Από τα πρώτα κιόλας άρθρα του Ευρωσυντάγματος προκύπτει η πρόθεση, αλλά και η αγωνία των «είκοσι πέντε» να καθιερώσουν ως ιερό και απαραβίαστο το καπιταλιστικό σύστημα, ως το μόνο επιτρεπτό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας. «Η Ενωση παρέχει στους πολίτες της ένα χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα και μια ενιαία αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος» αναφέρεται στο άρθρο Ι-3, ενώ στο ίδιο άρθρο σημειώνεται: «Η Ενωση εργάζεται για μια Ευρώπη βιώσιμης ανάπτυξης βασισμένης σε ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση, σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς...».

Και για να μη μένει καμιά αμφιβολία περί της ελευθερίας του Ευρωσυντάγματος, στο άρθρο Ι-4 τονίζεται: «Η Ενωση εξασφαλίζει στο εσωτερικό της την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και κεφαλαίων και την ελευθερία εγκατάστασης». Δηλαδή τις «τέσσερις ελευθερίες» που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της ευρωενωσιακής καπιταλιστικής ενοποίησης, αναγκαίες για να μετακινείται εύκολα και γρήγορα, χωρίς φραγμούς και εμπόδια για την εξασφάλιση κερδών και για το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης.

Η απαίτηση εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη - μέλη προς τα ενωσιακά όργανα, στο Διευθυντήριο της ΕΕ, διατρέχει όλη τη φιλοσοφία του «Ευρωσυντάγματος». Το εθνικό δίκαιο υποχωρεί κατά κράτος έναντι του κοινοτικού δικαίου. «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα Οργανα της Ενωσης υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών - μελών» αναφέρεται στο άρθρο Ι-10, ενώ στο ίδιο άρθρο επισημαίνεται ότι «τα κράτη - μέλη λαμβάνουν κάθε γενικό ή ειδικό μέτρο ικανό να εξασφαλίσει την εκτέλεση των υποχρεώσεων οι οποίες απορρέουν από το Σύνταγμα ή προκύπτουν από πράξεις των Οργάνων της Ενωσης».

Η βαθμιαία εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που άρχισε από τον τομέα της οικονομίας, ολοκληρώνεται τώρα αφού περιλαμβάνει όλους τους κρίσιμους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας. Η κατάργηση του βέτο σε θέματα δικαιοσύνης, Ασφάλειας, Παιδείας, Υγείας, εξωτερικής πολιτική και άμυνας, σημαίνει και τη μείωση της δυνατότητας των κρατών - μελών να αποτρέπουν μια απόφαση που μπορεί να στρέφεται κατά των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Αυτή η επιλογή αναγκαστική ή όχι δεν έχει και πολλή σημασία, αντικειμενικά ενισχύει το σκληρό πυρήνα, είναι δε αποδεκτή από την πλουτοκρατία όλων των χωρών και σε βάρος των λαών, ιδιαίτερα των ασθενέστερων κρατών.

Η αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Ενωσης των «πολλών ταχυτήτων» και ενός «σκληρού πυρήνα» στο εσωτερικό της γίνεται με πολλούς τρόπους στο «Ευρωσύνταγμα». Ενας απ' αυτούς είναι η καθιέρωση των «ενισχυμένων συνεργασιών». Πρόκειται για τη δυνατότητα σε μια ομάδα κρατών μελών να προχωρεί στην ολοκλήρωση μιας πολιτικής χωρίς τη συμμετοχή των υπολοίπων. Μοναδική προϋπόθεση είναι στην ομάδα να συμμετέχει τουλάχιστον το 1/3 των κρατών - μελών. Αυτό βεβαίως σημαίνει ότι οι ισχυρότερες οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά χώρες θα έχουν εκ των πραγμάτων το δικαίωμα να συγκροτούν «ενισχυμένες συνεργασίες» για οικονομικά, στρατιωτικά θέματα, ή θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ άλλες χώρες θα υποβιβάζονται στη β' κατηγορία μελών, κ.ο.κ.

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ αναδεικνύεται έντονα από τα άρθρα του «Ευρωσυντάγματος» σχετικά με την κοινή εξωτερική πολιτική και την κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας. «Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί εγγενές στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Εξασφαλίζει στην Ενωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ενωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ενωσης προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών» αναφέρεται στο άρθρο Ι-40.

Δηλαδή, δεν έχουμε μόνο τη νομιμοποίηση των εξωτερικών επεμβάσεων από την ΕΕ, μόνη της ή σε συμμαχία και με άλλες δυνάμεις, αλλά και την καθιέρωση των προληπτικών επεμβάσεων, στοιχείο της νέας ιμπεριαλιστικής ευρωατλαντικής στρατηγικής.

Με την υιοθέτηση του αμερικανικού δόγματος για την ασφάλεια, με την απόφαση της Συνόδου του Δεκέμβρη του 2003, η Ευρωπαϊκή Ενωση προσδιορίζει τους εχθρούς της: Τρομοκρατία - όπλα μαζικής καταστροφής - κράτη «παρίες». Ταυτοχρόνως, προσδιορίζει και τα μέσα για την αντιμετώπισή τους: Προληπτικές ή κατασταλτικές στρατιωτικές παρεμβάσεις, οικονομικός εκβιασμός, επεμβάσεις αστυνομικού χαρακτήρα.

Στο πλαίσιο αυτό, η τρομοκρατία γίνεται το άλλοθι για να στρέψει η ΕΕ τα όπλα και προς το εσωτερικό της για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Με τον ορισμό της τρομοκρατίας (Συμβούλιο Υπουργών Δικαιοσύνης, Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, Οκτώβρης 2001), δημιούργησε μια «γκρίζα ζώνη» μεταξύ της τρομοκρατικής δραστηριότητας και της δράσης των κινημάτων. Σ' αυτήν τη «ζώνη» θα μπορούν οι κοινοτικές, ή οι κρατικές αρχές να αναζητούν κάθε φορά τους «τρομοκράτες» που απειλούν το σύστημα και τα συμφέροντά του.

Με την περιβόητη «ρήτρα αλληλεγγύης», ανοίγει ένα τεράστιο κεφάλαιο για μονομερείς, ή πολυμερείς επεμβάσεις σε κράτη - μέλη για διάφορους λόγους. Συγκεκριμένα, στο άρθρο Ι-42, ορίζεται ότι: «Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη για: α) Την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών - μελών, την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση, την παροχή συνδρομής σε κράτος - μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών αρχών του, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».