Πατησίων αριστερά, η Αλεξάνδρας στο βάθος και δεξιά μακριά τα Χαυτεία. Κι υπήρχαν κι άλλοι ως πάνω στη Σταδίου

Να παλεύει πλέον όχι για ένα - δυο επιμέρους αιτήματα. Μα να υπερασπίζει κατακτήσεις ενός αιώνα. Κι ακόμα παραπέρα: Να ξεδιπλώνει στο πεδίο της μάχης λάβαρα που 'χουν πάνω τους γραμμένους πόθους μιας ζωής. Εδωσε ήδη ένα δείγμα της διαδήλωσης που έρχεται, αυτή που προηγήθηκε. Απειρος κόσμος, γιομάτος, όμως, από την πείρα της καθημερινής ταξικής αναμέτρησης. Ξεγελασμένος άλλοτε, ίσως κι αύριο. Μα, τώρα, στο δρόμο. Να περνά ξανά απ' την αρχή το σχολειό της ταξικής πάλης, που ήταν πάντα ένα και μόνο: ο δρόμος.

Για όσους από το εργατικό ρεπορτάζ επέλεξαν, χρόνια τώρα, να μη κοιτάν στο στόμα τον κάθε Γιαννίτση, μα να κρατάνε ζωντανή καθημερινά την επαφή με τους ανθρώπους της τάξης μας, εκεί που μοχθούν για να παράγουν τα πάντα γύρω μας, ήταν μια απέραντη ομορφιά αυτή η διαδήλωση. Και ποιους δεν είδαμε. Το ξεχασμένο - ξεγραμμένο για πολλούς βιομηχανικό προλεταριάτο ήταν εκεί. Ως και απεργοί από την «Πεταλούδα» του Μουζάκη. Κι απ' την ΕΤΜΑ. Ακόμα κι απ' τη σύγχρονη «Ιντρακόμ»! Οσοι, βέβαια, πέρασαν κι εκείνο το πρωινό μπροστά στις πύλες, ξέρουν πως η απεργία δεν έγινε μόνη της. Τα ΜΑΤ έξω από το γκέτο του Μουζάκη δεν ήταν διακοσμητικά. Οπως δεν ήταν «βίρτσουαλ» οι απειλές για απολύσεις στου Χόντου. Κι όμως τα κορίτσια κατέβηκαν στην απεργία. Μάζεψαν κουράγιο από τη διαρκή παρουσία του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και βγήκαν έξω. Τόσοι και τόσοι χώροι. Οπου η μπότα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κρατά καθηλωμένους τους εργάτες χρόνια τώρα έδωσαν τελικά το «παρών». Εχει και η υποταγή τα όριά της. Πόσο μάλλον όταν δυο χρόνια τώρα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο φροντίζει να δείχνει πως τα αφεντικά και η κυβέρνησή τους δεν είναι ανίκητα...

Είπαμε κι εμείς να διαδηλώσουμε μια μέρα...

Μα θα μετρήσουμε κι αλλιώς. Αυτούς που κέρδισαν κάποια μάχη. Κι υπάρχουν τέτοιοι. Θα μετρήσουμε, βέβαια, κι απόντες. Καμιά θλίψη. Η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους. Και μια σκληράδα. Ναι, είναι «επιθεώρηση δυνάμεων» η Πρωτομαγιά. Θα μετρηθούμε κι έτσι πρέπει να γίνει.

Συν γυναιξί και τέκνοις τα εργοστάσια

Επιβάλλει πολιτική μόνιμης, σκληρής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων και σε όφελος της πλουτοκρατίας, αυξάνει την εκμετάλλευση, γεννάει φτώχεια, εξευτελιστικούς μισθούς και συντάξεις για τους εργαζόμενους.

Ανατρέπει τις εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα, υπονομεύει τα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος, τινάζει στον αέρα τα ταμεία και τα φτωχά εισοδήματα.

Ιδιωτικοποιεί την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία.

Ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο, αυξάνοντας τη δύναμη και την επιθετικότητα του κεφαλαίου.

Στυλοβάτης αυτής της πολιτικής είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ, που δημαγωγεί απροκάλυπτα, προσπαθώντας να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα χειροτερεύει δραματικά τη θέση της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού.

• Να ανατραπεί αυτή η αντεργατική πολιτική στο σύνολό της.
• Να αναπτυχθεί ένα μαζικό, μαχητικό ταξικό κίνημα, που θα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και θα περάσει στην αντεπίθεση, διεκδικώντας αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Ο αγώνας επιβάλλεται να κλιμακωθεί.

Η επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων, που έχει οργανώσει η κυβέρνηση, πρέπει να σπάσει τα μούτρα της.

Ο λεγόμενος διάλογος από «μηδενική βάση» ή «χωρίς προαπαιτούμενα» είναι παραλλαγές του γνωστού «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης και της παραπλάνησης που έχει στοιχίσει πολύ ακριβά στους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι έχουν «προαπαιτούμενα», αιτήματα και στόχους πάλης και θα τα διεκδικήσουν αποφασιστικά.

Η ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, η υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων δε γίνεται με «διαλόγους».

Απαιτεί ανάπτυξη του αγώνα, μέτωπο πάλης των εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό.