• Μειώνουν συνεχώς τις κρατικές παροχές, τόσο σε υπηρεσίες υγείας, όσο και στα φάρμακα με την καθιέρωση της λίστας.
• Καθιέρωσαν «πλαφόν» για την πληρωμή από τα ασφαλιστικά ταμεία και, ταυτόχρονα, αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εργαστηριακές εξετάσεις, οδοντιατρικές εργασίες, νοσοκομειακή περίθαλψη προστατευόμενων μελών και πρόσθετη περίθαλψη (φυσικοθεραπείες, λουτροθεραπείες).
• Επέβαλαν συμμετοχή των ασφαλισμένων στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, π.χ., πληρωμή εισιτηρίου στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, 25% συμμετοχή στα φάρμακα κλπ.
• Επέβαλαν πληρωμή απευθείας από τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ για παρακλινικές εξετάσεις στα τμήματα επειγόντων περιστατικών και επιστροφή από το ΙΚΑ μέρους μόνο του ποσού των χρημάτων που πλήρωσαν.
• Κατάργησαν τη δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη των ξένων εργατών και εργατριών και των μελών των οικογενειών τους.

Η πολιτική της «εμπορευματοποίησης», των «ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων» στα δημόσια νοσοκομεία και στα πολυιατρεία των Ταμείων οδηγεί στην αφαίμαξη του εισοδήματος των εργαζομένων (μέσω της συμμετοχής σε ιατρικές εξετάσεις, εργαστηριακές εξετάσεις, αύξησης των νοσηλίων, στα φάρμακα κ.ά.), σε μεγάλη επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων.

Οι ελλείψεις είναι τραγικές σε τομείς όπως, π.χ., της περιβαλλοντολογίας, της ψυχιατρικής, της γεροντολογίας, της φυσικής ιατρικής αποκατάστασης για άτομα με χρόνιες παθήσεις ή με ειδικές ανάγκες, ενώ είναι σχεδόν ανύπαρκτη η προληπτική ιατρική.

Δεν εφαρμόζεται ακόμα και το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο για την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλιάς, παρά το γεγονός ότι το εργασιακό περιβάλλον είναι βασική αιτία αρρώστιας, αναπηρίας και θανάτου για έναν ανυπολόγιστο αριθμό εργαζομένων.

Στα πλαίσια της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της αποασυλοποίησης, που έχει ξεκινήσει από το 1977, λειτουργούν ξενώνες για τους ψυχικά άρρωστους μέσω του προγράμματος «Ψυχαργώ», ενώ τα δημόσια ψυχιατρεία υπολειτουργούν. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα χρηματοδοτείται μέχρι το 2006 και είναι για περιστατικά που μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν χωρίς να απαιτείται εγκλεισμός.

Μετά το τέλος του προγράμματος η χρηματοδότηση επαφίεται στους δήμους ή στον «εθελοντισμό» και στη «φιλανθρωπία» εταιριών, που θα αναλάβουν τη λειτουργία τους.

Διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης είναι μέχρι το 2006 να έχουν κλείσει όλα τα δημόσια ψυχιατρεία, ν' ανοίξουν επιπλέον κάποιοι ξενώνες και να αναβαθμιστούν οι ψυχιατρικές κλινικές των νοσοκομείων, που δεν μπορούν να νοσηλεύσουν βαριά περιστατικά. Και εδώ ανθούν οι ιδιωτικές κλινικές.

Οσο για τη φυσική ιατρική αποκατάσταση λειτουργούν σε ολόκληρη την Ελλάδα μόνο 2 δημόσια τέτοια νοσοκομεία, και αυτά με τραγικές ελλείψεις, που δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά από εγκεφαλικά επεισόδια, εργατικά ατυχήματα και τροχαία. Την τραγική αυτή έλλειψη έρχεται να καλύψει και πάλι ο ιδιωτικός τομέας.

Με το νόμο για τις προμήθειες των νοσοκομείων και τη δυνατότητα της δημιουργίας ανωνύμων εταιριών γι' αυτές από κάθε ΠΕΣΥ, που θα μπορούν να προμηθεύονται και υπηρεσίες Υγείας, το ιδιωτικό κεφάλαιο διεισδύει μέσω των δημόσιων νοσοκομείων στην παροχή υπηρεσιών Υγείας.

Να προσθέσουμε ακόμη και τη δημιουργία των ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία.

Η έλλειψη παροχής πρωτοβάθμιας-δευτεροβάθμιας περίθαλψης στην περιοχή που ζουν τα λαϊκά στρώματα των αγροτικών περιοχών επιδρά αρνητικά στην προστασία της υγείας τους, τους εξαναγκάζει να μεταφέρονται στα αστικά κέντρα, χειροτερεύει την οικονομική τους κατάσταση.

Ο νέος ασφαλιστικός νόμος για τους αγρότες, που μπήκε σε εφαρμογή το 1998, υπηρετεί την αντιλαϊκή λογική της «ανταποδοτικότητας» και της περικοπής των κρατικών δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με το νέο νόμο για τον ΟΓΑ σχετικά με την Υγεία:

- Θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά εισφορά για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους αγρότες, και για τους συνταξιούχους αγρότες ίση με το 4% της σύνταξης.

- Δεν ανανεώνονται τα βιβλιάρια υγείας, αν δεν καταβληθούν οι εισφορές, εκτός αν δώσουν σχετικό πιστοποιητικό οι επιτροπές απορίας, ότι ο αγρότης δεν έχει δικαιολογημένα καταθέσει τις εισφορές του. Σήμερα χιλιάδες αγρότες δεν έχουν πληρώσει τις εισφορές και κινδυνεύουν να χάσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα αναμένεται να γίνει ακόμη χειρότερη, αφού οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στον τομέα Υγείας δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Μας αφορά όλους! Η κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για «εξαιρέσεις» στο ασφαλιστικό, «καίγεται» τόσο πολύ να καλλιεργήσει τον εφησυχασμό σε τμήματα της εργατικής τάξης που, προσφέροντας σε κάποιους... απαλλαγή, διακινδυνεύει την έμμεση παραδοχή ότι τα μέτρα που προτείνει δεν είναι και τόσο... ωφέλιμα. Εξαιρέσεις όμως δεν υπάρχουν. Γιατί αυτό που δε λέει η κυβέρνηση, είναι πως οι θέσεις της για την κοινωνική ασφάλιση είναι βασισμένες στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με τη «Λευκή Βίβλο» για την «ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την απασχόληση», καθώς και τις συνθήκες του Μάαστριχτ και όσες ακολούθησαν, η ΕΕ «ρύθμισε» τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων υλοποιώντας ταυτόχρονα, αλλά με μικρότερους ρυθμούς, ανάλογες ρυθμίσεις στα ασφαλιστικά συστήματα των κρατών - μελών.

Οι αντιδραστικές παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις χτύπησαν και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, οι οποίοι εμποδίζονται από τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις να συγκεντρώσουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, ανεξάρτητα από το πότε εντάχθηκαν στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης! Μ' αυτό τον τρόπο, στην πράξη, καταργούνται οι υποτιθέμενες, διακρίσεις, διαφορές, εξαιρέσεις. Οι νέες ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια τραγική εξίσωση: Χειροτερεύουν τους όρους ασφάλισης ακόμη και για εκείνους τους εργαζόμενους που στον ένα ή τον άλλο βαθμό θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την «ευελιξία»!

Ετσι, είτε με πλήρη, είτε με μερική απασχόληση, είτε με συνδυασμό των δυο, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα για όλους τους ασφαλισμένους θα είναι το ίδιο ή παρόμοιο, σε κάθε περίπτωση μικρό και αναντίστοιχο με τις ανάγκες τους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των γυναικών. Με τη μερική απασχόληση ή την προσωρινή, μια εργαζόμενη γυναίκα, ακόμη και με 20 χρόνια στην παραγωγή αυτή τη στιγμή, δύσκολα μπορεί να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων για να συνταξιοδοτηθεί στην ηλικία των 60 ετών, όπως ισχύει σήμερα. Η εργαζόμενη αυτή μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί, έτσι κι αλλιώς, μέχρι τα 65 ή και περισσότερο! Η «εξίσωση» στα όρια ηλικίας, χειροτερεύει τους όρους και για μια εργαζόμενη με πλήρη απασχόληση!

Γι' αυτό και οι κυβερνητικές θέσεις δεν μπορούν ως ενιαία πολιτική πρόταση, να μεταβληθούν μέσα από τον οποιοδήποτε διάλογο. Μια μικρή αλλαγή εδώ και μια άλλη εκεί, είναι ευπρόσδεκτες για να φανεί στον κόσμο ότι γίνεται κάποιου είδους διαπραγμάτευση. Η βάση όμως της «αναμόρφωσης», η «ελαστικότητα» στις εργασιακές σχέσεις, έχει ήδη διαμορφωθεί και είναι για την κυβέρνηση «οδηγός» για τη συνέχεια.

Αυτή τη στιγμή και στην Ελλάδα έχουν νομοθετηθεί και γίνει πράξη στον ένα ή τον άλλο βαθμό, τα εξής: Μερική απασχόληση. Προσωρινή απασχόληση, η οποία περιλαμβάνει και την «ενοικίαση» εργαζομένων. Ατυπη ή μη τυπική απασχόληση. Διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.

Παράλληλα, στη βάση της «απασχολησιμότητας» εφαρμόζονται κατά περίπτωση πολιτικές που στοχεύουν στην εδραίωση της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις. Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να αλλάξουν όνομα και χαρακτήρα, αλλά όχι και το βασικό σκοπό τους. Επίσης, τα προγράμματα κατάρτισης ανέργων και εργαζομένων, τα οποία υλοποιούνται στην κατεύθυνση της «διά βίου μάθησης», στοχεύουν στη διεύρυνση της ευελιξίας και στην επιβολή της λογικής της διαρκούς ρευστότητας στους εργαζόμενους και κυρίως στους νέους.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η εφαρμογή όλων αυτών των «ελαστικοτήτων» και στο δημόσιο τομέα. Μέσα από το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» καθορίζονται νέοι τρόποι αμοιβής, η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, ο εξαναγκασμός των δημοσίων υπαλλήλων σε εργασία με ωράρια διαρκώς μεταβαλλόμενα. Αλλάζει έτσι και εκεί το τοπίο των εργασιακών σχέσεων, πλήττοντας βάναυσα τις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων.