Σχετικά με τις αρνητικές εξελίξεις στο Κυπριακό, την Παρασκευή 11 Νοέμβρη το ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα δυο επιστολές που απέστειλε το ΠΓ της ΚΕ, στην ΚΕ του ΑΚΕΛ, σχετικά με τη θέση του Κόμματος και τις εκτιμήσεις του. Η πρώτη στάλθηκε πριν περίπου ένα μήνα, στις 19/10/16, και η δεύτερη στις 9/11/16 και ήταν απάντηση σε επιστολή του ΑΚΕΛ (στις 4/11/2016), η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα και χαρακτήριζε «λανθασμένη» τη σχετική Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για το Κυπριακό, που δημοσιεύτηκε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στις 29/10/2016.

Υπενθυμίζουμε βασικές θέσεις του ΚΚΕ που διατυπώνονται στην πρώτη επιστολή:

«Εκτιμάμε ότι το άλυτο για 42 χρόνια πρόβλημα εισβολής - κατοχής έχει περάσει σήμερα σε νέα φάση όξυνσης, λόγω των ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιχειρήσεων στην περιοχή και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων γύρω από τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, τους δρόμους διακίνησης εμπορευμάτων κ.ά. Τόσο Ελλάδα και Τουρκία, όσο και η Κύπρος έχουν εγκαταστημένες βάσεις, δηλαδή έχουν παραχωρήσει αμερικανοΝΑΤΟικές και βρετανικές στρατιωτικές βάσεις, που διαδραματίζουν και σήμερα αυξημένο ρόλο στην περιοχή, στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις». (...)

«Οι εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες. Οι ανταγωνισμοί οξύνονται και αφορούν το ποιοι ενεργειακοί σχεδιασμοί θα επικρατήσουν για την εκμετάλλευση και μεταφορά του κυπριακού φυσικού αερίου κι άλλων πηγών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη.

Οι συστηματικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ για να επισπευσθούν οι συνομιλίες και να υπογραφεί συμφωνία, στοχεύουν στη δημιουργία τετελεσμένων, με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του νησιού προς όφελος των συμφερόντων των αστικών τάξεων και των ευρωατλαντικών σχεδιασμών.

Εχουν στόχο να αξιοποιηθεί η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τη Ρωσία, στις συνθήκες της όξυνσης των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που έχουν εκδηλωθεί στην περιοχή μας, στην οποία μαίνονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη.

Στην πράξη, η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ όχι μόνο δεν οδήγησε στην εξασφάλιση ενιαίας κρατικής κυπριακής οντότητας προς όφελος συνολικά του λαού της, αλλά εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε ότι είναι πρόσθετος παράγοντας δυσκολιών, διαψεύδοντας προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν αυτά τα χρόνια.

Επιπλέον, παρά τους συμβιβασμούς της ελληνοκυπριακής πλευράς, η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή πλευρά ανακυκλώνουν επικίνδυνες θέσεις, που διαιωνίζουν τις συνέπειες της εισβολής - κατοχής και προωθούν τη διχοτόμηση της Κύπρου. Υπάρχουν πολλές δηλώσεις, αλλά και επικίνδυνες ενέργειες, που με κατηγορηματικό τρόπο επιβεβαιώνουν αυτή μας την εκτίμηση.

Συμπερασματικά, η ευφορία που καλλιεργείται για λύση στο Κυπριακό δεν πατάει σε πραγματική βάση. Τα προβλήματα που έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση, στη διαιώνιση του καθεστώτος της κατοχής, παραμένουν.

Η πολιτική που ακολουθεί η κυπριακή κυβέρνηση, κινείται στις ράγες της γραμμής που οδήγησε στο διχοτομικό "σχέδιο Ανάν", που δεν ήταν ούτε δίκαιο, ούτε βιώσιμο και η προώθησή του ενέπλεκε και τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας σε νέες περιπέτειες.

Οι προσδοκίες για δίκαιη και βιώσιμη λύση που καλλιεργούνται από την κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση δεν πηγάζουν από πραγματικά στοιχεία: Η ίδια η κοινή ανακοίνωση Αναστασιάδη - Ερογλου (Φλεβάρης 2014) και η βασική θέση για τα Δύο Συνιστώντα Κράτη, κινούνται στην κατεύθυνση συνομοσπονδιακής, διχοτομικής λύσης». (...)

«Το ΚΚΕ, αμέσως μετά την υπογραφή της Κοινής Ανακοίνωσης Αναστασιάδη - Ερογλου, το Φλεβάρη του 2014, συγκέντρωσε την προσοχή του στην κριτική στα "Δυο Συνιστώντα Κράτη" που συνιστούν συνομοσπονδιακή, διχοτομική λύση.

