O συνδυασμός της παραγωγικότητας και της εργασίας και η ισορροπία ανάμεσα στην ευελιξία και στην ασφάλεια των εργαζομένων, ήταν τα θέματα που συζητήθηκαν στα πλαίσια του συνεδρίου. Η παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δ. Κουκιάδη, ήταν χαρακτηριστική της γενικότερης προσπάθειας να διαχωριστεί η «ευελιξία», στη σοσιαλδημοκρατική και στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της. Οπως σημείωσε ο Δ. Κουκιάδης, «η φιλελεύθερη εκδοχή εννοεί την ελαστικότητα ως διαρκή απορύθμιση και... δεν ενδιαφέρεται για οποιαδήποτε ανασφάλεια προκύπτει...». Ενώ «η σύγχρονη σοσιαλιστική πρωτοπορία προσπαθεί να καταδείξει ότι ανασφάλεια και ελαστικότητα δεν ταυτίζονται και ότι δεν είναι ασύμβατη η νέα κοινωνική προστασία απέναντι στις νέες εργασιακές μορφές». Τώρα τι είδους «σοσιαλιστική πρωτοπορία» είναι αυτή που επιτίθεται σε όσους αντιδρούν στην ευελιξία, θεωρώντας μάλιστα ότι αυτή «επιβάλλεται από το διεθνή ανταγωνισμό και από τις νέες τεχνολογίες...», είναι ερώτημα που οι «θεωρητικοί» της ΕΕ έχουν εξοβελίσει προ πολλού ακόμα και από τη σκέψη τους.

Μια σκέψη όμως που έχει υποταχτεί για τα καλά στους μονόδρομους του κεφαλαίου και στην εγκατάλειψη του «ενιαίου προτύπου της εξαρτημένης εργασίας πλήρους απασχόλησης». Ετσι κατά τον κύριο καθηγητή, αναπόφευκτα - και όχι γιατί έτσι θέλει και απαιτεί το κεφάλαιο στο κυνήγι του για κέρδη - απέναντι στους «εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου καταγράφεται αυξημένος αριθμός εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Στους εργαζόμενους με καθεστώς πλήρους απασχόλησης, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση. Σε αυτούς με ένα προδιαγεγραμμένο σύστημα χρόνου εργασίας, οι εργαζόμενοι με σύστημα χρόνου εργασίας a la carte. Στους εργαζόμενους που είναι συνδεδεμένοι απευθείας με την επιχείρηση, οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται από υπεργολάβους. Στους άμεσα συνδεδεμένους με την επιχείρηση, η νέα κατηγορία των ενοικιαζομένων εργαζομένων μέσω των γραφείων προσωρινής απασχόλησης. Σε αυτούς με σταθερό μισθό, οι εργαζόμενοι με βάση την απόδοση και στους εργαζόμενους με εγγυημένο μισθό, οι εργαζόμενοι με καθαρά συμβατικό μισθό».

Απέναντι σε αυτόν τον μεσαίωνα που επιδιώκει να επιβάλει το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές συνεπικουρούμενες από το πολιτικό απαράτ της ΕΕ, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ προτείνει «ως μόνη λύση, τη ρύθμιση..!». Να ρυθμίσουμε την ευελιξία, να φορέσουμε τον εκσυγχρονιστικό μανδύα στον αποτροπιαστικό μεσαίωνα που μας φέρνουν. Να πoια είναι η πολιτική πρόταση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Ισχυρίζεται ο Δ. Κουκιάδης ότι «καμία από αυτές τις μορφές ευελιξίας δεν άντεξε στην απαγόρευση». Πράγματι, μέσα σε μια τέτοια κοινωνία, μέσα στην ΕΕ που ο ακρογωνιαίος λίθος της είναι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η απόλυτη ελευθερία του μεγάλου κεφαλαίου, οι «απαγορεύσεις» είναι ανώφελες. Με την ίδια βέβαια λογική ανώφελες θα αποδειχτούν και οι «ρυθμίσεις» που προτείνουν. Γι' αυτό το πραγματικό εμπόδιο μπροστά στην αχαλίνωτη αυτή επίθεση των μονοπωλίων μπορεί να είναι μόνο ο αγώνας των εργαζομένων, η ακατάβλητη δύναμη της ταξικής πάλης. Αλλά αυτήν την ταξική πάλη οι σοσιαλδημοκράτες την έχουν αποκηρύξει προ πολλού.