Τα τραγικά αδιέξοδα που γεννά σε όλο και περισσότερες οικογένειες η πολιτική που θέλει την προστασία και αποκατάσταση της Υγείας εμπόρευμα, αποτυπώνουν έρευνες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ) και επιστημόνων της Υγείας που δημοσιεύτηκαν χτες στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Σύμφωνα με την έρευνα της ΕΣΥΕ, ανεξάρτητα από ηλικιακή ομάδα ή φύλο, οι φτωχοί δηλώνουν μεγαλύτερα ποσοστά κακής ή πολύ κακής κατάστασης υγείας σε σχέση με τους μη φτωχούς. Οι ανισότητες αυτές έχουν και γεωγραφική κατανομή καθώς με εξαίρεση την Αττική, στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας το επίπεδο υγείας των φτωχών περιγράφεται αρνητικά σε υπερδιπλάσια ποσοστά σε σχέση με τους μη φτωχούς της περιοχής τους. Η Κρήτη και τα νησιά του Βορείου και Νοτίου Αιγαίου εμφανίζουν τη μεγαλύτερη ανισότητα και το πιο υψηλό ποσοστό φτωχών με κακή υγεία - σχεδόν ένας στους πέντε (19,13%).

Η φτώχεια - διαπιστώνουν οι επιστήμονες - γεννά την αρρώστια, ενώ ο πλούτος προστατεύει και προάγει την υγεία. Μέχρι και τα 2/3 των διαφορών που παρουσιάζουν οι δείκτες υγείας από πληθυσμό σε πληθυσμό οφείλονται σε οικονομικούς λόγους. Η αύξηση του εισοδήματος οδηγεί σε βελτίωση της υγείας, μια και παρέχει τη δυνατότητα για καλύτερη κατοικία, για πιο ασφαλές και υγιεινό περιβάλλον, για επαρκή διατροφή, καθώς και για πολλούς άλλους κοινωνικούς και υλικούς παράγοντες που σχετίζονται με την υγεία. Υψηλότερο εισόδημα σημαίνει επίσης περισσότερους πόρους για πρόληψη, περίθαλψη και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Κι αυτό ακριβώς επειδή η προστασία και αποκατάσταση της υγείας στον καπιταλισμό δεν αποτελεί δικαίωμα στο οποίο όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ανεμπόδιστη πρόσβαση, αλλά εμπόρευμα που καθένας εξασφαλίζει ανάλογα με τα εισοδήματά του.

Σύμφωνα με τις έρευνες, τα χρόνια νοσήματα είναι συχνότερα στα πιο φτωχά στρώματα του πληθυσμού. Χρόνιες παθήσεις αντιμετωπίζει στην Ελλάδα το 24,8% των ανθρώπων που δηλώνουν φτωχοί, έναντι 16,2% αυτών που δηλώνουν «μη φτωχοί».

Επίσης, οι φτωχοί δεν έχουν πρόσβαση σε προληπτικές υπηρεσίες Υγείας, αλλά καταφεύγουν στα νοσοκομεία όταν η κατάσταση της Υγείας τους είναι ήδη επιβαρυμένη ή οδηγούνται στο να πηγαίνουν στο φαρμακοποιό όταν παρουσιάσουν κάποιο πρόβλημα υγείας, αντί στο γιατρό. Η μέση μηνιαία δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών για την αγορά υπηρεσιών υγείας την τελευταία εικοσαετία αυξάνεται συνεχώς - από 61,98 ευρώ το 1981 - έφτασε τα 94,58 ευρώ το 1998-1999. Σήμερα περίπου το 50% του συνόλου των δαπανών για την Υγεία είναι ιδιωτικές.

Την άθλια αυτή κατάσταση για τα φτωχά λαϊκά στρώματα που βιώνουν τις διακρίσεις και την ανισότητα, που βρίσκονται εκτεθειμένα σε μια σειρά επιβαρυντικούς παράγοντες για την υγεία τους (κακές συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης κ.ά.) έχει δημιουργήσει η πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Μάλιστα, η κατάσταση αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί αφού όλα τα μέτρα που παίρνονται και στα πλαίσια της διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, θα πλήξουν ακόμα περισσότερο το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, την πρόσβασή τους στην Υγεία, τις συνθήκες ζωής και εργασίας τους. Μέσω της ολοήμερης λειτουργίας των νοσοκομείων, του «Καλλικράτη», των αντιδραστικών ανατροπών στην ασφάλιση, μεταφέρεται ολόενα και περισσότερο η ευθύνη της χρηματοδότησης των υπηρεσιών και των υποδομών Υγείας στις λαϊκές οικογένειες, θα αυξηθούν οι ανισότητες, η Υγεία αντιμετωπίζεται σαν ατομική ευθύνη.

Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν την ορθότητα της πρότασης του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο. Η Υγεία είναι κοινωνικό δικαίωμα, που θα έπρεπε να είναι εξασφαλισμένο μέσα από ένα αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, ώστε να μην υπάρχουν διακρίσεις και ανισότητες, με βασικό προσανατολισμό στην πρόληψη, ρίχνοντας βάρος στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, με το Κέντρο Υγείας που θα είναι συνδεδεμένο με τους χώρους δουλειάς, τα σχολεία, τους χώρους άθλησης κλπ. Σε αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε να εξασφαλιστεί η υγεία και η ζωή με ποιότητα των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η δυνατότητα όμως προσκρούει στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που θυσιάζει τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου.