«Το πλαίσιο του ΠΑΜΕ έχει μια άλλη λογική». Η φράση που διατύπωσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κατά την πρώτη συζήτηση στην Ολομέλεια της Διοίκησης της Συνομοσπονδίας τον περασμένο Νοέμβρη για την καταγγελία της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, είναι χαρακτηριστική για την ουσία της αντιπαράθεσης, ανάμεσα στο πλαίσιο της πλειοψηφίας και σε αυτό που κατέθεσαν και προβάλλουν οι ταξικές δυνάμεις. Βέβαια ακόμα και τέτοιες κρίσεις, στα χείλη της πλειοψηφίας, δε γίνονται για να τονιστεί η διαφορετικότητα του ΠΑΜΕ, αλλά - όπως συχνά ακούμε τελευταία - για να ενισχυθεί το «μη εφικτό» των στόχων πάλης που βάζει ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γι' αυτό και οι χαρακτηρισμοί περί «μαξιμαλισμού» συμπληρώνονται με τα γνωστά επιχειρήματα ότι δήθεν «δεν αντέχει η οικονομία»..!

Το γεγονός ότι τους ίδιους ακριβώς ισχυρισμούς προέβαλλαν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και οι εργοδοτικές οργανώσεις, με προεξάρχοντα τον ΣΕΒ, δείχνει ότι η γραμμή των εργοδοτών και η υπεράσπιση των συμφερόντων τους δεν εκφράζεται μόνο απ' αυτούς.

Δεν αντέχει λοιπόν η οικονομία για ουσιαστικές αυξήσεις, μας λένε εν χορώ καπιταλιστές και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Δε θα τους θυμίσουμε ότι οι εργαζόμενοι το ίδιο τροπάρι ακούνε χρόνια τώρα. Θα ρωτήσουμε όμως ευθέως: Πώς γίνεται μια οικονομία να μην αντέχει τα αιτήματα των εργαζομένων, αλλά να «αντέχει» οι ελληνικές επιχειρήσεις να είναι μεταξύ των πρώτων σε κερδοφορία ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ; Γιατί μια οικονομία που - όπως λένε - αύξησε τα τελευταία χρόνια το ΑΕΠ κατά 15 τρισεκατομμύρια, δεν αντέχει το κατώτερο μεροκάματο να είναι στις 12.000 δραχμές; Πού τέλος πάντων πήγε όλη αυτή η αύξηση του ΑΕΠ, αφού είναι φανερό ότι ούτε στους μισθούς πήγε, ούτε στις δαπάνες για την υγεία, ούτε στις συντάξεις;

Και εντέλει, θα αντιστρέψουμε το ερώτημα. Μήπως αντέχει ο συνταξιούχος των 126.000 δραχμών, τα περήφανα γηρατειά του ΕΚΑΣ και της πρόνοιας; Αντέχει ο άνεργος και ο απασχολήσιμος; Αντέχει η κλωστοϋφαντουργίνα των 160.000 δραχμών και δεν αντέχουν οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι;

Να, γιατί υποστηρίζουμε ότι το πλαίσιο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που σηματοδοτεί αυξήσεις για τη νέα συλλογική σύμβαση λίγο πάνω - κάτω από τον επίσημο πληθωρισμό, στην πράξη αναπαράγει τη σημερινή κατάσταση, συμβάλλει στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο, δίνει πάτημα στον ΣΕΒ να αξιώσει ακόμα περισσότερα. Και, πράγματι, η προκλητικότητα του ΣΕΒ, που εμφανίστηκε στις διαπραγματεύσεις να ζητά τρίχρονη σύμβαση και μείωση των μισθών, τροφοδοτείται από τη στάση της πλειοψηφίας. Οι εργοδότες βρίσκουν πλάτες μέσα στη ΓΣΕΕ για να αξιώνουν ωμά τέτοιους όρους.