Κάθε Συνιστών Κράτος (στη βάση του κατάλοιπου των εξουσιών και στην πράξη πέρα από αυτό) θα έχει το δικό του Σύνταγμα, το δικό του κρατικό μηχανισμό, βουλή, κυβέρνηση και υπουργικό συμβούλιο, αστυνομία, σημαία και ύμνο, το δικό του κρατικό προϋπολογισμό, τη δική του πολιτική για την Παιδεία, την Υγεία, τις συντάξεις κ.ά. Συνεπώς, ο ισχυρισμός ότι η "Δικοινοτική - Διζωνική Ομοσπονδία" με τα Δύο Συνιστώντα Κράτη εξασφαλίζει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα στο πλαίσιο του Ομόσπονδου κράτους, δεν έχει υπόσταση. Οι "ασφαλιστικές δικλίδες" που προβάλλονται μέσα από τις εξουσίες του Ομόσπονδου κράτους, δεν μπορούν αντικειμενικά να λύσουν το πρόβλημα. Πολύ περισσότερο που η Τουρκία κυριολεκτεί όταν μιλάει για "συνεταιρισμό δύο κρατών" και αναφέρει ότι το τουρκοκυπριακό κράτος θα είναι συνέχεια της "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου".

Στην πράξη, αποδεικνύεται πως μια θέση τακτικής, ένας "έσχατος συμβιβασμός" της ελληνοκυπριακής πλευράς, που οδήγησε στη θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, μετατράπηκε στη συνέχεια σε θέση αρχής και θεμέλιο της λύσης για το Κυπριακό.

Στο πλαίσιο αυτό, παρατηρείται η υποβάθμιση του διεθνούς χαρακτήρα του κυπριακού προβλήματος, ως προβλήματος εισβολής και κατοχής, της πρόταξης εσωτερικών (διακυβέρνηση κ.ά.), έναντι των διεθνών πτυχών (αποχώρηση κατοχικών στρατευμάτων, δικαιώματα επέμβασης άλλων κρατών, βρετανικές βάσεις κ.ά.).

Ετσι, η παραμονή της Κύπρου στην ΕΕ, η διατήρηση των βρετανικών βάσεων και των κατοχικών στρατιωτικών δυνάμεων, που συνδέονται με πιο δυσμενή διεθνή συσχετισμό ως προς την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, θεωρούνται όλα τα χρόνια δεδομένα κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των συνομιλιών». (...)

«Η θέση του ΚΚΕ για το κυπριακό πρόβλημα καθορίζεται από τους ακόλουθους άξονες:

• Το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Εχει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή. Ο διεθνής χαρακτήρας προκύπτει και από τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
• Τασσόμαστε υπέρ της αποχώρησης των κατοχικών και όλων των άλλων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την Κύπρο και γενικότερα υποστηρίζουμε την εξάλειψη των συνεπειών της τουρκικής κατοχής, το σταμάτημα του εποικισμού, το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στις εστίες τους και την αποχώρηση εποίκων παίρνοντας υπόψη κοινωνικά, ανθρωπιστικά κριτήρια.
• Υποστηρίζουμε το κλείσιμο των βρετανικών βάσεων και την κατάργηση του καθεστώτος που απολαμβάνουν τόσα χρόνια.
• Το ΚΚΕ θεωρεί πως η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.
• Για το ΚΚΕ Κύπρος Ενιαία σημαίνει:

-- Ενιαία Κρατική Συγκρότηση: Ενα κράτος και όχι δύο κράτη.

-- Δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση, εγκατάσταση και διαμονή εργατικών - λαϊκών οικογενειών σε όλες τις περιοχές του νησιού, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για Τουρκοκύπριους, Ελληνοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες ή Λατίνους.

-- Εξασφάλιση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις, σεβασμό στο δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να μορφώνονται τα παιδιά τους, σεβασμό στις θρησκευτικές επιλογές και πολιτιστικές παραδόσεις.

-- Στη βάση αυτή, η θέση του ΚΚΕ για Κύπρο Ενιαία αντιπαλεύει τον εθνικισμό και την γκετοποίηση που προκαλεί η "διζωνικότητα" και τα δύο συνιστώντα κράτη και εκφράζει την αναγκαιότητα της ενιαίας οργάνωσης και της κοινής πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Αρμένιων, Λατίνων και Μαρωνιτών, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

-- Η σύγκρουση με την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του κεφαλαίου, η διεκδίκηση στόχων πάλης που υπηρετούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, πολύ περισσότερο σήμερα στις σύνθετες συνθήκες των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή μας, απαιτούν αξιοποίηση της πείρας που έχει συγκεντρωθεί, ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού και του συντονισμού της πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου και των άλλων χωρών της περιοχής.

-- Συνολικά, η κοινή συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και άλλων λαών της περιοχής πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα, για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση του πλούτου τους, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη διαμόρφωση των συνθηκών για διεθνείς σχέσεις που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος. Αυτή είναι η βάση για ισότιμες οικονομικές σχέσεις προς όφελος των λαών διαφορετικών κρατικών οντοτήτων».

Στη δεύτερη επιστολή, στις 9/11/2016, ανάμεσα σε άλλα σημειώνεται από το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, απαντώντας στο ΑΚΕΛ:

«...θεωρούμε τουλάχιστον άστοχη και εκτός τόπου και χρόνου την αναφορά σας στα παραδείγματα των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ελβετίας ως παραδείγματα ομόσπονδων κρατικών οντοτήτων που μπορούν να αιτιολογήσουν την υποστήριξη ενός ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο. Πολύ περισσότερο που σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υπήρχε πρόβλημα εισβολής - κατοχής. Τα παραδείγματα αυτά δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις συνθήκες και την πορεία δημιουργίας του κυπριακού προβλήματος, που έχει τη δική του δραματική ιστορία, γεγονός που μπορείτε να δεχτείτε ξεκάθαρα, αντιμετωπίζοντας με μεγαλύτερη ψυχραιμία την αντικειμενική αυτή πραγματικότητα». (...)

«Ο συμβιβασμός που είχε γίνει, ο "επώδυνος συμβιβασμός", για τον οποίο μίλησαν τόσο το ΑΚΕΛ, όσο και άλλα κόμματα στην Κύπρο και την Ελλάδα, που οδήγησε στη θέση για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που ήταν κυρίως θέση της αστικής τάξης της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού "κράτους" διαχρονικά, έφτασε να θεωρείται θέσφατο, θέση αρχής. Και μάλιστα, όχι μόνο αυτό, αλλά να εξελίσσεται, στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη.

Στην πράξη, δεν πρόκειται για ομοσπονδία, όπως προβάλλεται προς τους Κύπριους εργαζόμενους, αλλά για μία συνομοσπονδία δύο κρατών, τα οποία, επαναλαμβάνουμε, θα έχουν το δικό τους κρατικό μηχανισμό, τα δικά τους όργανα, τη δική τους δηλαδή κυριαρχία, εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ακυρώνοντας τις αρχές για μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα.

Για τους λόγους αυτούς, το ΚΚΕ, μελετώντας τις εξελίξεις και ιδιαίτερα τις οδυνηρές θέσεις του "σχεδίου Ανάν", το περιεχόμενο της κοινής ανακοίνωσης Αναστασιάδη - Ερογλου του 2014 για τα δύο συνιστώντα κράτη και τα θέματα που τέθηκαν κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων, αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια, να σας εξηγήσει τώρα, πριν είναι πολύ αργά, τη θέση του για τη δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, την οποία και το ίδιο είχε υιοθετήσει, ως συμβιβασμό, εκδηλώνοντας έτσι και τη στήριξή του στο ΑΚΕΛ, και την οποία προσδιορίζει στις σημερινές συνθήκες, μετά από βαθιά και εξονυχιστική μελέτη των εξελίξεων που συλλογικά συζήτησε η ΚΕ μας». (...)

«Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε εμείς, είναι ότι η κατευθυνόμενη παραφιλολογία, που προσπαθεί να συνδέσει τις θέσεις του ΚΚΕ με την τροφοδότηση εθνικιστικών δυνάμεων, είναι τουλάχιστον αστεία και εκ του πονηρού. Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει ότι ο εθνικισμός πλήττεται πραγματικά μόνο με την πολιτική που εναντιώνεται στο γκέτο και την περιχαράκωση, που διαμορφώνει η πολιτική των δύο κρατών, η οποία αναπαράγει κάθε λογής διακρίσεις και εμπόδια στην κοινή πάλη του κυπριακού λαού».

Μια βδομάδα μετρά ήδη η επιχείρηση «Οργή του Ευφράτη», που ξεκίνησαν την περασμένη Κυριακή, 6/11, περίπου 30.000 Κούρδοι, Αραβες και Τουρκμένοι μαχητές των λεγόμενων «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» (SDF), με στόχο την ανακατάληψη της Ράκα στη Βόρεια Συρία από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Τους στηρίζουν οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, κάποιες περιφερειακές δυνάμεις, που ήταν αυτοί που φούντωσαν τους τζιχαντιστές και σήμερα υποτίθεται τους πολεμούν, αξιοποιώντας τους και πάλι για τις ανακατατάξεις που γίνονται στη Μέση Ανατολή. Και αυτή η επιχείρηση, όπως και η ανάλογη στη Μοσούλη στο Βόρειο Ιράκ, ξεκίνησε δίχως την επίσημη συμμετοχή της Τουρκίας, παρά τις επανειλημμένες πιέσεις της κυβέρνησης του Τούρκου Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, στην κυβέρνηση του απερχόμενου Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Οι μαχητές των δυνάμεων SDF είχαν καταφέρει έως προχτές να αυξήσουν τις πιέσεις στα βόρεια περίχωρα της Ράκα, με την εκπρόσωπό τους, Κούρδισσα Τζιχάν Σέιχ Αχμεντ, να σημειώνει πως πάνω από 5.000 εκτοπισμένοι άμαχοι επέστρεψαν ήδη στις «απελευθερωθείσες» περιοχές. Ως επί το πλείστον, χωριά που απέχουν περίπου 35 χλμ. από το κέντρο μίας πόλης που θεωρείται «πρωτεύουσα» του «ισλαμικού χαλιφάτου».

