Ο στρατηγικός τους στόχος, δηλαδή η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, εδώ βρίσκει κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλωθεί. Η ανισότιμη θέση της γυναίκας στην καπιταλιστική κοινωνία είναι το σκαλοπάτι για την έφοδό τους στις ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, στην υγεία, στην παιδεία είναι απαιτήσεις του κεφαλαίου για ν' αντιμετωπιστεί η βαθιά κρίση του καπιταλισμού σ' όλα τα επίπεδα. Οι δυσκολίες τους είναι φανερές και αναγκάζονται να παίρνουν αυτά τα μέτρα.

Γι' αυτό δεν έρχονται τυχαία τα κάθε λογής νομοσχέδια και οι ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων. Ξέρουν τι κάνουν. Ψυχανεμίζονται τι τους περιμένει. Συνεπώς, δεν έχουν πλέον ενδοιασμούς, πατούν επί πτωμάτων, είναι προκλητικοί μέχρι κυνισμού. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι τη στιγμή που ανησυχούν και ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή προτείνουν «κίνητρο» την αύξηση του ορίου ηλικίας έως και 15 χρόνια για τις εργαζόμενες γυναίκες με παιδιά. Και συγχρόνως κοροϊδεύουν με την παροχή της δίχρονης πλασματικής ασφαλιστικής κάλυψης για κάθε παιδί.

Συνεπώς, καμία ανοχή δεν επιτρέπεται από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται να συνεχίσουν κάποιοι να παρακολουθούν από μακριά τις επιχειρούμενες ανατροπές. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Οι εργαζόμενοι έχουν και μνήμη για να θυμηθούν και μυαλό για να κρίνουν. Θυμούνται και γνωρίζουν ποιος ξεκίνησε το ξεχαρβάλωμα της κοινωνικής ασφάλισης, ποιος καλλιέργησε αυταπάτες με τους λεγόμενους διαλόγους, ποιος ολοκληρώνει τώρα τον ενταφιασμό της και ποιος αντιστάθηκε σταθερά μ' όλες του τις δυνάμεις, προσπαθώντας παράλληλα να οργανώσει τον αγώνα της εργατικής τάξης.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι με το Ν. 2084/92 η ΝΔ αύξησε για τους ασφαλισμένους από 1/1/93 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για άντρες και γυναίκες. Είναι η εποχή που η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η «Λευκή Βίβλος» κατευθύνουν την πολιτική τους και κανένα άλλο κόμμα, πέρα από το ΚΚΕ, δεν τολμά ή δε θέλει να αντισταθεί. Είναι τότε που «διεπιστώθη» ότι και τα δύο φύλα είναι «ισχυρά» και άρχισαν τις περικοπές των «προνομίων» που μέχρι τότε είχε το «ασθενές» φύλο.

Η δεκαετία που πέρασε κρίθηκε από την κυβέρνηση αρκετή για να να συνειδητοποιήσουμε και οι μεγαλύτερες ηλικίες ότι η ισότητα των δύο φύλων είναι γεγονός πλέον στην Ελλάδα. Σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι και για τους παλιότερους δεν έχει καμιά αξία η πενταετής διαφορά. Αλλωστε, η εργαζόμενη γυναίκα μπούχτισε από κοινωνικές παροχές και «απολαμβάνει» τρισευτυχισμένη την πολλαπλή εκμετάλλευσή της. Ασε που μπορεί να της δημιουργήσει και κομπλεξικές συμπεριφορές η ύπαρξη κάποιων ξεχασμένων προνομίων. Και τι θα γίνει μετά, θα έχουμε κομπλεξικές γυναίκες και... με ποσόστωση; Δε γίνονται αυτά.

Αλλά ας σοβαρευτούμε, γιατί το θέμα είναι πολύ σοβαρό και ας σημειώσουμε: Το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες βρίσκεται σ' όλη την ΕΕ κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα από ό,τι το αντίστοιχο ποσοστό των ανδρών. Στη χώρα μας το 60,7% των ανέργων και το 72% των μακράς διάρκειας ανέργων είναι γυναίκες. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με χαμηλότερο μισθό από τους άνδρες. Η αμοιβή τους είναι στο 70% των ανδρών συναδέλφων τους, σύμφωνα με τη μελέτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ.