Και όπως η πλειοψηφία, έτοιμη από καιρό, προσέρχεται στις 11 Μάρτη στην τρίτη συνάντηση, για να παζαρέψει τι ακόμα θα δώσει στους εργοδότες και όχι να διεκδικήσει για λογαριασμό των εργαζομένων.

Πράγματι, το πλαίσιο αιτημάτων του ΠΑΜΕ έχει «μια άλλη λογική». Η διαφορά με τις θέσεις της πλειοψηφίας, αλλά και των εργοδοτών, δε βρίσκεται μόνο στο ύψος των αυξήσεων, στο γεγονός ότι απαιτεί εδώ και τώρα κατώτερο μισθό 300.000 και σύνταξη στις 240.000 δραχμές. Οτι βάζει σαν στόχο άμεσης πάλης το 35ωρο με πενθήμερο, 7ωρο και αύξηση των αποδοχών, ότι απαιτεί την προστασία και ενίσχυση των ανέργων. Το χάσμα είναι τεράστιο, γιατί αφετηρία για τις ταξικές δυνάμεις στη διαμόρφωση των αιτημάτων δεν είναι η «ανταγωνιστικότητα» και η «παραγωγικότητα» των επιχειρήσεων, αλλά οι ανάγκες των εργαζομένων. Κριτήριο στη διατύπωση των διεκδικήσεων δεν είναι η κερδοφορία των πολυεθνικών και των ελληνικών επιχειρήσεων, η πορεία των μετοχών στο χρηματιστήριο, αλλά η αδήριτη αναγκαιότητα ότι η λαϊκή εργατική οικογένεια έχει ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν. Και μπορούν να ικανοποιηθούν. Αλίμονο αν οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα, καθόριζαν τις διεκδικήσεις τους σύμφωνα με τι μπορούσαν να δώσουν οι καπιταλιστές. Αν εξαρτούσαν τα αιτήματά τους από τις «αντοχές» των καπιταλιστών. Τότε, όχι μόνο η εργατική τάξη δε θα είχε εξασφαλίσει ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που έχει καταφέρει, αλλά θα ξέπεφτε σε μια κατάσταση σκλάβου.

Μόνο που η ικανοποίηση των αιτημάτων της δε θα γίνει με τα παζάρια της πλειοψηφίας και τη συμμετοχή σε ένα πάρε - δώσε με σημαδεμένα χαρτιά. Το επίπεδο των μισθών ή η διάρκεια της εργάσιμης ημέρας καθορίζονται τελικά - όπως από το 1865 ακόμα σημείωνε ο Κ. Μαρξ (Μισθός, τιμή και κέρδος) - «με μια συνεχή πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία... Η υπόθεση αναλύεται στο ζήτημα του συσχετισμού των δυνάμεων των αντιμαχομένων».

Και επειδή μόνο η πάλη των εργαζομένων και ο συσχετισμός δύναμης είναι αυτοί που καθορίζουν την έκβαση αυτής της αναμέτρησης, τα συνδικάτα δεν έχουν άλλο δρόμο από το να καταπιαστούν με την οργάνωση αυτής της πάλης. Σε αυτή την κατεύθυνση καλεί το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, γι' αυτό παλεύει με όσες δυνάμεις διαθέτει. Με δεδομένη τη στάση της πλειοψηφίας, η οποία στη συνάντηση της 15ης του Μάρτη θα επιδιώξει να «κλείσει» την υπόθεση της ΕΓΣΣΕ, τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος της δράσης τους μέσα στους χώρους δουλιάς. Να οργανώσουν συζητήσεις, συσκέψεις, συνελεύσεις. Να εξετάσουν και να αποφασίσουν για τα δικά τους αιτήματα και ενόψει των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Να συγκροτήσουν επιτροπές αγώνα και να πιέσουν τις δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές, όπου ο συσχετισμός δύναμης είναι σε βάρος των ταξικών δυνάμεων. Να χαράξουν καθαρά και να συμβάλουν στη διαμόρφωση της αγωνιστικής διεκδίκησης.