Η ίδια σημείωσε πως μαχητές των δυνάμεων SDF «προελαύνουν από δύο μέτωπα βόρεια της Ράκα» και πως μόλις οι δυνάμεις αυτές συναντηθούν, θα περικυκλώσουν μια περιοχή περίπου 550 τετραγωνικών χιλιομέτρων που ελέγχεται από τους τζιχαντιστές.

Και βέβαια, η κλιμάκωση των επιχειρήσεων από τις δυνάμεις SDF στη Βόρεια Συρία δεν αναμένεται να σταματήσει στη Ράκα, προκαλώντας τη μήνη της Αγκυρας, που τις θεωρεί «συνεργάτες» των «τρομοκρατών του ΡΚΚ».

Στρατιωτικές πηγές στο Ταρτούς της Συρίας, όπου έχουν βάση ρωσικά πολεμικά πλοία, μιλώντας την Παρασκευή σε συντάκτες του αραβικού δικτύου «Al Masdar News», υποστήριξαν ότι οι ρωσικές δυνάμεις κάνουν τις τελευταίες προετοιμασίες για να προχωρήσουν στην κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων που πραγματοποιούν στη Συρία (με πρόσκληση της κυβέρνησης του Σύρου ηγέτη, Μπασάρ Ασαντ, από τις 30 Σεπτέμβρη 2015 και υπερασπίζοντας τα δικά τους μονοπωλιακά συμφέροντα). Οι ίδιες πηγές σημείωσαν πως όλα είναι έτοιμα για την έναρξη επιχειρήσεων «σε Χαλέπι και Ράκα» από το ρωσικό αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνετσόφ», το οποίο βρίσκεται έξω από τις συριακές ακτές από τις αρχές της βδομάδας και για τουλάχιστον ένα εξάμηνο.

Αλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που σημειώθηκε προς το τέλος της βδομάδας που πέρασε, ήταν η επίσκεψη του Ρώσου πρωθυπουργού Ντμίτρι Μεντβέντεφ στο Ισραήλ. Εκεί, ο Μεντβέντεφ άκουσε τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, να χαρακτηρίζει τις δύο χώρες «εταίρους στον πόλεμο κατά της ριζοσπαστικής ισλαμικής τρομοκρατίας», αλλά και να διαμηνύει στο Ιράν ότι οι ισραηλινές αρχές «δεν θα επιτρέψουν στην Τεχεράνη» να κάνει τη Συρία ορμητήριο για «χερσαίες, εναέριες και θαλάσσιες επιχειρήσεις»...

Είναι σχεδόν βέβαιο πως το ταξίδι του Μεντβέντεφ στο Ισραήλ σχετίζεται, ανάμεσα στα άλλα, και με τις επόμενες κινήσεις της ρωσικής πολεμικής μηχανής ανοικτά των συριακών ακτών, αλλά και επί του συριακού εδάφους από τη ρωσική αεροπορική βάση Χμέιμιμ στη Λατάκεια. Είναι γνωστό πως Ισραήλ και Ρωσία έχουν ήδη φτιάξει δίαυλο συνεννόησης σε σχέση με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που κάνουν αμφότεροι στη Συρία (με τους Ισραηλινούς να κάνουν κυρίως αεροπορικές επιδρομές, παραβιάζοντας τα συριακά κυριαρχικά δικαιώματα).

Το βέβαιο είναι ότι οι πολλοί «παίκτες» που μαζεύονται στην περιοχή δείχνουν ότι ακόμα κι αν γίνουν κάποιοι συμβιβασμοί, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν πρόκειται να σταματήσουν, αντίθετα θα κλιμακωθούν όταν θα ξεκινάει το «μοίρασμα της πίτας», στην πλούσια ενεργειακά και γεωστρατηγική, κρίσιμη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, ο λόγος άλλωστε για τον οποίον ξεκίνησε το μακελειό πριν λίγα χρόνια.