Ακόμη οι Ελληνίδες εργαζόμενες αποτελούν το 64,5% των απασχολημένων στις ευέλικτες μορφές εργασίας, καθώς και στη «μαύρη» εργασία. Υπάρχουν ολόκληροι τομείς και κλάδοι της οικονομίας που απασχολούν κύρια γυναίκες και λειτουργούν με μερική απασχόληση, ωρομίσθιο, φασόν, δελτία παροχής υπηρεσιών, όπως στο εμπόριο, στην ιδιωτική υγεία, στις υπηρεσίες καθαριότητας, στον τουρισμό.

Το 25% των νέων θέσεων εργασίας και το 60% στον τομέα του εμπορίου αντιστοιχεί σε θέσεις μερικής απασχόλησης!

Η μερική απασχόληση έχει για χρόνια προπαγανδιστεί ως ευεργέτημα για την εργαζόμενη γυναίκα, λόγω των πολλών και παράλληλων υποχρεώσεων που έχει.

Θα είναι άθλος για μια εργαζόμενη με τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές να συγκεντρώσει τα 12.000 ένσημα για πλήρη σύνταξη. Οχι 40, αλλά 50 χρόνια και παραπάνω θα χρειαστούν.

Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που απολύονται και οι τελευταίες που προσλαμβάνονται στον ιδιωτικό τομέα. Το ίδιο θα γίνει τώρα και στο δημόσιο, με τις ιδιωτικοποιήσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Η μητρότητα πολλές φορές είναι ανασταλτικός παράγοντας για την πρόσληψή τους. Αλλά και στο δημόσιο συγκεντρώνονται κύρια στην κατώτερη βαθμίδα, με αποτέλεσμα να αμείβονται χαμηλότερα από τους συναδέλφους τους, αφού προαγωγή σημαίνει και αύξηση μισθών.

Ακόμη, πολλές γυναίκες εργάζονται σε ανθυγιεινά επαγγέλματα, που η κυβέρνηση σχεδιάζει να επανεξετάσει. Ομως, σύμφωνα με νέα επιστημονικά δεδομένα για την προστασία του αναπαραγωγικού ρόλου της γυναίκας, απαιτείται η διεύρυνσή τους και όχι ο περιορισμός τους.

Αν τώρα συνυπολογιστεί και κάποιο εισόδημα, που με θυσίες και κόπους αποκτήθηκε και δε χαρίστηκε από κανένα, θα πρέπει η σύνταξη να μην ξεπερνά, σύμφωνα με τα διεστραμμένα μυαλά των κυβερνώντων, τις 124.000 δρχ., δηλαδή το σημερινό κατώτατο όριο σύνταξης. Ετσι μεθοδεύουν την κατάργηση της κατώτατης σύνταξης, αυτού του μέτρου που περιφρουρούσε το συνταξιούχο από την εξαθλίωση!

Οι γυναίκες, όταν συνειδητοποιήσουν και αφομοιώσουν το πρόβλημα, βάζουν στόχους και τα καταφέρνουν. Το έχουν αποδείξει πολλές φορές στην πορεία της παγκόσμιας ιστορίας και της δικής μας.

Είναι μεθοδικές, σταθερές, συνεπείς και «ξεροκέφαλες». Τα καταφέρνουν πάντα. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Δε θέλουμε να διαχειριστούμε την κρίση τους. Αρνούμαστε να μας χρησιμοποιούν και να μας ευτελίζουν.

Θα δυναμώσουμε τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος με τη μαζική μας συμμετοχή στη ζωή και τη δράση των συνδικάτων, σ' όλες τις εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις τους.

Νιώθουμε βαθιά την ευθύνη και την υποχρέωση που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.

Δε θα επιτρέψουμε να παρθεί πίσω κανένα δικαίωμά μας. Εχουμε πολλά ακόμα να κατακτήσουμε. Δε μας λείπει το κουράγιο. Μαζί με τους συντρόφους μας και τα παιδιά μας θα δώσουμε το δικό μας «παρών» στην πανελλαδική απεργία την Πέμπτη 26/4 και στη μεγάλη γιορτή της εργατικής τάξης την Πρωτομαγιά. Ομορφα, αγωνιστικά, όπως εμείς ξέρουμε.