Μας αφορά όλους! Η κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για «εξαιρέσεις» στο ασφαλιστικό, «καίγεται» τόσο πολύ να καλλιεργήσει τον εφησυχασμό σε τμήματα της εργατικής τάξης που, προσφέροντας σε κάποιους... απαλλαγή, διακινδυνεύει την έμμεση παραδοχή ότι τα μέτρα που προτείνει δεν είναι και τόσο... ωφέλιμα. Εξαιρέσεις όμως δεν υπάρχουν. Γιατί αυτό που δε λέει η κυβέρνηση, είναι πως οι θέσεις της για την κοινωνική ασφάλιση είναι βασισμένες στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με τη «Λευκή Βίβλο» για την «ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την απασχόληση», καθώς και τις συνθήκες του Μάαστριχτ και όσες ακολούθησαν, η ΕΕ «ρύθμισε» τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων υλοποιώντας ταυτόχρονα, αλλά με μικρότερους ρυθμούς, ανάλογες ρυθμίσεις στα ασφαλιστικά συστήματα των κρατών - μελών.

Οι αντιδραστικές παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις χτύπησαν και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, οι οποίοι εμποδίζονται από τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις να συγκεντρώσουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, ανεξάρτητα από το πότε εντάχθηκαν στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης! Μ' αυτό τον τρόπο, στην πράξη, καταργούνται οι υποτιθέμενες, διακρίσεις, διαφορές, εξαιρέσεις. Οι νέες ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια τραγική εξίσωση: Χειροτερεύουν τους όρους ασφάλισης ακόμη και για εκείνους τους εργαζόμενους που στον ένα ή τον άλλο βαθμό θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την «ευελιξία»!

Ετσι, είτε με πλήρη, είτε με μερική απασχόληση, είτε με συνδυασμό των δυο, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα για όλους τους ασφαλισμένους θα είναι το ίδιο ή παρόμοιο, σε κάθε περίπτωση μικρό και αναντίστοιχο με τις ανάγκες τους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των γυναικών. Με τη μερική απασχόληση ή την προσωρινή, μια εργαζόμενη γυναίκα, ακόμη και με 20 χρόνια στην παραγωγή αυτή τη στιγμή, δύσκολα μπορεί να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων για να συνταξιοδοτηθεί στην ηλικία των 60 ετών, όπως ισχύει σήμερα. Η εργαζόμενη αυτή μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί, έτσι κι αλλιώς, μέχρι τα 65 ή και περισσότερο! Η «εξίσωση» στα όρια ηλικίας, χειροτερεύει τους όρους και για μια εργαζόμενη με πλήρη απασχόληση!

Γι' αυτό και οι κυβερνητικές θέσεις δεν μπορούν ως ενιαία πολιτική πρόταση, να μεταβληθούν μέσα από τον οποιοδήποτε διάλογο. Μια μικρή αλλαγή εδώ και μια άλλη εκεί, είναι ευπρόσδεκτες για να φανεί στον κόσμο ότι γίνεται κάποιου είδους διαπραγμάτευση. Η βάση όμως της «αναμόρφωσης», η «ελαστικότητα» στις εργασιακές σχέσεις, έχει ήδη διαμορφωθεί και είναι για την κυβέρνηση «οδηγός» για τη συνέχεια.

Αυτή τη στιγμή και στην Ελλάδα έχουν νομοθετηθεί και γίνει πράξη στον ένα ή τον άλλο βαθμό, τα εξής: Μερική απασχόληση. Προσωρινή απασχόληση, η οποία περιλαμβάνει και την «ενοικίαση» εργαζομένων. Ατυπη ή μη τυπική απασχόληση. Διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.

Παράλληλα, στη βάση της «απασχολησιμότητας» εφαρμόζονται κατά περίπτωση πολιτικές που στοχεύουν στην εδραίωση της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις. Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να αλλάξουν όνομα και χαρακτήρα, αλλά όχι και το βασικό σκοπό τους. Επίσης, τα προγράμματα κατάρτισης ανέργων και εργαζομένων, τα οποία υλοποιούνται στην κατεύθυνση της «διά βίου μάθησης», στοχεύουν στη διεύρυνση της ευελιξίας και στην επιβολή της λογικής της διαρκούς ρευστότητας στους εργαζόμενους και κυρίως στους νέους.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η εφαρμογή όλων αυτών των «ελαστικοτήτων» και στο δημόσιο τομέα. Μέσα από το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» καθορίζονται νέοι τρόποι αμοιβής, η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, ο εξαναγκασμός των δημοσίων υπαλλήλων σε εργασία με ωράρια διαρκώς μεταβαλλόμενα. Αλλάζει έτσι και εκεί το τοπίο των εργασιακών σχέσεων, πλήττοντας βάναυσα τις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων.