Στα ίδια πλαίσια εντάσσονται και οι αναδιαρθρώσεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Στο στόχαστρο της κυβέρνησης βρίσκεται, τώρα, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και δημόσιας υγείας. Ενα σύστημα που οικοδομήθηκε με σκληρούς αγώνες των εργαζομένων και των ΕΒΕ και αφορά μακροχρόνιες κατακτήσεις όπως τους όρους της ασφαλιστικής συνταξιοδοτικής κάλυψης, το θεσμό των κατώτερων ορίων συντάξεων, τη συνταξιοδοτική ηλικία, το θεσμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων κ.ά.

Αν τελικά περάσουν οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ δυσάρεστο, καθώς οδηγούν σε:

1. Αύξηση των χρόνων ασφάλισης από τα 35 στα 40 για πλήρη σύνταξη.

2. Αύξηση των ορίων ηλικίας από τα 60 στα 65 για τα 35 χρόνια ασφάλισης.

3. Αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης, με στόχο τη συμπίεσή της σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα από τα σημερινά. Σήμερα ένας ασφαλισμένος πριν το 1993, στην τελευταία πενταετία πλήρωνε μια ή δύο κλάσεις ανώτερες από την υποχρεωτική για να πάρει μια κάπως πιο ανθρώπινη σύνταξη. Τώρα που η κυβέρνηση θέλει να κάνει την πενταετία σε δεκαετία, αυξάνει μεν τις εισφορές χωρίς όμως να αυξάνει και τη σύνταξη.

4. Εκεί που γίνεται το μεγάλο τσεκούρωμα είναι η κατώτερη σύνταξη, που στην ουσία καταργείται και απομένει μόνο ένα προνοιακό επίδομα. Η κατώτερη σύνταξη του ΤΕΒΕ, π.χ. που είναι σήμερα 105.000 δρχ. το μήνα, γίνεται λιγότερο από 60.000 δρχ. και εάν δεν έχεις άλλο πόρο, τότε μόνο θα συμπληρώνεται με ένα είδος ΕΚΑΣ.

5. Εάν η σύνταξη γι' αυτούς που θα βγουν μετά το 2006 υπολογίζεται όπως η σύνταξη των ασφαλισμένων μετά την 1.1.1993, θα είναι μειωμένη κατά 50% περίπου από τη σημερινή.

Οσο κι αν η κυβέρνηση, υποστηρίζει πως τα νέα μέτρα είναι αναγκαία για να σωθούν τα Ταμεία από το βραχνά των ελλειμμάτων, στην πραγματικότητα η εμμονή της στην επιλογή των συγκεκριμένων μέτρων, οφείλεται στο γεγονός ότι θέλει να φανεί φερέγγυα απέναντι στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που έχει δεσμευτεί να υλοποιήσει την αντιασφαλιστική πολιτική της ΕΕ. Ο στόχος είναι να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους στην όποια κοινωνική πολιτική μέχρι την πλήρη κατάργησή της (η επιχορήγηση του ΤΕΒΕ από το 41,9% που ήταν το 1990, έφτασε στο 13,7% το 1999). Παράλληλα, να περάσει η διαχείριση πόρων της κοινωνικής ασφάλισης στις ασφαλιστικές εταιρίες.

Οι συνέπειες αυτών των αντιλαϊκών μέτρων για τους μικρούς ΕΒΕ και τους αυτοαπασχολούμενους θα είναι επώδυνες.

Οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι αυτοκινητιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μεγάλη λαίλαπα. Και καλούνται να παλέψουν αμετακίνητα και χωρίς παζαρέματα για τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, για να μη χαθούν όσα κερδήθηκαν με τους αγώνες τους. Οι ΕΒΕ δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του κάλπικου διαλόγου που επιδιώκει η κυβέρνηση για να αποσπάσει τη συναίνεση του συνδικαλιστικού κινήματος στα σχέδιά της για την ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Τα μέτρα αυτά δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρηθούν τετελεσμένα. Μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους νέους, τους συνταξιούχους, πρέπει να παλέψουν σε ένα κοινό μέτωπο αγώνα για να ακυρώσουν τα σχέδια της κυβέρνησης.