιο, βγαίνουν στην παρανομία στα βουνά του Νησιού. Σχηματίζουν την ανταρτοομάδα που θα γράψει μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας του ΔΣΕ, αφού για έξι χρόνια το μοναρχοφασιστικό καθεστώς του «κεντρώου» Σοφούλη δε θα μπορέσει να τον συλλάβει, μέχρι που πέρασε στην πολιτική προσφυγιά.

Ο σ. Μήτσος Μπάφας παντρεύτηκε τη σ. Χρύσα και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και τον Κώστα. Επαναπατρίστηκε το 1983, αφού επί 9 χρόνια του αρνούνταν το δικαίωμα του επαναπατρισμού, όπου συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.