Η απαίτηση εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη - μέλη προς τα ενωσιακά όργανα, στο Διευθυντήριο της ΕΕ, διατρέχει όλη τη φιλοσοφία του «Ευρωσυντάγματος». Το εθνικό δίκαιο υποχωρεί κατά κράτος έναντι του κοινοτικού δικαίου. «Το Σύνταγμα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα Οργανα της Ενωσης υπερέχουν έναντι του δικαίου των κρατών - μελών» αναφέρεται στο άρθρο Ι-10, ενώ στο ίδιο άρθρο επισημαίνεται ότι «τα κράτη - μέλη λαμβάνουν κάθε γενικό ή ειδικό μέτρο ικανό να εξασφαλίσει την εκτέλεση των υποχρεώσεων οι οποίες απορρέουν από το Σύνταγμα ή προκύπτουν από πράξεις των Οργάνων της Ενωσης».

Η βαθμιαία εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που άρχισε από τον τομέα της οικονομίας, ολοκληρώνεται τώρα αφού περιλαμβάνει όλους τους κρίσιμους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας. Η κατάργηση του βέτο σε θέματα δικαιοσύνης, Ασφάλειας, Παιδείας, Υγείας, εξωτερικής πολιτική και άμυνας, σημαίνει και τη μείωση της δυνατότητας των κρατών - μελών να αποτρέπουν μια απόφαση που μπορεί να στρέφεται κατά των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Αυτή η επιλογή αναγκαστική ή όχι δεν έχει και πολλή σημασία, αντικειμενικά ενισχύει το σκληρό πυρήνα, είναι δε αποδεκτή από την πλουτοκρατία όλων των χωρών και σε βάρος των λαών, ιδιαίτερα των ασθενέστερων κρατών.