Να παλεύει πλέον όχι για ένα - δυο επιμέρους αιτήματα. Μα να υπερασπίζει κατακτήσεις ενός αιώνα. Κι ακόμα παραπέρα: Να ξεδιπλώνει στο πεδίο της μάχης λάβαρα που 'χουν πάνω τους γραμμένους πόθους μιας ζωής. Εδωσε ήδη ένα δείγμα της διαδήλωσης που έρχεται, αυτή που προηγήθηκε. Απειρος κόσμος, γιομάτος, όμως, από την πείρα της καθημερινής ταξικής αναμέτρησης. Ξεγελασμένος άλλοτε, ίσως κι αύριο. Μα, τώρα, στο δρόμο. Να περνά ξανά απ' την αρχή το σχολειό της ταξικής πάλης, που ήταν πάντα ένα και μόνο: ο δρόμος.

Για όσους από το εργατικό ρεπορτάζ επέλεξαν, χρόνια τώρα, να μη κοιτάν στο στόμα τον κάθε Γιαννίτση, μα να κρατάνε ζωντανή καθημερινά την επαφή με τους ανθρώπους της τάξης μας, εκεί που μοχθούν για να παράγουν τα πάντα γύρω μας, ήταν μια απέραντη ομορφιά αυτή η διαδήλωση. Και ποιους δεν είδαμε. Το ξεχασμένο - ξεγραμμένο για πολλούς βιομηχανικό προλεταριάτο ήταν εκεί. Ως και απεργοί από την «Πεταλούδα» του Μουζάκη. Κι απ' την ΕΤΜΑ. Ακόμα κι απ' τη σύγχρονη «Ιντρακόμ»! Οσοι, βέβαια, πέρασαν κι εκείνο το πρωινό μπροστά στις πύλες, ξέρουν πως η απεργία δεν έγινε μόνη της. Τα ΜΑΤ έξω από το γκέτο του Μουζάκη δεν ήταν διακοσμητικά. Οπως δεν ήταν «βίρτσουαλ» οι απειλές για απολύσεις στου Χόντου. Κι όμως τα κορίτσια κατέβηκαν στην απεργία. Μάζεψαν κουράγιο από τη διαρκή παρουσία του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και βγήκαν έξω. Τόσοι και τόσοι χώροι. Οπου η μπότα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κρατά καθηλωμένους τους εργάτες χρόνια τώρα έδωσαν τελικά το «παρών». Εχει και η υποταγή τα όριά της. Πόσο μάλλον όταν δυο χρόνια τώρα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο φροντίζει να δείχνει πως τα αφεντικά και η κυβέρνησή τους δεν είναι ανίκητα...

Ηταν όμορφη αυτή η απεργία. Οχι μόνο γιατί ήταν μεγάλη. Ισως περισσότερο γιατί μας θύμισε πως υπάρχει και το ξορκισμένο ταξικό μίσος. Δεν ήταν χαζοχαρούμενη αυτή η απεργία. Είχε οργή. Κι ευτυχώς. Για να αποδείξει ξανά πως είχαν δίκιο οι κομμουνιστές που βλέπουν χρόνια τώρα ανειρήνευτη την ταξική πάλη. Κι ανάλογα φροντίζουν να οργανώνουν την εργατική τάξη. Για πόλεμο. Αυτόν τον διαρκή και πιο ματοβαμμένο απ' όλους τους πολέμους. Θα μετρηθούμε, την Τρίτη. Πρώτα τους νεκρούς στα γκέτο. Ηταν αρκετοί και φέτος. Μετά αυτούς που χάθηκαν σε πολέμους που δε διάλεξαν. Παιδιά της τάξης μας και οι φαντάροι. Υστερα τα τουμπανιασμένα απ' την πείνα. Θύματα κάποιας Μπάγιερ.

Μα θα μετρήσουμε κι αλλιώς. Αυτούς που κέρδισαν κάποια μάχη. Κι υπάρχουν τέτοιοι. Θα μετρήσουμε, βέβαια, κι απόντες. Καμιά θλίψη. Η ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους. Και μια σκληράδα. Ναι, είναι «επιθεώρηση δυνάμεων» η Πρωτομαγιά. Θα μετρηθούμε κι έτσι πρέπει να γίνει.